Ik ken Don Lowe en zijn vrouw Kathleen nu ruim vijftien jaar. Hij was al met emeritaat toen ik mijn periode als algemeen secretaris van de Trans-Europese Divisie (een van de dertien regio’s van de wereldwijde Adventkerk) begon. Hij werkte op dat moment nog wel part-time als predikant van de Adventgemeente in St. Albans, waarvan mijn vrouw en ik lid waren geworden.
Don had een boeiende loopbaan achter zich. Hij was met zijn vrouw een aantal jaren als zendeling in Afrika geweest, was daarna predikant in Engeland en Ierland, bekleedde diverse bestuursfuncties, waaronder voorzitter van de Zuid-Engelse Conferentie en eindigde tenslotte zijn kerkelijke carrière als hoofd van een departement van ‘de divisie’. Mijn vrouw en ik leerden Don en Kathleen kennen als fantastische mensen, met solide ideeën, grote liefde voor de kerk en vooral voor de mensen daarin, met veel realiteitszin en een enorme dosis humor.
Inmiddels zijn ze in de buurt van Newbold College gaan wonen en aangezien wij daar de afgelopen twaalf dagen verbleven hebben wij ze uiteraard bezocht.
Don heeft een paar dagen geleden zijn vijfentachtigste verjaardag gevierd, maar hij zit nog vol energie en ook zijn vrouw Kathleen staat nog volop in het leven. Maar wat ons bezoek aan hen deze week zo speciaal maakte was Dons verhaal over zijn viola.
Don heeft na zijn pensionering een bijzondere hobby opgepakt, namelijk het bouwen van violen. Daar is hij mee begonnen toen hij zeventig jaar was. Hij heeft zich aan gesloten bij een club van mensen die onder vakkundige leiding muziekinstrumenten bouwen. Hij heeft nu een aantal violen gebouwd die stuk voor stuk door mensen die er verstand van hebben om hun kwaliteit en klank worden geroemd. Zijn meest recente werkstuk is een viola—zeg maar: een grotere maat viool. Toen een beroepsmusicus het instrument zag en probeerde, was hij er zo van onder de indruk dat hij het enige tijd leende en daarna kocht. Deze musicus maakt deel uit van een bekend strijkkwartet dat overal te wereld concerten geeft en een reeks cd’s op zijn naam heeft. Hij speelde voorheen op een instrument dat ooit gemaakt werd door een beroemde vioolbouwer uit de zeventiende eeuw, dat tenminste een miljoen euro waard is. Maar nu speelt hij op de viola die door een onbekende gepensioneerde dominee werd vervaardigd. Logisch dat Don veel plezier put uit zijn ongewone hobby en geniet van het vertellen van dit verhaal. Inmiddels is hij weer begonnen aan een volgende viola!
Alleen dit verhaal al maakte ons bezoek meer dan de moeite waard. Hopelijk zijn Don en Kathleen volgend jaar nog steeds in goede lichamelijke conditie en kunnen we, als ook wij nog gezond zijn en weer op Newbold vertoeven (ik ben al weer ingedeeld voor een twee weken durende cursus in februari 2012), de volgende viola kunnen bewonderen. Wat een fantastisch voorbeeld van levenslust, ondernemingszin en creativiteit!