Het was best prettig een paar maanden eens niet op reis te zijn. Maar ik moet bekennen dat het zo langzaamaan wel weer een beetje begon te kriebelen en dus vond ik het best plezierig dat er weer eens een buitenlands uitstapje op het programma stond. Het doel van deze excursie was Loma Linda waar ik het komend weekend betrokken ben bij een bijzonder evenement. Daarover meer in mijn volgende weblog.
Op dit moment moet ik weer even de aanzienlijke jetlag verwerken die, naar het schijnt, op de tweede dag van mijn verblijf pas in volle hevigheid heeft toegeslagen. Het huis waar ik logeer is nog in diepe rust. Ik heb het voorrecht te gast te zijn bij een van de creatiefste theologiedocenten van Loma Linda University, die ik goed genoeg ken om met dank het aanbod van een dag of zes bij hen te logeren te willen aanvaarden. Maar ik ken ze niet goed genoeg om stiekum om vier uur ’s morgens (plaatselijke tijd) in hun keuken op onderzoek uit te gaan naar de aanwezigheid van theezakjes of het equivalent van een Senseo-apparaat. Gelukkig ben ik op dat soort dilemma’s voorbereid en het waterkokertje dat mij de laatste 20 jaar steeds trouw heeft vergezeld is ook nu bij me en mijn vrouw heeft gewoontegetrouw een hoeveelheid Earl-Grey theezakjes en een potje oploskoffie in mijn koffer gestopt. Ik heb voldoende privacy in het deel van het huis dat mij ter beschikking staat om zonder iemand te storen ook op dit vreemde tijdstip wat te brouwen.
Over koffie gesproken. Over de universiteitscampus lopend wilde ik gisteren even ergens een krant kopen. Ik was nieuwsgierig wie de verkiezing van de Senaatszetel in Massachusets had gewonnen. (Mijn vurige hoop dat het een Democraat zou zijn werd al snel de bodem ingeslagen. Vreselijk jammer, gezien de implicaties daarvan voor de plannen van Obama om eindelijk iets te doen aan de ziektekostenverzekering van zo’n 35 miljoen Amerikaanse burgers die het zonder een dergelijke voorziening moeten stellen die in elke moderne beschaving tegenwoordig gemeengoed is geworden. Ik kan me er ontzettend over opwinden!)
Toen ik de krant zonder veel moeite had bemachtig zocht ik een plek waar ik hem bij het genot van een kopje koffie zou kunnen lezen. Ik vermoed dat er op de Loma Linda campus in allerlei gebouwen duizenden koffiezetapparaten al dan niet verborgen zijn opgesteld, maar publieke plaatsen waar dit vocht wordt geschonken zijn er nauwelijks. Ik sprak een witgejasde meneer aan en informeerde waar ik een dergelijk etablissement zou kunnen vinden. Hij keek me aan met een wat verbaasde blik. Kennelijk stelde ik het soort vraag die hier in dit Advent-Walhalla wat ongewoon is. Maar ik kreeg een routebeschrijving. Het was een aardig stukje lopen, en even verdacht ik mijn informant ervan dat ik met opzet een verkeerde kant was opgestuurd. Maar nee, zijn beschrijving bleek zo perfect te kloppen dat ik tot de conclusie kwam dat hij zelf dit ‘cafe’ ook van binnen kende!
Nadat ik mijn bestelling met succes had geplaatst en het bestelde had verkregen, bestudeerde ik de menukaart wat verder. Ook ham-sandwiches behoorden tot de mogelijkheden. Zou daar dan handel in zitten, midden in een adventistengetto, vroeg ik me af. Een blik op de kaart met openingstijden leerde me wel dat deze horecaondernemer keurig op vrijdag om vijf uur zijn zaak sluit en dat die de gehele zaterdag potdicht blijft. Ik heb maar niet gevraagd of de eigenaar en zijn vrouw die het café runnen op zaterdag keurig in de kerk te vinden zijn . . . of dat zij zelf, ondanks hun uitsluitend adventistische clientèle, geen adventist zijn.
Ik had het gevoel dat me altijd bekruipt als ik een tijdje in de buurt van een groot adventistische instituut ben: in hoeverre zie ik een beeld dat helemaal met de werkelijkheid overeenkomt? Is er ook een wereld die ik niet zie? Ik vermoed van wel. Eigenlijk is dat meer dan een vermoeden. Ik heb er genoeg van geproefd om te weten dat er in een dergelijke omgeving ook het nodige gebeurt dat vragen oproept en dat er niet zelden een behoorlijk PR gehalte is in wat je krijgt voorgeschoteld, terwijl de werkelijkheid er toch wel wat anders uitziet. Dat dubbele stoot vooral veel jongeren af. Eerlijk gezegd mij ook. Ik heb liever dat de mensen zich laten zien als ze zijn.
Met deze bespiegeling wil ik niet zeggen dat Loma Linda geen bijzonder oord is dat inspireert en waar je veel fantastische mensen tegenkomt. Het doet me ook goed te zien hoe veel ‘echte mensen’ je tegenkomt die hun idealen naleven maar tegelijkertijd met beide benen in deze wereld staan. Maar toch . . . Het PR gehalte kan best wat worden teruggeschroefd. Het zal het beeld dat velen van Loma Linda hebben alleen maar in positieve zin beïnvloeden. ‘What you see, is what you get’ is nu eenmaal een wens die veel mensen van onze tijd, ook binnen onze eigen geloofsgemeenschap, hoog in hun vaandel hebben.
PS Loma Linda University is heel actief in Haiti en heeft er o.a. gelijk een medisch team naar toegestuurd. Dat mag ook wel gezegd worden!