Toen Ted Wilson twaalf jaar geleden zijn inaugurele preek hield, nadat hij enkele dagen daarvoor als voorzitter van de Generale Conferentie werd gekozen, zat ik met kromme tenen in de Georgia Dome in Atlanta naar hem te luisteren. Het was een oerconservatief betoog waarin hij geen ruimte liet voor meningen die ook maar enigszins afweken van de zijne. De titel van zijn preek was “Go Forward.” Voor velen was het echter het begin van een traject van “going backward.” De preek was een belangrijk moment in het polarisatieproces dat de kerk sindsdien steeds sterker in zijn greep heeft.

Sindsdien hebben Wilsons preken tijdens de vorige GC in 2015 en tijdens de jaarlijkse GC-vergaderingen in de herfst steeds eenzelfde focus gehad: het verleden bewaren en waarschuwen tegen veranderingen. De preek tijdens de laatste Autumn Council in oktober 2021 ging vooral over de leerstellige gevaren die, volgens Wilson de Adventkerk bedreigen. De preek van enkele dagen geleden leek daar erg veel op. Dit keer was er een lijst van 25 punten—een catalogus van de dingen die we moeten vasthouden en niet mogen laten wegslippen. De uitgangstekst was 1 Tessalonicenzen 5:21: “Onderzoek alles, behoud het goede.” Wat volgde was geen zorgvuldige exegese van dit bijbelgedeelte. De tekst werd gebruikt als een kapstok om daar alles aan op te hangen wat we, naar de mening van Wilson, moeten vasthouden. Het was overigens geen verrassing dat Wilson daarbij vaker citeerde uit boeken van Ellen White dan uit de Bijbel.

Sommige kerkleden willen alle traditionele standpunten overboord gooien. Anderen willen niets afschaffen of herzien. Beide extremen zijn betreurenswaardig. Volgens de tekst waarop Wilson zijn preek baseerde is het zaak om het goede te behouden, nadat je eerst alles grondig hebt onderzocht. Er zijn onder de 25 punten die Wilson noemde zeker dingen die we moeten “behouden” omdat ze “goed” zijn. Maar de teneur van de preek is, dat alles wat deel is geworden van onze adventistische traditie, “goed” is. Zevendedags adventisten hebben als enigen de volle waarheid. Zij weten hoe de Bijbel moet worden uitgelegd en hebben een profetes die hen wat dat betreft op koers houdt. En als er al “onderzoek” nodig is, dan is het volgens de methode die van hogerhand is vastgelegd en waaraan iedereen in de kerk zich dient te houden.

Ik heb deze preek niet rechtstreeks beluisterd maar de tekst ervan via het internet gelezen. Ik heb de inhoud ervan niet als een zegen ervaren. Integendeel, het lezen maakte mij gedeprimeerd. Opnieuw heeft de leider van de kerk niet geprobeerd om verzoening tussen de verschillende segmenten van de kerk te bevorderen. Het heeft er eerder alle schijn van dat hij er geen bezwaar tegen heeft om de polarisatie in de kerk te vergroten en de “shaking” die volgens hem gaat komen te bevorderen?

Vindt hij het dan niet erg dat grote aantallen (jongere, maar ook oudere) adventisten afhaken, omdat ze de ruimte willen hebben om de theologie en de praktijk van hun kerk tegen het licht te houden, zodat ze “alles” kunnen onderzoeken en vervolgens “het goede” kunnen behouden? Het doet mij veel pijn dit te zien en het heeft mij de afgelopen dagen behoorlijk dwarsgezeten. Hoe kan ik mijn enthousiasme bewaren voor een geloofsgemeenschap waarin mij steeds strikter wordt voorgeschreven wat ik moet geloven en hoe ik de Bijbel moet lezen, om een “goede” adventist te kunnen zijn? Het is een vraag die ik van vele kanten in de kerk hoor. Mijn antwoord is: Ik zal ook deze tijdelijke depressie weer achter mij laten, in het besef dat veel plaatselijke gemeenten wel de ruimte bieden die van hogerhand wordt geweigerd. Ik blijf hopen op koersveranderingen in de toekomst en blijf mij daar, met het kleine beetje invloed dat ik heb, voor inzetten.