Zij zat achter mij in het vliegtuig van Atlanta naar Frankfurt op stoel 20B. Ik herkende haar aanvankelijk niet. Maar aan het logo op haar T-shirt kon ik zien dat zij adventist was. (Zij was niet de enige. Wat verderop in het toestel zat de delegatie uit Kroatië, en ik vermoedde dat ook enkele Afrikaanse reizigers het congres in Atlanta hadden bezocht.) Ik stond op het punt de dame achter mij aan te spreken, maar toen we na het landden onze bagage pakten was zij mij voor. “You are pastor Bruinsma,” klonk het half vragend. Ja, toen wist ik het ook weer. Jean Mabuto. Ik had haar aan het einde van de jaren 1980 een paar keer ontmoet in Nairobi, waar ze toen werkte op het kerkelijk kantoor. Nu was ze op doorreis naar Zuid-Afrika, waar ze associate-penningmeester is op het regionale kantoor van de kerk voor Zuid-Afrika.
Het verhaal kwam weer bij mij boven. Ze was tot de leeftijd van zo eind-dertig ongetrouwd gebleven. Tot ze haar man ontmoette, een Keniaanse weduwnaar met een paar opgroeiende kinderen. Het was in die tijd nog heel opzienbarend: een blanke vrouw die trouwt met een zwarte man. Ze waren overduidelijk heel gelukkig. Maar het duurde maar enkele jaren. Toen werd haar man ziek. Hij bleek aids te hebben, waarschijnlijk als gevolg van eerdere transfusies met besmet bloed. Dat kwam in die tijd nogal eens voor. En in die tijd was aids nog vrijwel altijd een onverbiddelijk doodvonnis. En inderdaad: Jean werd weduwe. Zij kwam door de crisis heen, bleef voor de kerk werken en heeft op fantastische manier gezorgd voor de kinderen van haar overleden man. Het was een aangrijpend verhaal dat opeens weer bij mij bovenkwam.
Wie mijn blogs heeft gevolgd, zal hebben geconcludeerd dat ik Atlanta niet erg vrolijk verliet, na de “ruk naar rechts” die kennelijk deel uitmaakt van de agenda van sommige kerkelijke leiders. Maar ontmoetingen met mensen als Jean herinneren mij eraan dat het gezicht van de kerk niet alleen—en misschien zelfs niet in de eerste plaats—wordt bepaald door de theologische stellingname van sommige leiders, maar vooral ook door de aanstekelijke wijze waarop veel kerkleden, zoals Jean Mabuto, hun christen-zijn in de praktijk brengen.
In de komende weken staan geen reizen op het programma, tot we over ruim een maand voor een paar weken naar Zweden vertrekken om daar onze zoon en zijn gezin te bezoeken. Ik hoop de komende vier weken vooral tijd te hebben om aan een aantal boekprojecten te werken. Enkele berichten die mij zo en passant in Atlanta bereikten leverden daarvoor weer extra inspiratie. In Kroatië werkt men aan een vertaling van “Het Avontuur van je Leven” en heeft men ook besloten mijn nieuwste boek “ The Body of Christ” te gaan vertalen. Dat laatste boek gaat ook in het Russisch verschijnen. En bij thuiskomst lag ook de Letse vertaling van “Het Avontuur van je Leven” tussen de binnengekomen post. Dat levert weer extra mentale energie om stevig aan de slag te gaan!