[Zeewolde, dinsdagmiddag 17 mei) Het werd gisteren een lange dag. De telefoon wekte onze groep om kwart over vijf. Ontbijten om zes uur. Instappen in de bus voor de transfer naar het vliegveld om 6.40 uur. Vertrek vanuit Athene met Aegean Airways om 9.50 uur. Na drie uur vliegen (met een uur tijdwinst doordat we ons horloge een uur achteruit konden zetten), arriveerden we rond het middaguur op het vliegveld van Düsseldorf. Even leek het erop dat een deel van de koffers in Athene was achtergebleven, maar tot onze opluchting zette de lege bagageband zich na een minuut of vijf weer in beweging en kwam er nog een pluk koffers. De blauwe bus van Zwaluwreizen voor de rit naar Huis ter Heide stond op de afgesproken plek. De chauffeur bleek eventjes zoek, maar verscheen op het moment dat ik de busmaatschappij telefonisch wilde meedelen dat een van hun medewerkers kennelijk deel uitmaakte van de ‘geheime opname’.
Rond drie uur stonden we weer in Huis ter Heide, de plek van waar we 12 dagen eerder waren vertrokken. Na nog even wat handen schudden en uitgebreid gekus was de seniorenreis 2011 verleden tijd.
Helaas had een van onze reisgenoten op de laatste dag dusdanige maag- en darmproblemen gekregen dat ik die persoon met zijn echtgenote in hun auto naar huis mocht rijden. Rond half zeven was ik per openbaar vervoer weer terug op het terrein van Oud Zandbergen om vervolgens aan een koel ritje naar huis te beginnen. Onverlaten hadden mijn rechter voorruit aan gruzels geslagen en zich over mijn Tom Tom ontfermd. Het waren een paar kleine ongemakken aan het einde van een zeer geslaagde vakantie.
Reisleider zijn is af en toe best wel vermoeiend. Maar het schenkt ook veel voldoening, vooral als de groep zo saamhorig en positief ingesteld is als ons reisgezelschap was. Het doet je goed als je ziet hoe mensen die tevoren elkaar soms nauwelijks kenden en die totaal verschillende achtergronden hebben zo plezierig met elkaar omgaan. Dat heeft toch wel wat te maken met wat je ‘christendom in de praktijk’ zou kunnen noemen.
Inmiddels heb ik een noodruit in de auto. Morgen hoopt Autotaalglas in Harderwijk de juiste ruit in het rechterportier te kunnen zetten. Ik heb met de verzekering gebeld en heb zelfs goede hoop dat ik de verdwenen TomTom vergoed krijg. Ik heb ook weer iets geleerd: Er bestaat, zo vertelde men mij, apparatuur waarmee men kan ontdekken of er in een auto een of ander toestel is met een batterij of accu!
Mijn gesneuvelde autoruit heeft mijn goede humeur niet doen verdwijnen. Wat ik zojuist in de brievenbus vond doet dat wel enigszins. Ik krijg een mededeling dat ik op 23 april om 17.49 op een stuk weg waar je maximaal 80 mag rijden de verbijsteringwekkende snelheid van 88 km heb gehaald. En dat betekent dat ik 30 euro aan de Nederlandse schatkist mag afdragen. Maar vervelender nog vind ik de folder die ik ook bij de post aantrof. Het dichtbedrukte dubbel gevouwen A-viertje heeft de titel ‘Koopzondag’ en wil de mensen in mijn straat erop wijzen dat de zevende dag de enig juiste rustdag is. Wie het heeft rondgebracht, weet ik niet. In elk geval vond die persoon het niet nodig om de mededeling dat ongevraagd drukwerk niet op prijs wordt gesteld te honoreren.
Het is een folder waar ik wat onpasselijk van word. Zitten de mensen echt te wachten op eeuwenoude citaten. En zou een radiopraatje van ene ds. Kater uit 1969 veel mensen aanspreken? Je kunt haast voorspellen dat er geen postadres of duidelijke afzonder op zo’n foldertje staat. Het copyright, zo geven kleine lettertjes aan, berust bij een ‘Werkgroep Sabbatdag’—mij onbekend. Er staat zowaar ook een vaag e-mail adres op, maar daar blijft het bij. Nee, dit lijkt me niet de manier om anno 2011 met mijn plaatsgenoten van gedachten te wisselen over religieuze zaken!
Wat veel goedmaakte was de aansluituing van de glasvezelverbinding in onze meterkast. Dit moet ons een snellere internetverbinding geven. Het werk werd gedaan door twee Marokaanse jongens. Ze spraken goed Nederlands en beantwoordden in niets aan de veelgehoorde vooroordelen jegens de Marokaanse jeugd. Zulke mensen hebben we in ons landje nodig!