Terug in Zeewolde

 

Onze eerste week in Zeewolde is weer zo ongeveer ten einde. De jetlag was dit keer, om de een of andere reden, vrij hevig. Het is een wat vreemde ervaring om de lente over te slaan. We gingen immers  voor drie maanden weg naar Californië toen de winter amper voorbij was. En nu is het, bij terugkeer, volop zomer. Maar het is niet moeilijk de draad weer op te pakken. Een niet onbelangrijk detail: De auto startte weer meteen. Eigenlijk is het een overstap van de ene plezierige situatie naar de andere.

Ik heb de afgelopen dagen gebruikt om de dingen die ik de komende maanden wil doen een beetje op de rij te krijgen. Er zijn afspraken voor enkele presentaties, voor een reeks preken en een aantal reizen. Maar allereerst is er binnenkort een vakantie bij onze zoon en zijn gezin in Zweden. Verder liggen er een aantal schrijf-projecten op afronding te wachten. Genoeg dus om de rest van het jaar zonder verveling door te komen.

Vandaag heb ik gewerkt aan een preek. Het gaf me een flinke dosis voldoening om weer eens met een nieuwe preek bezig te zijn. Het regelmatig op sabbat preken heb ik tijdens mijn Loma Linda-tijd wel wat gemist. (Maar daar stond een inspirerende, alternatieve sabbatschool tegenover die het initiatief is van dr. David Larson en dr. Roy Branson.) Het thema van de preek is de twijfelende Johannes de Doper, die zich vanuit zijn benarde situatie in de gevangenis van Herodes afvraagt of hij zich niet enorm in Jezus heeft vergist. Verder gaat het dan over Jezus’ antwoord en wat wij daarmee kunnen doen als wij het soms met geloof en kerk niet zien zitten. Ik hoop dat de mensen in de gemeente Zeeland op 5 juli er iets van hun eigen ervaringen in zullen herkennen.

Toen ik maandag j.l. het kerkelijk kantoor in Huis ter Heide bezocht kreeg ik een exemplaar van het boek van Ellen White dat ik van een nieuwe Nederlandse vertaling heb voorzien. Eigenlijk had ik de taal nog wel wat eigentijdser willen maken, maar ik heb ook rekening willen houden met de verwachtingen van veel doorsnee kerkleden. Bezig zijn met dat boek heeft me weer eens extra bewust gemaakt van het vraagstuk van Ellen White’s inspiratie. Het boek Christ’s Object Lessons (nu in vertaling uitgebracht onder de titel: Verhalen om door te Vertellen) is een commentaar op Jezus’ gelijkenissen. Het behandelt geen theologische problemen, maar is ‘stichtelijk’ van aard. Ellen White schreef het om, via een speciale verkoopcampagne, gelden bijeen te brengen voor het aflossen van de schulden van enkele scholen.  Ik vroeg me tijdens het vertalen dikwijls af in hoeverre dit boek nu wezenlijk verschilt van de boeken van andere schrijvers over dit onderwerp. En soms was ik vermetel genoeg om te denken: Ik ken diverse mensen die dit ook wel hadden kunnen schrijven. Maar dat zou dan geen geïnspireerd boek zijn geweest! Of toch wel?  Hoe dan ook, het was goed te zien dat het boek er aantrekkelijk uitziet en nu beschikbaar. Heel veel lezers zullen er hopelijk blij mee zijn.

Inmiddels heb ik het boek van Hillary Clinton (Hard Choices) over haar vier jaar als minister van buitenlandse zaken van de Verenigde Staten bijna uit. Het heeft bij mij de indruk enorm versterkt dat zij een goede president van Amerika zou kunnen worden. Maar wat ik daar in het verre Zeewolde over denk zal geen invloed hebben op wat er in 20i6 in de VS gebeurt. Ik zal het verkiezingsproces echter nauwgezet volgen, want de Amerikaanse geschiedenis en politiek heeft me nu eenmaal altijd mateloos geïnteresseerd. Afgezien van wat ik verder over Hillary en haar eventuele kandidatuur denk, moet ik zeggen dat haar boek enorm leerzaam is en op een voortreffelijke manier inzicht geeft in wat er zoal in de wereld speelt. Ook aan Nederlandse lezers van harte aanbevolen.