Elke morgen besteed ik een minuut of tien aan het checken van een aantal websites.  Een daarvan is de site van het dagblad de Telegraaf.  Nu ben ik geen Telegraaf-lezer. Maar dat is te zwak gezegd: ik heb een afkeer van die krant en waarvoor hij  staat. Bij ons glijdt dan ook rond zeven uur geen krant van ‘Wakker Nederland’ in de bus, maar Dagblad Trouw. Dat is een heel stuk degelijker kost. Maar de website van de Telegraaf geeft je snel een handig antwoord op de vraag of er tijdens de nachtelijke uren nog iets belangrijks is gebeurd. En—dat moet ik toegeven—ik ben dikwijls wel even benieuwd wat de lezers van de website als commentaar leveren.

Iedereen die ook maar iets afweet van communicatie en journalistiek weet dat er altijd naar verhouding veel meer negatieve ingezonden brieven en web-commentaren binnenkomen dan adhesiebetuigingen. Maar dat lijkt onder het Telegraaf volk wel heel erg het geval te zijn. Bij ‘hot’ items, en die hebben we de laatste tijd genoeg, storten vaak honderden lezers hun vitriool uit. Gewoonlijk blijft in de commentaren van het kabinet niet veel over, en van de minister-president al helemaal niets. En half Nederland (of misschien niet iets meer) bestaat uit nietsnutten en zakkenvullers. En om dan nog maar te zwijgen over Brussel en de EU en . . .  over de gelukzoekers die bij duizenden ons toch al zo volle land onveilig komen maken.

Het kost me soms moeite me te realiseren dat deze commentaren geen dwarsdoorsnede vormen van de gedachten van de Nederlandse bevolking. Zeker, ze vertegenwoordigen een ontstellend grote (en vooral ook niet goed geïnformeerde en vooringenomen) groep, maar er zijn ook andere geluiden—ook al klinken die vaak minder hard! Er zijn gelukkig talloos veel mensen die genuanceerder kunnen denken en constructief willen zijn. Alleen laten die mensen meestal weinig of niets van zich horen!

Zo gaat het niet alleen in de seculiere media. Als ik, bijvoorbeeld kijk naar de ingezonden brieven en web-commentaren in de Adventist Review, het tijdschrift van de adventistische wereldkerk, overkomt me ook vaak een soort Telegraaf gevoel. Het negatieve overheerst op een (voor mij) angstaanjagende wijze. Er wordt ach en wee geroepen over allerlei, al dan niet vermeenden, tendensen in de Adventkerk. Dat mag natuurlijk, want we hechten aan vrije meningsuiting. Maar daarbij worden aan mensen die andere ideeën hebben vaak allerlei intenties en verborgen agenda’s toegedacht, en wordt een tegengestelde mening wel heel erg gemakkelijk als satanswerk afgeschilderd. [En laat ik er snel aan toevoegen dat ik ook niet altijd gesticht word door de ingezonden brieven en web-reacties in andere kerkelijke en onafhankelijke adventistische media.]

Het lezen van wat de lezers er allemaal van vinden maakt me soms heel naargeestig. Ik moet me echt moeite doen  mezelf eraan te herinneren dat het nu eenmaal een wetmatigheid is dat de negatieve commentaren de positieve overheersen. Er wordt wel beweerd dat de kans dat iemand die het ergens mee oneens is ten keer zo snel naar de pen of de i-pad zal grijpen dan degene die zich wel in het geschrevene dat hij leest kan herkennen.

Ik moest dat ook de afgelopen week weer een flink aantal keren tegen mezelf zeggen. Mijn vorige blog werd me door veel lezers niet in dank afgenomen. Enkele commentaren zijn onder die blog (zowel onder de Nederlandse als de Engelse versie) terug te vinden. Er waren reactie van een dusdanig laag niveau dat ik ze snel heb verwijderd, want ik wil wel graag dat mijn blog een beetje klasse houdt. Vaak sturen lezers mij liever e-mails. Ook daarbij overheerste het negatieve het positieve. Het belangrijkste probleem was dat veel lezers mijn blog kennelijk niet begrepen en dachten dat ik Jezus in de gay-scene van zijn dagen plaatste.  Bij elke, enigszins controversiële, blog blijkt ook dat veel lezers al zo zeker weten dat zij gelijk hebben dat ze een andere kijk op de dingen bij voorbaat wegwuiven.

Gisteren dacht ik nog dat deze week mijn blog misschien over het pausbezoek aan de VS zou moeten gaan. Ik heb daar maar vanaf gezien, want ik wil de komende week niet al te veel digitale communicatie ontvangen en eerdere blogs over de paus of over het katholicisme leverden me doorgaans het verwijt op dat ik de profetieën nog maar eens goed moet bestuderen. Als ik dat zou doen dan zou ik wel weten dat de paus ‘het beest’ van de Openbaring is en dat zelfs de sympathieke Francis ons zand in de ogen strooit.

Ik heb even geen zin in dat soort reacties, want ik hoop de komende dagen met mijn vrouw te genieten van een paar dagen vakantie bij  vrienden aan de Spaanse zuidkust. Ongetwijfeld is er dan volgende week wel weer iets controversieels om over te schrijven.