Ik heb deze week een tijdje achter de geraniums gezeten. Het was zulk fraai weer dat ik een uurtje op het met geraniums omringde balkon van ons appartement in de zon heb zitten lezen. Maar verder heb ik de afgelopen week van de spreekwoordelijke plant die met gepensioneerden wordt geassocieerd weinig gezien.
Maandag was een intensieve dag samen met het predikantencorps van de Adventkerk. Zij kwamen bijeen in Veljefjord, in Jutland, zo’n honderd kilometer boven de Duits-Deense grens, waar de Deense kerk een school met internaat runt. De dag was gewijd aan vragen rond de diversiteit in de samenleving en in de kerk en vooral aan de uitdaging om het evangelie te brengen in een grotendeels postmoderne context. Ik voelde me thuis. Ik ken veel van de Deense predikanten inmiddels redelijk goed, maar het is vooral de grote overeenkomst tussen de Deense mentaliteit en de Nederlandse die een brug slaat.
Bij dit soort gelegenheden ben ik me altijd sterk bewust van het feit dat ik niet moet denken dat ik precies weet hoe het werk van de huidige predikant eruit ziet. Ik heb mijn gehele leven weliswaar in de kerk gewerkt, maar heb in feite heel weinig gemeentewerk gedaan en mis op heel veel terreinen het soort ervaring dat mijn collega’s die aan het grondvlak in de gemeente werken wel hebben. Maar daar staat van mijn kant een hoeveelheid andere ervaring en ook theoretische kennis van een aantal zaken tegenover. En zo kunnen we van elkaar leren.
Het was een genoegen om dinsdag weer naar huis te rijden, ondanks het feit dat men ook in Duitsland, naar het lijkt, alle wegen tegelijk wil opkalefateren. Vooral het stuk tussen Hamburg en Bremen is een oneindige ‘Baustelle’. Maar het feit dat we de eerste flinke rit maakten in onze nieuwe C3-Picasso, en de functie van alle knoppen moesten verkennen, verschoof dat ongemak naar de achtergrond. Het feit dat de zijspiegels zich naar binnen vouwen als ik de auto afsluit geeft mij een kinderlijk genoegen.
Thuisgekomen ontdekte ik dat een vaste criticus het weer eens nodig had gevonden om op grote schaal brieven te laten uitgaan naar kerkleden om mij zoals gewoonlijk te beschuldigen van het ‘verlaten van de aloude paden’. Aanleiding was een korte ingezonden brief die ik naar een krant had gestuurd die een wat antiek stuk over het adventisme had gepubliceerd. Ik wilde de lezers erop attenderen dat het gewraakte stuk niet de sfeer van het hedendaagse adventisme weergeeft. Maar er werd door de briefschrijver kennelijk tussen de regels van alles en nog wat gelezen wat er niet in stond, maar waarvan hij vermoedde dat ik het bedoelde. Het is jammer dat er soms sprake is van zo verschillende golflengten. Wat mij echter beslist pijn deed was de suggestie dat ik mij, nu ik mijn pensioen heb veiliggesteld, rustig tegen de opvattingen van de kerk kan keren—wat ik natuurlijk niet kon doen toen ik nog in actieve dienst was. Op die manier als huichelaar en broodprofeet te worden afgeschilderd is, om het voorzichtig te zeggen, laag bij de gronds.
Een artikeltje dat ik aan het begin van 2009 aan de Adventist Review stuurde en dat eerst nu geplaatst werd bleek ook verdeelde reacties te hebben opgeroepen. Een functionaris van de Generale Conferentie nam de moeite me te schrijven om me te bedanken voor de heldere wijze waarop ik het conspiratie-denken, dat we steeds weer tegenkomen, aan de orde had gesteld. En ook van enkele anderen kreeg ik positief commentaar. Maar ik ontving ook scherpe kritiek—die ook in dit geval sterk op de man in plaats van op de bal werd gespeeld. Het is de prijs die je betaalt als je aan de discussie over vitale onderwerpen wilt meedoen en soms je nek wat uitsteekt. So be it.
Inmiddels is het vrijdagmorgen geworden. Ik heb gisteren de gecorrigeerde proeven van een nieuw boek dat Nederlandse Unie binnen enkele weken laat verschijnen bij de drukker afgeleverd. Het is een boek dat door Richard Rice (theologisch docent aan de La Sierra Universiteit) is geschreven. De Engelse titel: Believing, Behaving, Belonging is uiteindelijk in het Nederlands vertaald als: Geloven doe je samen! Het is een inspirerend boek over wat het betekent om samen kerk te zijn.
Opnieuw is er vandaag geen zicht op de geraniums. Een deel van de dag is gewijd aan voorbereidingen voor de dag van morgen. In Brussel komen de Belgische en Luxemburgse adventisten dan bijeen en ik heb zowel ’s morgens als ’s middags een aandeel in het programma. Maar misschien blijven er vandaag ook een paar uurtjes over voor het even dikke als intrigerende boek dat ik onlangs van mijn dochter cadeau kreeg: The Clinton Tapes. Ik ben halverwege deze fascinerende pil over oud-president Bill. Die inmiddels ook gepensioneerde man blijft me eindeloos boeien!