Balkenende is niet de enige die van kleurloze compromissen wordt beschuldigd. Dat is ook vaak mijn lot geweest toen ik nog wat in de kerk te zeggen had. En zelfs deze week nog gebeurde het tot twee maal toe dat me, in het kader van bepaalde activiteiten die me momenteel van de straat houden, werd gezegd dat ik altijd probeer te schipperen en op een compromis uit ben.

Nou, eigenlijk vond ik het helemaal niet erg dat ik dat te horen kreeg. Want ik geloof in het compromis. Er zijn natuurlijk principiële zaken waarin je je geweten moet volgen en geen manoeuvreerruimte hebt. Maar meestal gaat het niet om principes maar om pragmatische keuzes. En als je dan moet werken met collega’s die er heel verschillende ideeën opna houden en in een gemeenschap waarin het meestal onmogelijk is iedereen op dezelfde lijn te krijgen, is het de kunst om tot een resultaat te komen waarmee zo veel mogelijk mensen redelijk uit de voeten kunnen. Leve het compromis, zou ik zeggen.

Ik had de afgelopen weken dan ook best wel bewondering voor onze minister-president en zijn naaste kompanen. Want probeer maar eens de ideeën van de regeringscoalitie op één lijn te krijgen, en met een samenhangend pakket van maatregelen te komen als de wensen zo uiteen lopen. De oppositie was uiteraard teleurgesteld dat zij weinig invloed hadden. Maar zij hebben toevallig niet de meerderheid in het parlement. En het enige waarin de oppositie verenigd is, is hun afkeer van het kabinet. Als de SP, de PVV, de VVD en Groen Links, de SGP en de PvdD samen over een pakket van maatregelen hadden moeten komen, was er geheid niets op tafel gekomen. En dan laat ik Trots op Nederland nog maar even buiten beschouwing.

Wilders slaagde er natuurlijk weer eens in ervoor te zorgen dat alle tv-camera’s op hem werden gericht door demonstratief weg te lopen. Eerlijk gezegd heb ik veel liever te maken met politici die moeizame compromissen smeden, maar in elk geval met een plan komen dat ondanks allerlei weinig bevredigende elementen toch op voldoende draagvlak kan rekenen, dan met populistische schreeuwers die weglopen omdat het niet precies gaat zoals zij willen.

Beste kerkbestuurders, zou ik willen zeggen, ik snap wel dat het in de kerk niet altijd gaat zoals ik het heimelijk graag zou willen. Jullie moeten vaak compromissen sluiten omdat er op heel veel punten door verschillende groepen in de kerk niet eensluidend over allerlei zaken wordt gedacht. Dat is een probleem, maar het is er tegelijkertijd ook het bewijs van dat de kerk springlevend is en uit echte mensen bestaat. Ik hoop dat jullie af en toe keuzes maken die mijn voorkeur hebben, maar weet dat dit niet lang niet altijd het geval zal kunnen zijn. Ik hoop dat jullie de moed zult hebben op een aantal punten je nek uit te steken en een heldere koers uit te zetten, maar verder wens ik jullie Gods hulp bij het steeds weer vinden en verdedigen van creatieve compromissen.