Terwijl mijn vrouw en ik vanmorgen langs de stands in de ‘exhibition hall’ trokken, vond in de ‘Dome’ een geanimeerde discussie plaats over een voorstel dat alleen bij een tweederde meerderheid zou kunnen worden aangenomen. De leiding van de kerk stelde voor dat voortaan (dus met ingang van dit congres) alleen de leiders van de verschillende kerkelijke departementen tijdens het congres zouden worden gekozen. De naaste medewerkers van de ‘directors’ (de zgn. ‘associates’) zouden dan op een wat later tijdstip in een kleiner forum worden benoemd. Het voordeel, zo luidde de redenering, was dat er dan meer tijd zou zijn om over een evenwichtige samenstelling van het team na te denken. Dat zou vooral van belang zijn als er een nieuwe director wordt gekozen, die immers plompverloren voor de vraag wordt gesteld wie hij graag als zijn naaste collega’s zou zien.
Het voorstel werd door velen gezien als een poging meer invloed naar de kerkelijke top toe te trekken ten nadele van de invloed van de afgevaardigden. Nadat bij de verschillende mircrofoons zo’n dertig sprekers hun mening hadden geventileerd, stemden ruim 800 afgevaardigden voor de motie, terwijl meer dan 1000 stemmen vereist waren. Met andere woorden: de democratie had beslist en het voorstel was afgewezen.
Maar terwijl het debat over dit onderwerp gaande was dwaalden wij door de enorme exhibition hall, waar meer dan 250 instellingen en ‘ministries’ hun activiteiten en/of producten met alle macht probeerden te promoten. De oppervlakte van de stands varieert van een bescheiden ruimte voor een tafel en twee stoelen, tot een bouwsel van honderden vierkante meters. En, zoals dat op een beurs gaat, vult de plastic tas zich gaandeweg met de folders, tijdschriften, boekenlegger, sleutelhangers, dvd’s en andere spullen die volgende week de koffer voor de thuisreis gevaarlijk boven de 20 kilo zullen brengen.
Het is een ervaring die me een heel dubbel gevoel geeft. Aan de ene kant is er trots. De kerk is op veel terreinen werkzaam en veel stands stralen een grote mate van professionaliteit uit. Maar er zijn ook massa’s onafhankelijke organisaties die vaak voor een jammerlijke proliferatie zorgen (om het vriendelijk te zeggen) en waarvan sommige zonder meer sektarisch aandoen. Ik moet bekennen dat ik sommige stands dan ook snel passeerde, zonder de standhouder de kans te geven me aan te spreken en materiaal in de hand te drukken dat ik beslist niet ga lezen.
De gezamenlijke boekenstand van de twee Amerikaanse uitgeverijen van de Adventkerk trekt veel bezoek en natuurlijk wilde ik daar ook uitgebreid gaan kijken. Maar veel nieuwe producten die mijn kooplust konden opwekken zag ik niet en daarom bleef bij de kassa de schade beperkt tot net boven de vijftig dollar. Het deed me wel deugd (zo ijdel ben ik wel) om stapeltjes te zien van het ‘Festschrift’ te ere van Jan Paulsen, waar ik zoveel uurtjes ik had geïnvesteerd, en ook van mijn nieuwste boek ‘ The Body of Christ.’ Volgens een van de medewerkers moet het stapeltje van dit boek over ‘de kerk’ regelmatig worden aangevuld.
Het gesprek van de dag is nog steeds de keuze van Ted C. Wilson als de nieuwe voorzitter. De meningen zijn sterk verdeeld en dat zal nog wel even zo blijven. Met spanning wordt nu uitgezien naar de dag van morgen. Al vroeg in de ochtend komen dan de subcommissies van het benoemingscomité per divisie bijeen om te praten over wie als divisievoorzitters zullen worden benoemd. Ik denk dat Bertil Wiklander gemakkelijk als voorzitter van de Trans-Europese Divisie (waaronder de Adventkerk in Nederland valt) zal worden herkozen. Maar ik zou het natuurlijk fout kunnen inschatten. Dat is wel eens eerder gebeurd. We zullen het waarschijnlijk morgen in de loop van de dag weten.
Het is al met al een relaxte dag voor mijn vrouw en mij. We hebben geluncht met Franse vrienden die we destijds hebben gemaakt toen we in Kameroen woonden. Eerder kwamen we al de befaamde dr. Bert Beach en zijn vrouw tegen. Dat is altijd goed voor een gezellige stop van tenminste een half uur. We hebben afgesproken om later in de week de tijd te vinden voor een goede maaltijd. En het was fijn even bij te kletsen met een docent van de zendingsafdeling van Andrews University, en een reeks van andere mensen te begroeten. Ik heb wel eens wat op mijn kerk aan te merken, maar er zijn heel veel geweldige mensen!