Het is zondag, eerste pinksterdag, tegen tienen, ’s morgens. Ik zit op het balkon aan de voorzijde van ons appartement. Over een half uurtje zal de zon geleidelijk ook ons ‘plekje buiten’ bereiken. Maar ook nu is de temperatuur al voortreffelijk. Het is alom vrede op aarde, althans hier in Zeewolde. Heel af en toe zoeft een auto voorbij. Verder alleen het gekwetter van wat vogels. Het leven is goed.
Ik heb de afgelopen week voor een groot deel thuis doorgebracht—met heel wat uurtjes achter mijn nieuwe laptop. De kwaliteit van het scherm is van dien aard dat ik ondanks de felle zon plezierig buiten kon werken. Ik ben vooral bezig geweest met het voorbereiden van een reeks bijeenkomsten en vergaderingen die vanaf volgende week dinsdag, tot ruim een week daarna, gaan plaatsvinden.Peter Roennfeldt bezoekt België. Samen met een spreker uit Nederland (ds. Rudy Dingjan) en een spreker uit Frankrijk (ds. Pierre Kempf) zal hij tijdens een bijeenkomst met zo’n 250 vertegenwoordigers van alle Adventgemeenten in België en Luxemburg, op zaterdag 2 juni, het voortouw nemen. Er is dan een dag van inspiratie en instructie over het thema ‘kerkgroei’. Het zal daarbij vooral gaan om het ‘planten’ van nieuwe kerken.
Daarnaast zullen we een tweetal dagen samenkomen met de predikanten van België en Luxemburg om de principes die op deze nationale dag voor instructie en inspiratie aan de orde komen, in concrete plannen om te zetten. We zullen ook nadenken over andere vormen van evangelisatie en het weer tot leven wekken van (bijna) dode gemeenten. Daarnaast zijn er bezoeken aan een zestal gemeenten om met groepen personen uit die gemeenten te brainstormen over specifieke kerkgroeiprojecten.
Het wordt een vol programma. Ik heb voor al deze bijeenkomsten agenda’s uitgewerkt en andere voorbereidingen getroffen. We zullen Peter Roennfeldt weinig rust gunnen. Zijn vrouw Judy zal hem niet veel zien, maar ongetwijfeld zal zij samen met mijn vrouw in Brussel genoeg leuke dingen vinden om te doen. En zij hebben dan tijd om bij te praten en herinneringen op te halen uit de jaren dat zij beiden in St. Albans in Engeland woonden.
Wat hoop ik dat de week die Peter Roennfeldt bij ons zal zijn ons zal brengen? Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. Ik weet dat Peter veel te bieden heeft. Hij is een expert op het gebied van kerkgroei en is een graag geziene spreker en presentator, ook in niet-adventistische kringen. Tijdens de periode dat hij in Europa werkte heeft hij veel voor de Adventkerk in tal van landen betekend en heeft hij veel op gang gebracht. Nu is hij weer terug in zijn geboorteland Australië en werkt hij als consultant op het terrein van kerkgroei. Maar hij is van tijd tot tijd in Europa en we maakten graag van zo’n gelegenheid gebruik om hem een weekje bij ons te hebben. Peter is een vernieuwer. Hij krijgt niet van iedereen applaus. Voor sommigen is hij te radicaal, misschien te onvoorspelbaar. Maar creatieve mensen die durven experimenteren en die dikwijls niet langer het jargon spreken waaraan velen zo gehecht zijn geraakt, worden dikwijls wat gewantrouwd. Misschien zijn er ook in België wel wat mensen in de kerk die het niet zo’n goed idee vinden om hem uit te nodigen. Maar ik heb de indruk dat hij bij de meeste predikanten en kerkleden zeer welkom zal zijn. En terecht.
Zullen de activiteiten van de komende week iets blijvends tot stand brengen? Of zal het eventjes wat enthousiasme doen opvlammen, maar zal het vlammetje daarna weer abrupt doven? Ik weet dat dit kan gebeuren. Het zal niet de eerste keer zijn. Maar het kan ook anders gaan.
Vandaag is het Pinksteren: het feest van de Geest. Het is goed om daarbij stil te staan. Misschien kunnen Peter en onze andere gasten ons inspireren om de deuren van de kerk in België en Luxemburg wat wijder te openen voor de kracht van de Geest.Misschien kan het talenwonder van Pinksteren zich herhalen en kan de Geest ons helpen om beter in de taal van de mensen om ons heen te communiceren. Misschien kan de Geest ook bij ons die sfeer van gelovig enthousiasme die de kerk destijds, tweeduizend jaar geleden, zo wist te doordringen, weer oproepen en voeden. Misschien kan de Geest, die de volgelingen van Jezus destijds zoveel kracht en enthousiasme gaf, ook ons aanraken. En misschien kan de Geest, die destijds de kerk voor zo velen zo onweerstaanbaar aantrekkelijk maakte, opnieuw van zich laten spreken. De boodschap van Pinksteren is dat het kan!