‘Building Safe Places’

 

Net als vorige week bracht ik weer een groot deel van de week in Duitsland door—dit keer in een ‘seminar-hotel’ in het dorpje Hassenroth, zo’n 50 kilometer van Frankfurt. Building Safe Places was het thema van de bijeenkomst die georganiseerd werd vanuit de Kinship organisatie. Deze organisatie biedt steun aan adventistische ‘anders-geaarden’ , die ook wel met ‘alfabet-mensen’ worden aangeduid: LGTBI -  Lesbiennes, Gays, Transseksuelen, Biseksuelen en Interseksuelen.  De uitnodiging voor het driedaagse seminar was gericht aan een aantal personen, in Duitsland, België en Nederland, die ‘allies-bondgenoten’ zijn van de Kinship-organisatie.  Het doel van deze think-tank achtige bijeenkomst was de laatste wetenschappelijke informatie  te delen over de thematiek van anders-geaard-zijn, en naar wegen te zoeken om de Adventgemeenten tot plekken te maken waar gays en lesbiennes en andere ‘anders-geaarden’ zich veilig kunnen voelen en volledig worden geaccepteerd.

Mijn eigen aandeel in het programma was beperkt tot een morgenwijding van preek-lengte, waarin ik inging op wat het betekent om God te dienen en lief te hebben met ons gehele verstand. Dat houdt in dat we vragen mogen/moeten blijven stellen en soms onze mening moeten herzien; en dat we ten allen tijde onze intellectuele integriteit moeten bewaren—wat de prijs ook mag zijn die we daarvoor moeten betalen.

Ik heb vooral meet veel interesse een tweetal lezingen van Dr. Arlene Taylor aangehoord, een hersenspecialiste uit de VS, die boeiende informatie gaf over de hardware van onze hersenen en aangaf welke bewijzen er zijn voor kleine verschillen in constructie tussen hetero’s en homo’s.  Een van de onderwerpen die ook aan bod kwam was de onmogelijkheid om homo’s te ‘genezen’. Als er al eens mensen zijn die van een homo-leefstijl overstappen naar een hetero-leefstijl, dan gaat het bijna zeker om mensen met een biseksuele geaardheid, die, populair gezegd, beide kanten op kunnen gaan.

Ook na deze bijeenkomst blijf ik nog met een aantal vragen zitten. Het grote onderliggende probleem is natuurlijk dat ik als hetero-man me geen enkele voorstelling kan maken van wat het betekent dat je je tot hetzelfde geslacht aangetrokken voelt. Maar ik heb toch vooral ook nog wel wat vragen over de bijbels/theologische kant van de zaak. Er zijn zgn. anti-homo teksten waarvan je kunt zeggen dat ze niet over monogame, duurzame same-sex relaties gaan, maar over misstanden die vaak met prostitutie te maken hadden of die, zoals in het geval van Sodom, met iets heel anders verband houden. Ik heb er wel al heel wat over gelezen, maar hoop dat er binnenkort eens een studieconferentie wordt belegd waar hetero-theologen en homo-theologen samen kunnen discussiëren over wat de Schrift nu precies wél en niet zegt—en hoe we met de conclusies anno 2015 dienen om te gaan

Maar wat ook de uitkomst van een dergelijk proces ook zou zijn, het staat als een paal boven water dat alle mensen met een ‘andere’ (d.w.z. niet-hetero) seksuele geaardheid welkom dienen te zijn in onze kerkgemeenschap en volop moeten kunnen deelnemen aan het kerkelijk leven. Building Safe Places blijft daarom een grote prioriteit. En het kleine beetje dat ik persoonlijk kan doen om dat te verwezenlijken zal ik graag blijven doen. (De datum voor de Building Safe Places conferentie in 2016 staat al in mijn agenda.)