Het was heel bijzonder om in een stampvolle trein te zitten waarin zeker zeventig procent van de reizigers het door Kader Abdolah geschreven boekenweekgeschenk zat te lezen of in elk geval duidelijk zichtbaar bij zich had. Als hoofdsponsor van de nationale Boekenweek beschouwde de NS weer een hele zondag lang het boekje als wettig vervoersbewijs. En, als je gratis mag reizen, dan ga je als zuinige Nederlander natuurlijk zo ver mogelijk! Dat verklaart in elk geval de enorme belangstelling waarin de Intercity naar Maastricht zich mocht verheugen.
Mijn vrouw en ik waren gisteren al vroeg op pad gegaan. Vanaf Harderwijk ging het om 8.16 uur met de stoptrein naar Utrecht, vandaar naar Maastricht en tenslotte de laatste paar minuten per Veolia-treintje naar Maastricht-Randwijck—het stationnetje op steenworpafstand van het tentoonstellings- en congrescentrum waar deze week de TEFAF plaatsvindt. Op deze inmiddels befaamde kunstbeurs zullen naar verwachting zo’n 80.000 kunstkenners, waaronder veel museumdirecteuren en gefortuneerde verzamelaars uit de gehele wereld, afkomen. Wie geld genoeg heeft om op de TEFAF wat te kopen laat zich natuurlijk niet afschrikken door toegangskaartjes van 90 euro p.p. Wij hoefden ons daar overigens geen zorgen over te maken, want we hadden via vrienden vrije toegangskaarten gekregen.
De TEFAF is een belevenis. Het evenement werd deze week in mijn krant omschreven als een gigantisch museum waarin alles te koop is, van antieke objecten uit alle tijden, tot kostbare sierraden, en van zeventiende-eeuwse Hollandse meesters tot werken van Picasso en Andy Warhol—en alles daartussen in. De meeste exposanten hadden hun artikelen niet openlijk geprijsd. De media hadden natuurlijk wel uitgebreid bericht dat de Rembrandt in de stand van de New Yorkse kunsthandelaar Otto Naumann voor 34 miljoen euro je eigendom kan worden. Dat was de absolute topper. Maar bij de enkeling die wel prijskaartjes had aangebracht was er maar weinig dat beneden de 50.000 euro in de kortstondige etalage stond. De inrichting deed qua sfeer niet onder voor de ongeveer 30.000 prachtige dingen die er waren uitgestald en de rekening van de bloemist moet minstens ettelijke tienduizenden euro’s (of misschien nog veel meer) hebben bedragen.
Een boeiende dag dus. Ook doodvermoeiend, dat wel. En onverwacht spannend, toen de deuren een uur lang dicht gingen, omdat er iets kostbaars was gestolen. En het is ook wel toevallig dat je op een gegeven moment bekenden tegen het lijf loopt, die meteen roepen dat ze gratis kaarten hebben, zodat je niet zult denken dat ze plotseling een grote prijs in de Postcodeloterij hebben gewonnen. Ik kon nog net de verleiding onderdrukken om te zeggen dat wij net iets heel moois en heel duurs hadden gekocht.
Maar, het gaf vooral ook wel een dubbel gevoel. De hele week had ik van uur tot uur de vreselijke gebeurtenissen in Japan gevolgd en de toenemende onrust in de Arabische wereld, en vooral natuurlijk de chaotische toestanden in Libië. En dan loop je opeens een hele dag buiten het bereik van radio en tv in een omgeving waar het geld van de muren spat en luxe en schoonheid de hoogste waarden in het leven schijnen te zijn. Zo zit echter de wereld nu eenmaal nog steeds in elkaar. En gelukkig is het niet alleen maar ellende.
Ik begin deze nieuwe maandag al met al toch met een zeker optimisme. Niet alleen zijn de nieuwsberichten vanmorgen een tikkeltje minder alarmerend, maar het is ook de eerste dag van de lente. Wat deze week (en misschien de volgende) extra spannend maakt ligt op een heel persoonlijk vlak. Het zou zo maar eens kunnen gebeuren dat we deze week opnieuw grootouders worden!