[Dinsdagmorgen, 16 oktober] Zaterdagmiddag rond vijf uur bedacht ik dat het ongeveer de tijd moest zijn dat de voorzitter van het toporgaan van de adventistische wereldkerk, de zgn. Generale Conferentie, een belangrijke preek zou houden. Het is traditie geworden dat de leider van de kerk (dat is het soort terminologie dat steeds vaker wordt gebruikt!), op de zaterdagmorgen van de jaarvergadering van het bestuur van de kerk, in de kerkdienst voorgaat.  Mijn vermoeden dat de dienst live via het kerkelijke televisiekanaal Hope Channel zou worden uitgezonden, bleek te kloppen. Dank zij de live stream op internet kon ik de dienst volgen, alsof ik in een van de comfortabele fauteuils in het auditorium van het hoofdkantoor in Silver Spring zat.

Ik probeerde uiteraard vertrouwde gezichten te herkennen als de camera beelden van de aanwezigen liet zien. En inderdaad zag ik heel wat bekende gezichten maar tevergeefs speurde ik naar de voorzitter van de Nederlandse Adventkerk, die als een van de afgevaardigden het vijf dagen durende congres bijwoont. Zijn vrouw, die ik zondagmiddag zag, verzekerde mij echter dat haar man er wel degelijk was!

Nadat Ted Wilson ruim twee jaar geleden tot voorzitter van de kerk werd gekozen worden de preken die hij bij belangrijke gelegenheden, zoals bijvoorbeeld een Annual Council,  houdt, door heel velen overal ter wereld nauwlettend gevolgd. Want meer dan ooit in het verleden zijn deze preken een uiteenzetting geworden van het programma dat de voorzitter nastreeft en bieden zij een overzicht van de beleidsinitiatieven die hij sinds zijn aantreden heeft geïntroduceerd.  Toen Wilson zijn, inmiddels veelbesproken en via dvd’s wijd verspreide, preek hield in Atlanta, werd duidelijk waarop hij de nadruk wilde gaan leggen tijdens zijn ambtsperiode. Er werd destijds verdeeld op gereageerd, door velen met grote voldoening, omdat het volgens hen met de kerk nu eindelijk de goede kant op zou gaan, en door vele anderen met teleurstelling, omdat er een koerswijziging werd aangekondigd die volgens hen de klok een halve eeuw terugzette.

Sindsdien heeft Wilson in een aantal andere belangrijke toespraken zijn programma—aangevuld  met initiatieven die op zijn voorstel door de kerk zijn aanvaard en in gang zijn gezet—steeds weer herhaald. Tot de belangrijkste projecten behoren onder meer de activiteiten in het kader van Revival and Reformation, een massale verspreiding van het boek ‘De Grote Strijd,’ evangelisatie in de grote wereldsteden, terugkeer naar de traditionele visie op de profetieën van Daniel en Openbaring en een hernieuwde focus op de boeken van Ellen White. Nu wordt daar een ander traditioneel thema aan toegevoegd: integratie van het gezondheidsthema in andere kerkgroei-activiteiten.

Ook de preek van afgelopen zaterdagmiddag (Nederlandse tijd) paste in hetzelfde stramien. Wilson ging uit van een bekend bijbelgedeelte, Mattheus 14. Maar hij verwees vele malen vaker naar allerlei citaten van Ellen White dan naar de Bijbel.  Alle boven genoemde beleidsinitiatieven passeerden de revue. Maar hij benadrukte vooral ook het belang van eenheid, met overduidelijke toespelingen op de recente ontwikkelingen ten aanzien van de inzegening van vrouwelijke predikanten en de eigen weg die door een aantal kerkelijke organisaties is ingeslagen. Daarmee werd het eigenlijk in zekere opzichten een politieke toespraak.

Ik informeerde zondag naar de mening van iemand die de dienst in Silver Spring had bijgewoond. ‘Het had erger kunnen zijn,’ vond hij.  Dat was precies ook wat ik concludeerde, nadat ik aandachtig naar de gehele preek had geluisterd. Is dat een blijk van gebrek aan vertrouwen in de leiding van de kerk? Heb ik teveel afstand genomen van een aantal adventistische traditionele denkbeelden en methoden? Ben ik teveel beïnvloed door een postmoderne manier van denken? Hoe dan ook, mijn gevoelens van teleurstelling worden door velen gedeeld en de huidige leiding van de kerk zou een dialoog daarover dienen te verwelkomen als men inderdaad eenheid hoog op de agenda heeft staan.

Maar er is ook een ander aspect dat zorg baart, namelijk dat van communicatie.  Deze preek is er opnieuw een sprekend voorbeeld van hoe communicatie stuk kan lopen als we niet meer de taal gebruiken van onze eigen tijd. De preek zat zo barstensvol adventistisch jargon, dat de toevallige, niet adventistische bezoeker van Hope Channel er niet veel van zal hebben begrepen. En ik vermoed dat veel (vooral jongere) kerkleden er ook niet mee uit de voeten kunnen. ‘Waar gaat dit eigenlijk over?’ zal hun reactie zijn.

Ik zag een videoreportage van de uitleg die Gary Krause, een van de kerkgroei-vakmensen van het hoofdkantoor, gaf van de nieuwe nadruk op het integreren van de boodschap voor de geest en de zorg voor het lichaam. Hij bedoelde precies hetzelfde als Wilson, die het had over gezondheidshervorming en gezondheidsevangelisatie als de ‘rechter arm’ van de drie-engelen boodschap. Ze bedoelden hetzelfde, maar ze communiceerden met een geheel verschillende publiek.  Jammer  genoeg schijnt Wilson dat niet te beseffen.

Intussen zal ik de komende dagen alle beschikbare kanalen gebruiken om het Annual Council vanuit Zeewolde en België op de voet te volgen. Er staan belangrijke dingen op het spel. Ik blijf erop vertrouwen dat de Heer van de kerk steeds weer bijstuurt als menselijke navigatie ons soms op wat vreemde plaatsen brengt.