Het is nog niet zo lang geleden dat de Noord-Koreaanse dictator dagelijks in het nieuws was. Hij werd afgeschilderd als een acuut gevaar en we hielden nauwlettend in de gaten hoe Donald Trump en Kim Jong Un elkaar de huid vol scholden om kort daarna weer verzoenende taal te spreken. Vorige week was er nog wel even een berichtje dat Noord-Korea weer een paar raketten had afgevuurd, maar het was bepaald geen voorpaginanieuws. En hoewel ik dagelijks het nieuws van BBC volg, heb ik al meer dan een week het woord Brexit niet gehoord. Boris Johnson schijnt zich zowaar als een verantwoordelijke leider te ontpoppen die zich oprecht bezorgd toont voor zijn onderdanen. In Nederland is er nauwelijks aandacht in de media voor de verlaging van de maximum snelheid overdag op de autowegen en is ook het rumoer over CO2-uitstoot, pfas en het uitkopen van boeren in de omgeving van natuurgebieden vrijwel totaal verstomd. Een groot deel van de wereld heeft nu immers even andere dingen aan het hoofd. Alles concentreert zich op het prangende probleem hoe we de opmars van de dodelijke Covic-19, het nieuwe Coronavirus, een halt kunnen toeroepen. Daarbij kun je je wel afvragen hoe snel al die onderwerpen weer opnieuw onze aandacht zullen opeisen zodra de huidige crisis voorbij is. Voor het moment gaat het er echter om dat we overleven. Er is zorg voor de kwetsbare mensen, vrees dat de gezondheidszorg onvoldoende capaciteit heeft, angst om besmet te raken en ziek te worden, en grote onzekerheid over de nabije toekomst.

En hoe is het in de kerk? Zien we daar eenzelfde patroon? Is er een verschuiving van aandacht van secundaire zaken naar waar het in het geloof primair om gaat? Maakt dogmatisch gekibbel plaats voor nadruk op levend geloof dat angst wegneemt en een stuk innerlijke rust geeft?

Het is nog te vroeg om trends te zien en we blijven voorlopig nog met heel veel vragen zitten. Leidt deze crisis ertoe dat kerken meer gezamenlijk gaan optrekken? En is dat goed of juist bedenkelijk? Voor mij is het positief dat kerken oproepen tot gezamenlijk gebed, maar ik besef dat voor anderen elk pauselijk initiatief, zelfs om samen met niet-katholieken het Onze Vader te bidden, een slinkse poging is om zijn invloed over alle Christenen uit te breiden.

Als ik naar de adventistische geloofsgemeenschap kijk vraag ik me onwillekeurig af hoe we uit de Corona-crisis tevoorschijn zullen komen. Ik zie overal hartverwarmende blijken van zorg voor elkaar en (vaak digitale) verbondenheid. Hopelijk zullen we als zevendedags adventisten in deze ongekende tijd ons niet vooral bekommeren om de eigen groep, maar om alle mensen die door allerlei nare aspecten van de pandemie worden getroffen. Ik heb me ronduit geërgerd aan een bericht in de Adventist Review, dat er drie kerkleden in Spanje aan het virus zijn overleden. Dat is natuurlijk vreselijk voor de betrokkenen en hun familie, maar hoe staat het met ons meeleven met de duizenden andere dodelijke slachtoffers die men in Spanje inmiddels betreurt?

En zo blijven er vragen opborrelen. De leiders van de wereldorganisatie (GC) en van de regionale kantoren (divisies) hebben tot nader order een reisverbod. Gaan we hun aanwezigheid echt missen? En al die congressen die niet doorgaan? Maakt dat echt veel verschil voor het reilen en zeilen van de kerk?

Dan nog iets: Ik vraag mij af hoeveel kerkleden in ons land het nu echt belangrijk vonden om in de wekelijkse bijbelstudie van vorige week bezig te zijn met de perikelen tussen Ptolemeeën en Seleuciden die in Daniel 11 worden beschreven? Is dat echt een relevante manier om je geloof te sterken in deze Corona-tijd?

Voor mij gaat het er nu om samen op zoek te zijn naar wat ons als adventistische christenen geestelijk op de been houdt en hoe we uit ons geloof moed kunnen putten en, ondanks alles, met hoop de toekomst tegemoet kunnen gaan. En vooral ook om hoe we dat geloof kunnen omzetten in daadwerkelijke medemenselijkheid. (En dan kunnen onderwerpen als de 2300 avonden en morgen en het merkteken van het beest wat mij betreft wel even in de ijskast.]