Ik zet deze blog on-line op het moment dat de presidentsverkiezing in de Verenigde Staten nog onbeslist is. De President heeft inmiddels de overwinning geclaimd, maar het tellen van de stemmen is nog niet voltooid en Joe Biden heeft een reële kans om de 46e president van Amerika te worden. Het ziet er echter naar uit dat er nog een lang juridisch gevecht zal volgen en ik wil met het posten van mijn wekelijkse blog niet wachten tot ik zeker weet of het Biden of Trump is geworden. Wie mijn blogs regelmatig heeft gevolgd weet dat mijn sympathie zeker niet aan de kant van de huidige president ligt. Maar ik probeer er tegenover Amerikaanse vrienden niet al te veel over te zeggen, want gezien de extreme politieke polarisatie in de VS kunnen vriendschappen gemakkelijk blijvende averij oplopen door te intense politieke discussies.

Als Europeaan kijk ik met een heel kritische blik naar het Amerikaanse verkiezingssysteem. Daarbij denk ik dan in de eerste plaats aan de gigantische bedragen die een presidentskandidaat moet verzamelen om überhaupt aan de strijd te kunnen deelnemen. Maar vooral ook het systeem van de kiesmannen die uiteindelijk de president kiezen, ook al heeft de bevolking in meerderheid wellicht een andere keuze gemaakt, is, dunkt mij (en de meeste van mijn landgenoten), niet van deze tijd en ook niet erg democratisch. Ik blijf de uitzendingen van CNN en andere nationale en internationale zenders nauwlettend volgen om geen belangrijk aspect van de verkiezingsstrijd te missen, en intussen blijf ik hopen dat er een nieuwe bewoner komt in het Witte Huis.

Ongemerkt komt ook de datum van de Nederlandse parlementsverkiezingen dichterbij. Het Amerikaanse systeem heeft de Nederlandse overheid—in deze Corona-tijd—ertoe geïnspireerd om niet alleen op 17 maart naar de stembus te gaan, maar het stemmen over drie dagen uit te smeren en ook het stemmen per post voor oudere mensen gemakkelijker te maken. De meeste politieke partijen hebben nu hun ontwerpprogramma geschreven en hun kandidatenlijst vastgesteld. Ik heb mijn keuze nog niet bepaald, maar ben zeker van plan om vooral mijn christelijk principes de doorslag te laten geven, en dat zal er denkelijk toe leiden dat ik bij de Christen Unie of een van de linkse partijen uitkom. Daaraan zal ik nog wel eens een blog wijden.

Het Nederlandse systeem is niet volmaakt. De versplintering van het politieke landschap zou er, mijns inziens, mee gediend zijn als er een flinke kiesdrempel zou worden ingebouwd. Bovendien zou voorkomen moeten worden dat iemand die eenmaal namens een bepaalde partij is gekozen, zich halverwege de rit van die partij afkeert en een eigen toko begint. Helaas zie ik nog weinig initiatieven in die richting. En misschien zou er ook eens goed moeten worden gekeken naar de wijze waarop de Eerste Kamer wordt gekozen, maar daarover zijn de discussies al decennia-lang gaande. Al met al ben ik best blij met het feit dat we in Nederland een veel-partijen stelsel hebben dat gewoonlijk vereist dat een aantal partijen samen gaan regeren en dat daardoor extreme uitschieters naar rechts of naar links worden vermeden. In elk geval gaan we spannende maanden tegemoet nu alle partijen zich opmaken voor de stembusstrijd.

Er is nog een verkiezing in aantocht, namelijk die van de topleiding van de Adventkerk. De grote vraag die velen bezig houdt is of 70-jarige Ted Wilson, na tien jaar aan het roer van het kerkelijk schip te hebben gestaan, voor een nieuwe termijn wordt gekozen. Doordat het bestuurssysteem van de Adventkerk in veel opzichten lijkt op het Amerikaanse politieke bestel, heeft de president in beide gevallen onevenredig veel macht. In de Amerikaanse politiek heeft men op een gegeven moment besloten dat de president na een tweede termijn niet opnieuw verkiesbaar is. Het zou goed zijn als een dergelijke regel ook binnen de kerk zou gelden en er met regelmaat een vernieuwing zou zijn op het hoogste niveau. In deze bijzondere Corona-tijd is het nog moeilijker dan in andere gevallen om voorspellingen te doen. Blijft Wilson nog een periode president? Zijn er andere goede kandidaten die zich voldoende kunnen profileren en wereldwijd bekend genoeg zijn om in aanmerking te kunnen komen? Zou het feit dat er nu al geruime tijd internationaal niet wordt gereisd en er ook veel minder andere persoonlijke contacten zijn tussen kerkelijke leiders een duidelijke invloed kunnen hebben?

In het verleden heeft de kerk zich altijd op het standpunt gesteld dat er binnen de kerk geen politiek moet worden bedreven. Het zou echter naïef zijn om te denken dat er rond kerkelijke verkiezingen geen politieke manoeuvres zijn. Het blijft een goed streven om politieke acties zoveel mogelijk buiten de deur te houden. Maar is er geen mogelijkheid om ervoor te zorgen dat—=wellicht via de sociale media–degenen die in mei hun stem moeten uitbrengen meer informatie krijgen over capabele vrouwen en mannen die met elan deel kunnen gaan uitmaken in de bestuurlijke en geestelijke leiding van de kerk? Het lijkt me de moeite van het overwegen meer dan waard.