[Durres, Maandagmiddag] Mijn bezoek aan Albanië is weer bijna ten einde.Het was heel bijzonder en ik heb heel erg gewaardeerd dat ik er een paar dagen kon zijn.
Het was goed om te zien dat er vooruitgang geboekt kan worden in land waar zo’n jaar of tien geleden nog weinig hoopgevends te zien was. Ik geef toe dat deze constatering misschien niet erg objectief is..Ik zit nu (rond zes uur), met een koude cola voor me, op een terras onder een grote parasol en kijk ik, langs de palmbomen, uit over de blauwe zee. Rechts zie ik de kranen van de haven van Durres. Direct voor me liggen een viertal vrachtschepen zo’n kilometer uit de kust, in het gelid op de rede. Links wordt een pier, die een paar honderd meter de zee insteekt, gerenoveerd. Verder links ligt een bergrug te glanzen in de zon. Overal op het strand voor me, staan kleurige ligstoelen. Het is niet druk, maar het is gezellig en er zijn nog tientallen badgasten in het water.Kortom, het is de soort omgeving die je gemakkelijk optimistisch stemt. Maar als je van hier naar Tirana rijdt en de stad een aantal malen doorkruist, zie je dat er ongelooflijk veel ten goede gekeerd is—ook al blijft er nog erg veel te doen!
Maar het is vooral ook goed om te zien hoe de kerk voortgang heeft geboekt. Toen ik in de jaren negentig herhaaldelijk in Albanië kwam, waren er maar weinig dingen in de kerk die me echt hoopvol stemden. Na een eerste periode van redelijk succes, stagneerde de groei van de kerk al snel. Het was heel moeilijk een bevredigende organisatie op te bouwen. Er waren ook legio juridische problemen. Je ontmoette overal corruptie en tegenwerking, en zelfs de advocaten die we raadpleegden waren voor geen cent te vertrouwen.
Nog steeds zijn er massa’s stevige uitdagingen, maar de bijeenkomst van eergisteren, maakte duidelijk dat veel van de kinderziekten nu achter ons liggen. Ruim driehonderd mensen waren naar het evangelisch centrum gekomen dat voor de viering van het twintigjarig jubileum was gehuurd. Uit alles bleek: dit is een kerkgemeenschap die, ook al is zij nog klein, vaste grond onder de voet heeft en die gelooft in de toekomst. Er werd met woord en beeld teruggeblikt naar de jaren 1930-1940 toen er al enkele adventisten in het land waren.En natuurlijk werd de naam van de pionier, Daniel Lewis, genoemd die in de gevangenis stierf kort na de communistische overname van het land. En men liet beelden zien van zr. Meropi, de oude vrouw die 43 jaar lang in volledig isolement trouw bleef aan haar geloof, en in 1992, bij het eerste contact met een adventistische predikant, eenblikken trommel overhandigde met haar tienden van die lange periode. Er werd vervolgens vooral een beeld gegeven van de activiteiten van de laatste twintig jaar.Het ontroerde me; ik herinnerde me hoe het destijds vaak vechten was tegen de bierkaai. Maar het volhouden is beloond.
Op zaterdagmiddag was er een doopdienst in de tuin van het gebouw. Twintig jaar geleden werd een jongen van zestien als een van de eerste adventisten in Albanië gedoopt. Hij nu predikant in Tirana. Nu, na twintig jaar, volgden zijn ouders in de voetsporen van hun zoon en traden ze toe tot de Adventkerk. Tot de andere dopelingen behoorde ook een man van begin dertig—een van de jongste leden van het Albanese parlement.
Voor vandaag stond een bezoek aan de minister-president van Albanië op het programma. Helaas moest hij ‘om gezondheidsredenen’ alle afspraken voor vandaag op het laatste moment afzeggen. Maar het bezoek aan de minister voor cultuur, die ook godsdienstzaken in zijn portefeuille heeft, kon doorgaan als gepland. Het verbaasde me dat er nauwelijks sprake was van beveiliging.
Als delegatie van vijf personen werden we gastvrij ontvangen voor een informatief gesprek. Wij konden het een en ander vertellen over de vorderingen van de Adventkerk in Albanië, maar ook over het wereldwijde karakter van het adventisme. De minister liet er geen twijfel over bestaan dat hij graag zou zien dat de Adventkerk in de toekomst eens een congres over godsdienstvrijheid in zijn land zou organiseren.Ook het werk van ADRA-Albanië had duidelijk zijn belangstelling.
Het officiële programma voor deze dagen is ten einde. Vanavond zijn dr. Wiklander (de voorzitter van de Trans-Europese regio van de Adventkerk), en ik uitgenodigd voor een opera-uitvoering. Opera is niet echt mijn ding. En een bezoek aan een opera-uitvoering in het Albanees stond nooit hoog op mijn verlanglijstje.Maar het warme gebaar dat er uit spreekt stel ik buitengewoon op prijs.
PS(Dinsdagmorgen). Tegen mijn verwachting in genoot ik van de opera over Skanderberg, een nationale held die in vijftiende eeuw tegen de Turken vocht. En de minister-president was kennelijk weer kiplekker, want hij was ook van de partij bij deze première.