Ik ben geen voetbalfan. Ik heb nog nooit een voetbalwedstrijd bijgewoond in een stadium. Tot dusverre heb ik tijdens dit WK misschien 20 minuten naar de wedstrijden op de tv gekeken. En ik kijk met grote verbazing naar een uitzinnige menigte die uit zijn dak gaat als hun favoriete team scoort.

Ik heb natuurlijk wel de verrichtingen van het Nederlandse team in Qatar gevolgd en ben ervan op de hoogte dat Oranje van Argentinië verloor, toen het uiteindelijk op penalties aankwam. (Eigenlijk een wonderlijke manier om een wedstrijd te beslissen. Je kunt misschien niet zo goed loten.) Een op elke drie Nederlanders heeft de wedstrijd Nederland-Argentinië gezien. Dat is aanzienlijk meer dan er tijdens de Kerst in de kerk zullen zitten. Dat zegt wel iets over onze maatschappij. Overigens blijft het daarbij ook de vraag of we überhaupt wel aan dit toernooi hadden moeten deelnemen, gezien de voorgeschiedenis (lees: corruptie) rond de keuze van Qatar en de wijze waarop dit land is omgegaan met de arbeidskrachten die de nodige stadia en overige infrastructuur moesten bouwen.

Teleurstelling alom! Oranje heeft het niet gered. De droom van Louis van Gaal, dat Nederlandse wereldkampioen zou worden, is uiteengespat. Maar is die teleurstelling wel terecht? Nederland is geëindigd als een van de acht beste voetballanden ter wereld. Dat lijkt me toch een heel goed resultaat van de WK 2022. Je kunt immers niet allemaal de beste zijn. [Ik zou graag de beste preker willen zijn in ons Nederlandse Adventisten-wereldje, maar zou ook beste tevreden zijn met een plekje tussen de beste acht . . . of de beste zestien . . .]

Twee dingen zijn vooral in de afgelopen dagen bij mij blijven hangen. Ik heb grote bewondering voor Louis van Gaal. Hij is niet alleen een unieke man die elke persconferentie met eigenaardige opmerkingen weet op te leuken, maar is met zijn 71 jaar een inspiratie voor veel ouderen die eraan twijfelen of ze nog tot iets bijzonders in staat zijn. Van Gaal wist zich door de periode van zijn prostaatkanker heen te vechten en vervolgens een buitengewone prestatie te leveren.

En dan nog niets. Er werd in de krant die ’s morgen bij mij in de bus valt uitgebreid melding gemaakt van het feit dat enkele van de spelers in het Oranje-team veel waarde hechten aan gebed. Maar ik zag ook beelden op de televisie van leden van het Argentijnse team die voor de wedstrijd nog even een gebed naar de hemel opzonden. Onwillekeurig denk ik dan: Ze maken het wel heel lastig voor God. Want wie moet God verhoren? Zorgt hij ervoor dat Nederland gaat winnen of verhoort hij de smeekbede om hulp van de Argentijnen? Aan welke ploeg geeft God de voorkeur? Het dilemma valt te vergelijken met bidden in oorlogstijd. Er zijn nu ongetwijfeld vrome Russen die God bidden om de overwinning, zodat hun jongens snel van het front naar huis kunnen terugkeren, maar tegelijkertijd gaan er ook in Oekraïne gebeden op die God smeken de oorlog in hun voordeel te beslissen. Naar wie moet God luisteren?

Maar, hoe dan ook: het is fijn te zien dat er voetballers zijn voor wie God nog steeds een belangrijke rol in hun leven speelt—-ook al heeft hun theologie van het gebed waarschijnlijk wel wat bijstelling nodig!