Revival and Reformation

 

Rond Avondale College (het adventistisch centrum voor hoger onderwijs in Australië) bevindt zich een aantal adventistische kerken. Ik heb gisteren de kerk bezocht die midden op de campus staat en die als enigszins progressief te boek staat. Op een afstand van ongeveer een kilometer staat, op het punt waar je van de doorgaande provinciale weg de laan opgaat die je naar de campus brengt, de Avondale Memorial Church. Waar het woord ‘memorial’ precies op slaat, weet ik niet, maar het suggereert een link met het verleden. Deze kerk staat dan ook bekend als tamelijk behoudend.

 

Op het grote, enigszins Amerikaans aandoende bord voor de kerk, waarop het onderwerp van de dienst wordt aangekondigd, zag ik dat de predikant voor gisteren het thema van ‘Revival and Reformation’ had uitgekozen. Ik was gisteren niet nieuwsgierig genoeg om me daardoor te laten trekken. Intussen is het wel een slogan geworden die als een soort mantra door de wereld gaat. 

 

Ik vraag me, met vele anderen, wel af waartoe deze nadruk die door sommige kerkleiders met ongekende passie wordt uitgedragen zal leiden. Zal het inderdaad een nieuw elan teweeg brengen: een diepere geestelijke ervaring die voor heel velen een nieuwe inhoud zal geven aan hun geloof en een nieuwe toewijding aan de adventistische invulling daarvan?  Of ebt het weer even snel weg als het opkwam en is het slechts een herhaling van wat eerder op gezette tijden heeft plaatsgevonden? Het is leerzaam zo af en toe naar de geschiedenis te kijken. Eerdere leiders van de adventistische wereldkerk, zoals vooral Robert Pierson en Robert Folkenberg, maakten ‘revival’ tot allesoverheersend thema—zoals nu Ted Wilson doet—maar ontdekten tot hun frustratie dat opwekking zich niet laat organiseren en institutionaliseren. Dat geldt ook nu nog onverminderd. Natuurlijk mogen (moeten) kerkleiders ons steeds wijzen op de noodzaak van grotere verdieping en toewijding; natuurlijk moet er alles aan worden gedaan om in een kerkelijke gemeenschap de voorwaarden te scheppen die een geestelijk klimaat waarborgen waarin het geloof van de kerkleden tot groei en bloei kan komen. (Het is de vraag of dat aspect voldoende aandacht krijgt!) Maar ‘revival’ is toch wel een wat complexer fenomeen dan het organiseren van massale bidstonden en adviezen ten aanzien van het frequent lezen van de Bijbel en geselecteerde andere boeken.

 

Het boek Global Awakening: How 20th Century Revivals Triggered a Christian Revolution, met hoofdstukken over opwekkingen die zich in allerlei landen hebben voorgedaan, heeft een inleidend hoofdstuk dat analyseert waardoor grote revivals worden gekenmerkt. Een echte revival, zegt auteur Mark Shaw, is veel breder dan een indringende oproep tot gebed en een golf van emotionaliteit; het is vooral een ‘updating’ van de kerk—een aggiornamento—om  in de kracht van de Geest een nieuwe relatie aan te gaan met de wereld om ons heen. Op het individuele vlak gaat het om een nieuw en bevrijdend verstaan van wat Gods genade voor ons betekent. Maar het gaat ook om de bereidheid gezamenlijk onze plaats in de wereld concreter in te vullen. En daarbij mag het ons niet ontgaan dat de Geest op allerlei verschillende manieren mensen inspireert, en dat daarbij onze specifieke plek in de geschiedenis en ons culturele milieu belangrijke factoren zijn.

 

Revival en Reformation zijn geen tijdelijke verschijnselen—iets wat we af en toe nodig hebben als we dreigen weg te zakken in het postmoderne drijfzand van deze eeuw. Het is een cruciaal aspect van ons christelijk geloof: We zijn immers steeds op weg. En we groeien, we leren, naarmate we openstaan voor de Geest.