Omdat we als adventisten (zeker in Nederland) maar een piepkleine minderheid vormen, spitsen we meteen onze oren zodra de naam adventist in de media valt.

Een paar weken geleden ging in de Verenigde Staten Mel Gibsons film Hacksaw Ridge in première. Inmiddels draait hij ook in de Nederlandse bioscopen. De film gaat over Desmond T. Doss, die in de tweede wereldoorlog met groot gevaar voor eigen leven tenminste 75 soldaten redde in de verbeten strijd om een steile klif op het Japanse eiland Okinawa. Het bijzondere aan het verhaal van Doss is dat hij als zevendedags adventisten absoluut weigerde wapens te dragen. Als gewetensbezwaarde werd hij ingezet als ‘medic’. Zijn moed was dusdanig dat hij de Medal of Honor ontving uit handen van President Truman.

Ik weet nog niet of ik de film wil gaan zien. Volgens de berichten is hij erg bloederig en ik houd nu eenmaal niet van oorlogsfilms. Maar het doet mij natuurlijk wel goed dat een zevendedags adventist zo positief voor een wereldwijd publiek wordt neergezet. Bij dat alles vind ik het echter wel heel erg jammer dat in veel landen Desmond Doss’ voorbeeld in het weigeren om wapens te hanteren niet langer wordt gevolgd.

Een andere zevendedags adventist wiens naam momenteel uit de vergetelheid wordt gehaald is die van de Nederlands-Zwitserse Jean Henri Weidner, die zoon van een docent oude talen die lesgaf aan ‘Collonges’, het adventistische onderwijsinstituut aan de Frans-Zwitserse grens, vlak bij Genève. Weidner werd de initiator en leider van de Dutch-Paris ontsnappingsroute, die in de Tweede Wereldoorlog zo’n 1500 mensenlevens redde: joden, maar ook verzetsmensen en neergehaalde piloten. De route liep vanuit België, via Parijs en Toulouse, naar de Frans-Zwitserse grens bij Collonges, of via een sluiproute door de Pyreneeën naar Spanje. Bij dit netwerk waren ruim 300 mensen betrokken, waarvan meer dan veertig door de Duitsers werden gearresteerd, van wie velen de oorlog niet overleefden.

Een Amerikaanse historica, dr. Megan Koreman, heeft in opdracht van de Weidner Foundation drie jaar lang historisch onderzoek gedaan, met als resultaat dat er nu een boek ligt over het werk van Weidner en zijn medewerkers.  Het heet Gewone Helden en is verschenen bij Uitgeverij Boom. Een Engelstalige editie verschijnt binnenkort in Oxford (UK). Het mini-symposium dat op 10 november in het Amsterdamse Hilton Hotel werd gehouden  naar aanleiding van de verschijning van het boek werd door tientallen kinderen en kleinkinderen van personen die hun leven aan de Dutch-Paris route te danken hadden, bijgewoond. Omdat ik vanaf het begin in bescheiden mate bij het project betrokken was, kreeg ik ook een uitnodiging voor dit gebeuren. Wat mij bijzonder trof was de nadruk die ook tijdens dit symposium gelegd werd op de geloofsovertuiging van Weidner die hem motiveerde om zijn eigen leven op het spel te zetten om anderen te kunnen helpen.

En ja, dan is er ook nog Ben Carson, een (eigentijdse) zevendedags adventist die nog veel bekender is geworden dan hij als beroemd chirurg en schrijver van een aantal boeken over zijn leven al was. Hij wierp zich in de Amerikaanse verkiezingsrace als een van de republikeinen die de republikeinse nominatie wilden veroveren om uiteindelijk de kandidaat te worden die het tegen een democratische rivaal zou moeten opnemen. Hij werd al vrij snel uitgeschakeld, maar schaarde zich toen achter Donald Trump. Gisteren zag ik hem weer op CNN. Hij werd genoemd als een van de Trump-getrouwen die mogelijk met een ministerspost zullen worden beloond. Zoals ik met trots kijk naar (en anderen vertel over) Desmond Doss en Jean Weidner, zwijg ik liever over het feit dat Ben Carson een geloofsgenoot van mij is. Hoe hij, als christen ( als zevendedags adventist!) zich achter een amorele leider als Trump kan scharen is mij een groot raadsel. Ik hoop dat hij, als hij mogelijk tot minister voor gezondheidszaken wordt benoemd, angstvallig zal zwijgen over zijn kerkelijke achtergrond. We zullen zien wat er gebeurt. . .