Wie blogs schrijft moet niet alleen verwachten commentaar te krijgen, maar moet dat zelfs verwelkomen. Ik kan u verzekeren dat ik dat doe. Ik heb echter de afgelopen twee weken meer commentaar gekregen—hoofdzakelijk per e-mail—dan ik gewend was te ontvangen. Vooral mijn vorige blog was daar de aanleiding toe: ‘Nykobing bepaalt de toekomst van de kerk.’
Was het nu echt nodig de naam van de betreffende kerkgemeente te noemen? vroeg een lezer in de Verenigde Staten zich af. Een andere lezer in de VS—iemand die werkzaam is op het hoofdkantoor van de kerk in Silver Spring—gaf als commentaar: Inderdaad, ‘de belangrijkste beslissingen worden niet in Silver Spring genomen. Het gaat erom wat in de lokale gemeenten gebeurt. In sommige gebieden is men vol vuur (Midden-Amerika, Zuid-Amerika, Zuid-Afrika-Indische Oceaan), maar op andere plaatsen in de wereld (Noord-Amerika, Europa)is men zo dicht bij de dood dat men haast geen adem meer haalt. Het is heel treurig. Maar je sloeg de spijker op de kop . . .’ Een lezer in Zweden schreef me: ‘Ik heb je blog doorgestuurd aan de redactie van ons Zweedse kerkblad in de hoop dat ze het zullen plaatsen . . . ‘
Misschien moet ik ‘sorry’ zeggen tegen de mensen in Nykobing. Ik hoop dat ze, als ze de blog onder ogen hebben gekregen, begrijpen dat het niet als een aanval specifiek op hen was bedoeld, maar als voorbeeld van een helaas nogal algemene malaise.
Het tweetalig maken van mijn blog resulteerde meteen in een forse stijging van het aantal unique visitors en het aantal bladzijden die bezocht werden. Ook andere veranderingen in de presentatie van de site bleven niet onopgemerkt, o.a. het voornemen om de tekst te publiceren van artikelen die ik in het verleden schreef. Het tijdschrift ‘Ministry’ maakte me er wel op attent dat ik om toestemming moet vragen als ik mijn artikelen wil opnemen die in de loop jaren in hun tijdschrift werden gepubliceerd, aangezien zij het copyright bezitten. Ik heb inmiddels die toestemming gevraagd en gekregen en ga daar binnenkort mee aan de slag.
De communicatieafdeling van het Britse hoofdkantoor herinnerde me eraan dat zij in hun archief een tweetal video-interviews met mij hebben, en dat ik daarnaar zou kunnen verwijzen. Voor wie nieuwsgierig is: hier zijn de links: http://www.hopetv.org.uk/content/media-library/media-story/ml/in-conversation-series-4/reinder-bruinsma//12/ en http://www.hopetv.org.uk/content/media-library/media-story/ml/from-the-archive/bruinsma-book-review-1998/9/6/
Ik zal aan mijn zoon vragen hoe ik deze links wat zichtbaarder (en minder gecompliceerd) kan vermelden. Misschien zijn er trouwens nog een aantal andere soortgelijke interviews te vinden. Twee jaar geleden had ik bijna een uur lang een vraaggesprek (in het Engels) voor het televisiekanaal van de Roemeense Adventkerk. Ik neem aan dat ik dat wel zou kunnen opsporen.
Maar dat moet even wachten, want ik ben vandaag weer in Brussel. Mijn vakantie zit er voorlopig op en gisteravond ben ik weer voor een paar daagjes afgereisd naar mijn tijdelijke job in België. De reis duurde wat langer dan verwacht. Ik had het dieseltje van de Belgische kerk ongeveer een maand niet gebruikt en had de afgelopen weken steeds Euro 95 getankt. Dat deed ik gisteravond ook langs de A27 bij Eemnes. De ANWB moest eraan te pas komen om het onheil te verhelpen. Het kostte me al met al zo’n 100 euro en twee uur tijdverlies. Maar vandaag is dat verdriet vergeten. Ik hoorde dat er vlak bij het Brusselse Zuidstation een grote kermis gaande is en dat een van de attracties een kraam met overheerlijke Smoutebollen of Croustillons is—een wat kleinere variant van de ook in Nederland bekende oliebollen. Een onverwachte verrassing op deze eerste werkdag!