[Donderdagmorgen 10 juli] De Nederlandse droom is uiteengespat. Nederland verloor in de halve finale van het wereldkampioenschap voetballen in Brazilië. Ongetwijfeld zal er nog heel wat worden nagepraat over de wedstrijd tegen Argentinië. Want te midden van onze zeventien miljoen inwoners bevinden zich toch wel tenminste tien miljoen experts die feilloos kunnen uitleggen waarom Oranje eigenlijk had moeten winnen.
Ik weet heel weinig af van sport en volg de grote sportevenementen (zoals het WK en de enkele dagen geleden begonnen Tour de France) alleen van heel verre. Maar je pikt allicht toch wat kennis op. Zo heb ik de afgelopen weken eindelijk begrepen wat ‘buiten spel’ betekent en snap ik nu wat de rol is van de penalties na een onbesliste wedstrijd.
Maar ook al behoor ik niet tot degenen die hun autospiegels met oranje versieren, een oranje shirt, etc. aantrekken en oranje spandoeken over hun balkon hangen, ik weet natuurlijk inmiddels wel wie Arjen Robben is en begon zelfs enige sympathie te voelen voor Louis van Gaal. En ik had het natuurlijk wel leuk gevonden als het tot een finale tussen Nederland en Duitsland was gekomen en Nederland het uiteindelijk van de ‘Mannschaft’ zou hebben gewonnen. Want ja, van Duitsland winnen blijft heel speciaal.
Maar het is ook een goed gevoel dat het nu allemaal bijna voorbij is. De media werden zo door het WK overheerst dat andere onderwerpen wel heel erg in het gedrang kwamen. [Zelf in de adventistische media ontbrak nieuws over de wedstrijden in Brazilië niet. Op de website van de Adventist Review las ik een uitgebreid artikel over ‘outreach’ activiteiten van duizenden Braziliaanse, adventistische vrijwilligers die lectuur, maaltijden, drinken en knuffels uitdeelden aan voetbalfans en toeristen. [Zou je dit 'evangelist light' mogen noemen?]
Af en toe heb ik de afgelopen weken wel eens even gekeken naar een interview met spelers en commentatoren. Eén ding is vooral bij mij blijven hangen uit een vraaggesprek met Tim Krul, de reservedoelman die door Louis van Gaal, geheel overwachts, werd ingezet in de penalty-fase van de kwartfinale tussen Nederland en Costa Rica. Door twee keiharde ballen te stoppen zorgde Krul voor een Nederlandse overwinning. Daarmee werd hij op slag een nationale held.
De dag na de wedstrijd werd hij geïnterviewd op de tv. De journalist vroeg hem naar het mooiste moment van zijn leven en suggereerde dat dit natuurlijk zijn prestatie was van de avond daarvoor, toen hij voor een Nederlandse zege zorgde. Maar nee, op de vraag naar het mooiste moment uit zijn leven antwoordde hij spontaan dat dit de geboorte was van zijn dochtertje! Ik werd op slag een fan van Tim Krul. Eindelijk iemand in dit uit de hand gelopen voetbal-circus die kan relativeren en weet wat echt belangrijk is!