[Donderdagmiddag, 4 mei]
Ik groeide op in een gezin waar elk dubbeltje moest worden omgedraaid. Wij waren in het dorp waar we woonden niet de enigen voor wie dat gold. Buiten het dorp, in de ‘grote’ boerderijen woonden de rijke boeren, die zich een mooie auto konden veroorloven. Als ik tijdens mijn tijd op het Christelijk Lyceum in Alkmaar bij sommige van mijn klasgenoten thuis kwam zag ik ook het grote verschil in welstand in vergelijking met wat ik gewend was. Maar de eerste keer dat ik heel bewust de morele kant van het verschil tussen heel rijk en straatarm ervoer was zo’n veertig jaar geleden, toen ik voor de eerste keer in een ‘derde-wereld’-land was. [Zo werden destijds de zich ontwikkelende landen aangeduid.] Ik was uitgenodigd om een congres van adventistische boekverkopers (‘colporteurs’) bij te wonen in Medelin in Colombia in Zuid-Amrika. Men had mij ondergebracht in een 5-sterren hotel, met op de hoogste etage een ronddraaiend restaurant. Onmiddellijk naast het hotel was een ‘no-go-zone’ voor de hotelgasten. Daar woonden gezinnen met acht tot tien kinderen in armzalige bouwsels van nauwelijks 20 vierkante meter, met een rostig golfplaten dak. Ik genoot van de luxe, maar tegelijk zat het het flagrante verschil tussen rijk en arm mij enorm dwars.
In de afgelopen week had ik vaak hetzelfde gevoel. Mijn vrouw en ik waren door vrienden uitgenodigd om een weekje aan de Franse Riviera door te brengen, iets ten oosten van Nice, op nauwelijks 15 kilometer van het vorstendom Monaco. Ik maak me sterk dat er nauwelijks plaatsen op aarde zijn waar zoveel miljonairs en miljardairs wonen. In het straatbeeld zijn een Rolls Royce, een Masserati of aan Bentley ongeveer even gewoon als een Citroën of een Opel. In de haven liggen honderden jachten die tientallen miljoenen euro’s (of meer) hebben gekost.
We bezochten o.a. het Casino in het deel van Monaco dat de tot de verbeelding sprekende naam Monte Carlo draagt. Wie 17 euro betaalt kan zich aan de weelde van een groot deel van het casino komen vergapen–d.w.z. op tijden dat er niet wordt ‘gespeeld.’ Het is van een overweldigende pracht en praal. Maar door de zalen met hun magnifieke plafonds en enorme kroonluchters rondlopend voelde ik mij tegelijk haast onpasselijk worden–niet alleen bij de gedachte hoeveel geld hier elke avond wordt vergokt, maar ook bij het besef dat honderden miljoenen mensen in abjecte armoede leven, terwijl hier een kleine bevoorrecht elite zich kan uitleven.
Monaco is een wereld die ver afstaat van een plaats als Zeewolde, waar we inmiddels weer terug zijn. Ons appartement heeft geen uitzicht op de Middellandse, met af en toe een groot cruiseschip aan de horizon. Vanavond is er geen gulle gastheer die ons meeneemt naar een fenomenale balletuitvoering in het Prinses Grace Theater, zoals we precies een week geleden meemaakten. [Nee, vanavond rijd ik naar Almere om daar met zo'n 150 andere afgevaardigden een begin te maken met het vijfjaarlijkse congres van de Nederlandse Adventkerk.] De wereld waarin ik leef is een stuk soberder dan die van grote aantallen mensen aan de Riviera. Maar ik besef heel goed dat ik veel en veel beter af ben dat de meeste andere mensen op aarde. Ook rondrijdend in een zeven jaar oude Citroën C3 Picasso en wonend op 120 vierkante meter behoor ik waarschijnlijk tot de rijkste 1 % van de wereldbevolking!
Veel conservatieve christenen maken zich druk over homo’s en lesbo’s in de kerk. [Ik moet haast onvermijdelijk aan dat onderwerp denken omdat ik heel recentelijk intensief contact had met een elkaar zeer toegewijd homopaar.] Het is een onderwerp waar Christus nooit iets over heeft gezegd! Maar over het thema ‘rijk’ en ‘arm’ heeft hij zich echter met grote regelmaat uitgelaten! En daar lezen veel van de conservatieve gelovigen overheen. Een christelijke leefwijze moet gekenmerkt worden door geven en delen. Dat was ook de strekking van veel oudtestamentische wetten en van talloze profetische uitspraken. Materiële voorspoed kan een zegen zijn, maar het wordt een vloek als daarbij het aspect van ‘geven’ en ‘delen’ wordt verwaarloosd. Armoedebestrijding is een heilige opdracht. Geven en delen zijn christelijke deugden die hoog in het vaandel moeten staan.
En voor allen die het materieel goed hebben: vergeet nooit om dankbaar te zijn. Ja, ik vond het interessant om in Monte Carlo rond te neuzen, maar ik ben dik tevreden met Zeewolde.