Tijdens de Tweede Wereldoorlog hielpen Corrie ten Boom en haar familie joden te redden door hen in hun huis in Haarlem te laten onderduiken. De Duitsers ontdekten hun activiteiten en Corrie en haar zus Betsie werden gevangengenomen en via Scheveningen en Vugt op transport gesteld naar het concentratiekamp Ravensbrück in Duitsland. Een paar weken na de inval van de Gestapo in zijn Haarlemse huis stierf vader ten Boom in de gevangenis. Betsie overleed op 16 december 1944 in het concentratiekamp. Corrie had geluk. Waarschijnlijk als gevolg van een administratieve fout werd zij enkele dagen daarna vrijgelaten. Haar verhaal werd in 1971 gepubliceerd in het boek De Schuilplaats dat een enorme bestseller werd.

In het boek vertelt Corrie over het dagelijks leven in het concentratiekamp. Samen met haar zus bleef zij in de Bijbel lezen en samen bidden. Een episode die heel vaak wordt aangehaald is hoe Betsie op een gegeven moment haar zus Corrie ervan wilde overtuigen dat er heel veel dingen waren om God voor te kunnen danken, zelfs in hun benarde situatie. Zij vond dat zij God ook moesten danken voor de luizenplaag in hun barak. Corrie vond dat te ver gaan, maar Betsie zag het positieve van de luizenplaag in het feit dat de Duitse bewakers hen nu met rust zouden laten en zij minder gevaar liepen om verkracht te worden! Dat was wel iets om God voor te danken.

Toen ik deze week toevallig iets over Corrie ten Boom en het luizen-incident las, vroeg ik me af: Kunnen we God ook danken voor de Covid-19 pandemie? Mijn eerste gedachte daarbij was dat we hem wel kunnen vragen de mensen nabij te zijn die door deze ramp worden getroffen, maar hem ervoor danken? Nee, dat lukt me niet, als ik denk aan de mensen die dood zijn gegaan en alle mensen die zwaar ziek zijn geworden. En als ik denk aan alle mensen die hun baan verliezen en bedrijven die failliet gaan. En ook aan de forse toename van huiselijk geweld en het trieste feit dat we maar liever even vergeten wat er in de armere landen gebeurt en waarschijnlijk binnenkort nog gaat gebeuren. En ik trappel zelf ook bepaald niet van vreugde bij alle beperkingen in mijn dagelijks leven. Ik mis het om af en toe ergens op een terrasje te kunnen zitten met een kop koffie. En ja, ik mis het ook om gewoon naar de kerk te kunnen gaan.

Maar er zijn lichtpuntjes waarvoor we dankbaar kunnen zijn. De lucht om ons heen is schoner geworden. Er zijn minder files en daardoor ook minder ongelukken. Op veel plaatsen worden minder misdaden gepleegd. We zien heel veel blijken van bereidheid om elkaar te helpen. En mensen die dat normaliter niet doen bellen en appen elkaar om te horen hoe het met ze gaat!

Het zou vooral mooi zijn als de huidige crisis mensen meer aan het denken zou zetten over de toekomst. Moeten we echt een samenleving willen waarin het een prioriteit is dat de koersen op de beurzen almaar verder omhoog gaan? Willen we een maatschappij waarin er altijd sprake moet zijn van continue economische groei? Van veel steeds meer consumeren? Een wereld waarin een ‘goed leven’ vooral in economische criteria wordt gemeten? En waarin de verschillen tussen rijk en arm steeds schrijnender worden? Wordt het ‘nieuwe normaal’ echt ‘nieuw’ in de zin dat het menselijker wordt? Of wordt het ‘nieuwe normaal’ uiteindelijk toch weer een wat opgepoetste versie van het ‘oude normaal’? God verhoede het!