Bij toeval ontdekte ik de website “Christian Forum”.  Op de pagina waarop adventistische forumdiscussies te vinden zijn heeft iemand een indeling gemaakt van “soorten adventisten”.  Hij of zij (ik heb geen idee wie de samensteller is) onderscheidt maar liefst acht verschillende theologische varianten en noemt bij elke groep een aantal bekende representanten.

De acht categorieën zijn:

1.     Liberale adventisten

2.     Progressieve adventisten

3.     Voorstanders van de subjectieve verzoeningsleer (moral influence theory)

4.     Evangelische adventisten

5.     Adventisten van “het midden” (moderate adventists)

6.     Conservatief / traditionele adventisten

7.     Ultra-conservatieve adventisten

8.     Extreem ultra-conservatieve adventisten.

Wie schetst mijn verbazing? Ik vind mijn naam terug in het lijstje van vijf belangrijkste representanten van de zgn. progressieve adventisten.  Daar heb ik een plaatsje gekregen tussen theologen als Alden Thompson, Richard Rice, Fritz Guy and John McLarty.  Ik voel me gevleid zo in een adem met deze theologische grootheden te worden genoemd. En ik moet toegeven dat ik me zeer wel thuis voel in dat uitgelezen gezelschap. Ik zou wel eens willen weten welke scherpe theologische speurneus hiervoor verantwoordelijk is!

Maar er is wel een keerzijde aan deze erkenning. Want als ik de omschrijving lees van de “progressieve” groep waartoe ik geacht word te behoren, heb ik wel wat bezwaren. In niet alle genoemde aspecten herken ik mijzelf.  En er zijn daarnaast diverse “kenmerken”  van de zgn. evangelische adventisten, waarin ik me zeker ook kan vinden. (Tot deze groep worden o.a. George Knight en Hans LaRondelle gerekend.)  En er zijn zeker ook elementen van de vijfde groep (“het midden”) die mij aanspreken. (Hier zijn o.a. Roy Adams and Mark Finley te vinden.)

Al met al kom ik tot de conclusie dat de samensteller een goede kijk heeft op de hedendaagse theologische diversiteit binnen de Adventkerk. Maar tegelijkertijd levert hij/zij opnieuw een bewijs van de onmogelijkheid om mensen in precieze hokjes in te delen. Aan de ene kant mag zo’n rubricering de dingen dan duidelijker maken, maar tegelijkertijd drukt het stempels op mensen die lang niet helemaal kloppen met alle inzichten van de betrokkenen.

Het lijkt mij beter om af te zien van deze indeling met allerlei gradaties van links naar rechts, of vrijzinnig tot behoudend. Vrijwel niemand past in alle opzichten in één bepaald vakje. Maar laten we wel oog hebben voor de boeiende diversiteit binnen het hedendaags adventisme en daar ook in 2010 ruimte voor scheppen—steeds uitgaande van elkaars oprechtheid en volop bereid om naar elkaar te luisteren.  En laten we daarbij steeds bedenken: bij alle verscheidenheid is er uiteindelijk veel dat ons bindt.