Villa Aurora

Toen de Italiaanse Adventkerk in de jaren veertig van de vorige eeuw het complex Villa Aurora kocht telde de kerk nauwelijks duizend leden. Hoe was het mogelijk dat men het aandurfde om dit omvangrijke stuk onroerend goed aan te schaffen aan de rand van de stad Florence? Het hoofdgebouw is een in Renaissancestijl gebouwde villa, die in de veertiende eeuw in opdracht van een van de leden van de beroemde Medici-familie werd gebouwd. Andere gebouwen eromheen zijn van latere datum. Het gebouw met klaslokalen stamt van na de tijd dat de Adventkerk Villa Aurora in haar bezit kreeg en er een onderwijsinstituut, met o.a. een predikantenopleiding, vestigde.

Ik heb het genoegen om deze week hier een aantal dagen les te geven aan een groep Italiaanse en Amerikaanse studenten. Zij volgen een seminar dat ik hier geef over het verschijnsel van het postmodernisme en over hoe dat de christelijke kerk—en in het bijzonder ook de Adventkerk—beïnvloedt. Aanstonds zal ik weer de wandeling door de olijfboomgaard maken, enkele honderden meters de helling af, naar het lokaal waar de lessen worden gegeven.

Gisteren ben ik naar Florence gevlogen. Sinds ik hier op de campus van het Instituto Avventista Villa Aurora ben gearriveerd, laat de gedachte me niet los dat het toch wel heel bijzonder is dat een handjevol adventisten het destijds aandurfde om dit gebouwencomplex aan te schaffen. Ik weet niet hoeveel miljoenen lira’s men er destijds voor heeft moeten neertellen, maar het project vereiste ongetwijfeld grote offers.

Wat dat betreft waren de Italiaanse adventisten niet de enigen die in het verleden voorname gebouwen kochten, soms in het hart van een belangrijke stad. Al snel nadat het adventisme zich aan het einde van de negentiende schoorvoetend in Zwitserland had gevestigd, werd een prominent pand in de stad Bazel gekocht. Toen er nog maar een paar handjesvol adventisten in Noorwegen waren, schafte men een prestigieus pand in hartje Oslo aan. In Zweden werd een landgoed met een kasteelachtige gebouw—Ekebyholm—iets ten Noorden van Stockholm, omgeven met een groot stuk grond, verworven. Andere voorbeelden zijn er te over. Trouwens voor een kleine geloofsgemeenschap is ook het gebouw aan de Ernest Allardstraat in het centrum van Brussel tamelijk opmerkelijk. En wat te denken van de aankoop van het destijds meer dan 50 hectares tellende landgoed Oud Zandbergen dat de Nederlandse Adventkerk in 1947 in eigendom verwierf. Ik vermoed dat de kerk toen nog nauwelijks tweeduizend leden telde. Zeker er kwam geld uit het buitenland, maar er werden ook enorme offers gebracht door de kerkleden in Nederland.

Ik verbaas mij er steeds weer over dat de leiders van die tijd dergelijke grootse projecten aandurfden en dat de leden hen niet van overmoed beschuldigden, maar hen juist prezen om hun vooruitziende blik en geloofsvertrouwen. Wat dat betreft zijn de tijden veranderd!

Ik pleit er niet voor dat de leiders van de kerk zich onverhoopt in ‘wilde’ avonturen zulllen storten, ‘in het geloof’ dat op de een of andere manier het geld wel op de kerkelijke bankrekening verschijnt. Maar iets meer moed om nieuwe projecten, waarbij moet worden geïnvesteerd in menskracht en fondsen, zou, denk ik, welkom zijn. Maar dat moet dan natuurlijk wel gepaard gaan met enthousiasme bij de achterban en met de bereidheid om er offers voor te brengen van de kant van de kerkleden.

***
Ik heb inmiddels mijn lessen van vandaag en de onvermijdelijke pasta-maaltijd achter de rug en ga straks nog wat aan een boekmanuscript werken. Gelukkig heeft men in een van de bijgebouwen een uitstekend gastenverblijf ingericht. Er staat een comfortabele fauteuil en er is zelfs een waterkoker met een voorraadje theezakjes. Mijn geliefde Earl Grey is helaas niet aanwezig tussen de diverse soort groene thee en rooibosthee, maar uit voorzorg heb ik altijd een eigen voorraadje bij me. Met een kopje thee ga ik nu eerst nog even de nieuwsuitzending van acht uur van de NOS via het internet bekijken, om van de laatste politieke ontwikkelingen rond het kabinet Rutte kennis te nemen. De trouwe lezer van mijn blog zal wel begrijpen dat het mij niet verdriet dat de merkwaardige gedoogconstructie ten einde is gekomen! Maar het blijft spannend, ook als je het vanuit Florence volgt.