Af en toe vragen lezers van mijn blog mij waarom ik met regelmaat het thema van seksuele geaardheid aansnijd—zoals ik vorige week weer eens deed. Mijn antwoord is dat het niet de laatste keer is geweest, want in de geloofsgemeenschap die ik mijn geestelijke tehuis noem is volledige acceptatie van LGBTQ mensen vaak nog ver te zoeken. Twee dingen brachten me ertoe ook deze week dit onderwerp weer aan de orde te stellen.

Ik ontving het verzoek om het manuscript te lezen van een boek dat binnenkort in de VS gaat verschijnen. De bedoeling was dat ik een paar regels zou schrijven als een aanbeveling voor het boek, die op de achterkant van de omslag kan worden geplaatst (natuurlijk afhankelijk van de vraag of ik het boek zou willen aanbevelen!) Na het gelezen te hebben heb ik graag aan dat verzoek voldaan. Het manuscript is geschreven door een adventistische predikant die na een langdurige tweestrijd “uit de kast” is gekomen als biseksueel. Zij verloor haar baan, maar niet haar geloof. In het eerste hoofdstuk beschrijft zij haar ervaringen. Het is indrukwekkend en tegelijkertijd beschamend. Zij is inmiddels getrouwd met een vrouw en had niets liever gewild dan predikant te blijven. Helaas kon daarvan geen sprake van zijn . . .

Naar aanleiding van mijn blog van vorige week ontving ik een kort commentaar van een zekere David, een lezer in Australië. Bij het zien van zijn achternaam ging er bij mij een lichtje branden. Was hij de persoon van wie ik het vage gerucht had gehoord dat hij op een gegeven moment “uit de kast” was gekomen als homoseksuele man? Op mijn e-mail aan hem antwoordde hij uitvoerig. Zijn verhaal, meldde hij, was geen geheim, dus ik kon mij vrij voelen erover te praten of te schrijven. Hij was inderdaad de persoon waarop ik doelde. Destijds woonde hij met zijn ouders een aantal jaren in Engeland. Direct na zijn studie aan Newbold College was hij getrouwd. Hij was predikant geworden in Australië en had in verschillende functies voor de kerk gewerkt. Intussen was hij ook vader geworden van drie zonen. .

David had gehoopt dat hij de stem van zijn geaardheid het zwijgen kon opleggen door te trouwen, maar dat bleek niet het geval te zijn. Toen hij in 2006 “uit de kast kwam” na twintig jaar heftige innerlijke strijd, betekende dat niet alleen het einde van zijn huwelijk, maar kwam er een ook einde aan zijn loopbaan in de Adventkerk. Zijn ex-vrouw vond iemand met wie zij gelukkig kon zijn. Zijn kinderen accepteerden de veranderde status van hun vader en David zelf vond een partner met wie hij sinds 2014 is getrouwd. Hun huwelijk vond plaats in Nieuw-Zeeland waar destijds al “same-sex” huwelijken mogelijk waren, en hun relatie kreeg enkele jaren later ook in een wettelijke basis in Australië.

Zo gaat het maar al te vaak—helaas te vaak ook in adventistische kringen. Men trouwt met iemand van het andere geslacht–tegen beter weten in—-ervan uitgaande dat de “andere” geaardheid dan wel zal slijten. Het resultaat is in de meeste gevallen een berg ellende, niet zelden eindigend in zelfdoding. David heeft zijn geloof behouden, maar is zijn baan en ook zijn kerk kwijtgeraakt. Voor een homoseksuele ex-predikant was geen plaats meer in de plaatselijke Adventgemeente waarvan hij lid was.

Misschien is het nog een brug te ver om te verwachten dat iemand met een “andere” geaardheid, die een monogame relatie heeft, zonder problemen predikant in onze kerk kan worden of kan blijven. Maar het moet toch in elk geval wel zo zijn dat mensen die graag deel willen blijven uitmaken van onze geloofsgemeenschap van harte welkom blijven en actief aan het gemeenteleven moeten kunnen deelnemen. En zolang dat niet overal zo is, zal ik af en toe een blog aan dit onderwerp wijden. Ik kan de wereld—en ook de kerk—in mijn eentje natuurlijk niet veranderen, maar samen met anderen moet ik mijn stem laten horen. Net zolang tot het doel is bereikt: volledige gelijkheid ongeacht ras, nationaliteit, geslacht of seksuele geaardheid.