Zaterdag j.l. preekt ik weer eens in de Alkmaarse Adventkerk. De ouderling verontschuldigde zich voor het feit dat er zoveel mensen met vakantie waren. Maar het viel me eigenlijk nog best mee. Ik denk dat er toch wel zo’n kleine dertig mensen waren. Maar, inderdaad, gewoonlijk zijn er tegenwoordig heel wat meer bezoekers.

Alkmaar is voor mij een bijzondere plaats. Een aantal jaren achtereen fietste ik dagelijks vanuit het dorp waar wij woonden ruim tien kilometer langs een rechte polderweg, met steevaste tegenwind, naar de middelbare school in Alkmaar, de grote stad. Voor bijzondere aankopen, zowel als plaatsen van vermaak waren we ook op Alkmaar aangewezen. En we gingen er ook naar de kerk. Dat wil zeggen: aanvankelijk was er af en toe een huisdienst bij ons thuis, maar op een gegeven ogenblik werden er in het naburige Alkmaar evangelisatiebijeenkomsten (destijds aangeduid met ‘openbare lezingen’) gehouden door ds. B. Slond en nadat er twee personen waren gedoopt werd besloten een kleine groep te stichten die voortaan wekelijks samenkwam in een donker achterzaaltje van het christelijk verenigingsgebouw ‘Waakt en Bidt’, aan het einde van een lange winkelstraat: ‘De Laat’.

Jarenlang leidde deze groep in Alkmaar een nogal zieltogend bestaan. Af en toe kwam er iemand bij en af en toe vertrok of overleed of verhuisde er weer iemand. Ik raakte het zicht erop kwijt nadat ik naar het buitenland was vertrokken. Maar sinds ik een aantal jaren geleden weer naar het vaderland terugkeerde ben ik er een aantal keren wezen preken en trof ik er een ‘echte’ gemeente aan die tegenwoordig in een heel plezierig kerkje de eredienst houdt.

Er zijn helaas Adventgemeenten in Nederland die niet zo’n zelfde soort ontwikkeling hebben doorgemaakt en die maar nauwelijks overleven. Ook in de grote steden hebben de ‘oude’ gemeenten veel van hun luister verloren. Maar dat is toch gelukkig niet het gehele verhaal. Integendeel. Je hoeft maar te denken aan de nieuwe gemeenten die rond de grote steden zijn ontstaan en aan de zgn. church plants overal in het land. Maar ik denk ook aan een gemeente als bijvoorbeeld Amersfoort.

Ik herinner we nog heel goed hoe ik als aankomende predikantje ging preken in die gemeente die destijds wekelijks samenkwam in een huiskamer in Soest. Het moet doorzettingsvermogen hebben gekost om daar steeds week in week uit mee door te gaan. Nu is er in Amersfoort een levende gemeente met, naar ik vermoed, zo’n zeventig a tachtig leden. Of denk eens aan de gemeente Huis ter Heide. Volgens sombere voorspelling in een nog niet zo ver verleden had die gemeente geen toekomst meer. Vandaag is het echter de gemeente met waarschijnlijk de grootste jeugdgroep in het land. En ik kan een rits andere gemeenten noemen die een heel positieve ontwikkeling hebben doorgemaakt.

We kunnen onze ogen niet sluiten voor de problemen die zich op diverse plaatsen voordoen. Maar het doet ook goed om te zien hoe op veel plaatsen de kerk is gegroeid en tot een fijn geestelijk huis is geworden waren velen onderdak hebben gevonden. Dat blijft moed geven voor de toekomst.