Op de voorlaatste dag van het jaar 2019 kwam Dagblad Trouw met een artikel dat de volgende kop meekreeg: 2019: Meer burn-out, meer atheisten en meer elektrische auto’s. De snelle groei van het aantal elektrische auto’s is een welkome bijdrage in de strijd tegen de ernstige klimaatverandering die vele facetten van ons bestaan bedreigt. De meningen over de toename van het aantal atheïsten in Nederland (in tien jaar tijds met zo’n acht procent) lopen uiteen. Aan de ene kant zijn er nog steeds grote groepen gelovigen die deze trend met lede ogen aanzien, terwijl er aan de andere kan heel positief wordt gedacht over deze ontwikkeling. Want voor velen is religie eerder ene vloek dan een zegen. De toename van het burn-out verschijnsel is natuurlijk een kwalijke zaak. Wat kan er worden gedaan om de werkdruk van zo’n groot deel van de werkende bevolking te verminderen, zodat burn-out voorkomen kan worden?

Natuurlijk zijn er in de jaren tien van deze eeuw nog veel andere dingen veranderd, in positieve of in negatieve zin. Het gevoel van veiligheid is bij de Nederlandse bevolking afgenomen, terwijl—in tegenspraak daarmee—criminaliteit juist enigszins is verminderd! De bevolking is met zo’n 700.000 mensen toegenomen. Voor een aanzienlijk deel (ruim 400.000) is dat het gevolg van de komst van migranten. Die toename is dus veel minder fors dat veel populistische politici ons willen doen geloven met hun beweringen dat het land overspoeld wordt met gelukszoekers uit allerlei windstreken. Ook de alarmerende teksten dat de islam steeds maar sterker wordt is op zijn minst voorbarig. In de afgelopen tien jaar zijn wel diverse geloofsgemeenschappen kleiner geworden, maar zijn de PKN en de islam nagenoeg op gelijke sterkte gebleven. Tot de in het oog lopende veranderingen in de afgelopen tien jaar behoren ook het explosief gestegen gebruik van de smartphone en het kopen via webwinkels! En dan is er natuurlijk de explosief stijgende zorg om klimaatverandering.

Maar bij de jaarwisseling—en dit keer de overgang van de jaren ’10 naar de jaren ’20—kijken we niet alleen naar wat zojuist achter ons ligt, maar vooral ook wat de komende jaren ons gaan brengen. We hopen op meer vrede, op minder wereldwijde polarisatie. Vooral ook een wisseling van de wacht bij de komende presidentsverkiezingen over ruim tien maanden.

In ons eigen leven hopen we op gezondheid en energie en voldoening in onze activiteiten.

Vanzelfsprekend denk ik ook aan de toekomst van de kerk waartoe ik behoor en die mij dierbaar is. Gaan er tijdens het wereldcongres van de kerk in juli in Indianapolis de veranderingen komen waar velen, met mij, naar snakken. Komen er nieuwe bestuurders die de verstikkende aanpak van de afgelopen tien jaar zullen loslaten en de kerk meer ruimte zullen geven? Daarbij doel ik op ruimte voor de regio’s in de wereld om het adventisme in te kleuren binnen belevingswereld van hun deel van de wereld. (Dat alleen kan een oplossing bieden voor de steeds maar voortdurende impasse rond de rol van de vrouw in de kerk!) En ik doel op ruimte voor de individuele gelovige om binnen de contouren van de gemeenschappelijke traditie zelfstandig te mogen denken, vragen te mogen stellen en eigen antwoorden te kunnen vinden.

Dit is mijn laatste blog van dit jaar. Het is gelukt om elke week een stukje te posten. Niet elk stuk was even doorwrocht, maar het is fijn dat er nog steeds elke dag tientallen en vaak enkele honderden lezers zijn. Dank aan jullie allemaal en Gods zegen voor het nieuwe jaar.