Na 39 jaar is ABBA terug van weggeweest. De leden van deze uiterst succesvolle Zweedse groep zijn nu tussen de 71 en 76 jaar oud. De eerste letters van de voornamen van Agnetha Fältskog, Björn Ulvaeus, Anni-Frid Lyngstad en Benny Andersson leverde de naam ABBA op. Hun populariteit schoot omhoog nadat zij in 1974 het Eurovisie Songfestival wonnen. Je kunt je sindsdien afvragen wat het bekendste Zweedse handelsmerk is: Volvo of ABBA?

Waarom maakt de groep nu zijn onverwachte rentree? Het Zweedse viertal verkeert niet in financiële nood. Zij hebben zo’n 350 miljoen platen verkocht en de royalties blijven nog steeds binnenkomen. Is het pure nostalgie? Kunnen ze de drang niet weerstaan om nog één keer de smaak van het succes van weleer te proeven? Is het een kwestie van nu of nooit (meer)?

Er zit wel een bijzondere kant aan hun come-back. Niet alleen nemen zij in de studio een aantal nummers op voor een nieuw album, maar er komt ook een concert op een podium in Londen. Dat wordt dan wel een heel bijzonder concert. Want het podium zal niet worden beklommen door een viertal bejaarden. Het publiek krijgt een verjongde versie van hun idolen te zien. Er wordt een soort hologrammen van de vier gemaakt. Met een groot aantal camera’s is elke beweging en elk maniertje vastgelegd, met als resultaat dat de driedimensionale virtuele avatars het publiek de illusie zullen geven dat ze een reis terug maken in de tijd en een concert van een groep dertigers bijwonen.

Veel leeftijdsgenoten van de ABBA-groep zouden misschien ook wel een radicale verjongingskuur willen ondergaan. Die gedachte kwam bij mij op nu ik vandaag (woensdag) mijn verjaardag vier. En ja, het zou wel leuk zijn om bepaalde dingen uit het verleden nog eens opnieuw te kunnen meemaken. En vooral ook om bepaalde plaatsen nog eens te kunnen bezoeken en mensen die je lang niet hebt gezien nog eens te ontmoeten. De realiteit is echter dat de klok blijft tikken en zelfs de ABBA-leden kunnen met hun technische hoogstandjes de tijd niet stilzetten.

Niemand van ons weet hoeveel tijd ons wordt gegeven. We weten wel dat we, als we—net als Agnetha, Björn, Anni-Frid en Benny—de zeventig zijn gepasseerd, ruim over de helft zijn. Voor sommigen volgt er gelukkig op die leeftijd nog een aanzienlijke periode van gezond verder leven. Mijn vrouw en ik hadden het grote genoegen om gisteravond in het Amsterdamse Concertgebouw een concert bij te wonen van het Wiener Philharmonisch Orkest, met Herbert Blomstedt als dirigent. Omdat we in de loop der jaren bevriend met hem zijn geworden, had hij ons uitgenodigd om na het concert naar de dirigentenkamer te komen en nog even met hem na te praten. Hij is nu 94 jaar oud, nog steeds vitaal en heeft nog steeds een volle concertagenda. Als ik hem op de bok zie staan dan denk ik: Het zou fantastisch zijn om ook in zo’n goede gezondheid een dergelijke leeftijd te mogen bereiken.

Het leven komt met één dag tegelijk. En het is belangrijk om dankbaar te zijn voor elke dag die ons gegeven wordt en dat geldt des te meer als we weer een levensjaar afsluiten. Ik begin met een gevoel van dankbaarheid aan een nieuw jaar, met de hoop dat ik gezond mag blijven en wat kan betekenen voor anderen—voor degenen die mij het meest na staan, maar ook voor anderen en zeker ook voor de kerk waartoe ik behoor. Als ik tegenwoordig op de kansel verschijn, denken sommigen misschien dat ik misschien een verjongingskuur wel zou kunnen gebruiken. Dat gaat niet gebeuren meer hopelijk wordt dat enigszins gecompenseerd doordat ik nog steeds wat zinnigs te zeggen heb.