Gisteravond waren mijn vrouw en ik, vergezeld van mijn (iets) oudere zus en haar man, neergestreken in restaurant ‘Het Schrijverke’ in het Belgische Brugge, aan het pleintje waar het standbeeld van de befaamde Guido Gezelle staat. Mijn zus en haar man komen ten minste eens per jaar uit Canada, waar ze al zo’n halve eeuw wonen, naar Nederland. De laatste jaren hebben we een traditie opgebouwd om samen een korte ‘stedentrip’ te maken. Vorig jaar was ons reisdoel Berlijn. Dit jaar is het Brugge, een fraaie stad en een goed vertrekpunt voor een verdere verkenning van West-Vlaanderen.
Toen ik een maand of vier geleden het hotelarrangement boekte wist ik er nog niet dat ik op korte termijn heel vaak in België zou zijn. Per 1 oktober zal ik namelijk voor enige tijd gaan fungeren als de voorzitter van de Adventkerk in België en Luxemburg. Enkele maanden geleden werd ik voor het eerst met de vraag benaderd of ik bereid zou zijn die taak op me te nemen. Na grondig nadenken besloten mijn vrouw en ik in eerste instantie dat dit geen goed idee was en dat het een te grote ingreep zou zijn in ons huidige bestaan. Bovendien had ik al zoveel verplichtingen op me genomen voor het komende jaar, dat ik genoodzaakt zou zijn heel wat dingen af te zeggen. En natuurlijk vroeg ik me ook wel af of er voldoende support zou zijn binnen de Belgische kerk om een Nederlander als voorzitter te accepteren!
Enkele weken geleden kwam een hernieuwd verzoek. Er volgden enkele besprekingen en, na ook de praktische elementen te hebben overwogen, besloten we toen dat ik mij voor enige tijd beschikbaar zou stellen, als de afgevaardigden uit alle gemeenten in België en Luxemburg dat zouden wensen. Zij kwamen afgelopen zondag in Brussel bijeen. Het voorstel om mij te benoemen werd met overweldigende meerderheid aanvaard. Het welkom dat ik daarna ontving was hartverwarmend en gaf dan ook meteen het gevoel: ‘Ja, ik wil me de komende tijd voor deze mensen inzetten.’
Natuurlijk heb ik nog heel wat vragen. Zal ik de verwachtingen waar kunnen maken? Zal ik in staat zijn, om samen met mijn collega’s en de leiders van de gemeenten, op een creatieve en effectieve manier aan de vele uitdagingen het hoofd te bieden. Zal ik de nodige energie kunnen opbrengen? Zal mijn Frans weer snel op een redelijk peil zijn, zodat ik ook gemakkelijk met het Waalse segment van de kerk kan communiceren? Zal ik ook het vertrouwen kunnen winnen van de allochtone gemeenten die in de afgelopen paar decennia zijn ontstaan? Het is duidelijk dat ik veel hulp van Boven nodig zal hebben, en veel advies en steun van mijn teamgenoten. Maar, ondanks het besef dat ik nog niet goed kan overzien waaraan ik begonnen ben, en ook nog niet precies kan inschatten in hoeverre ik andere activiteiten (zoals schrijven) zal kunnen inpassen, begin ik met enthousiasme en goede moed. In elk geval hoop ik door te gaan met mijn blogs.
Het (voorlopige) plan is om wekelijks ongeveer twee dagen in Brussel te zijn, en ook enkele weekenden per maand in het Zuiden te vertoeven om gemeenten te kunnen bezoeken. Daarnaast zal veel per e-mail en telefoon moeten gebeuren. Ik zal waarschijnlijk vaak per trein gaan, wat het voordeel biedt dat ik de reistijd nuttig kan gebruiken. Van huis naar het Brusselse kantoor is ongeveer 3,5 uur, waarvan iets meer dan de helft in de Thalys. Het kantoor in Brussel ligt midden in de stad, met nabijgelegen een keur aan horeca (waar de bestuurders van de Nederlandse Unie in Huis ter Heide slechts jaloers op kunnen zijn).
Maar nu, de komende dagen, eerst nog een paar dagen vakantie. Vandaag gaan we allerlei herinneringen aan de Eerste Wereldoorlog ophalen, bij Ieper en, net over de Franse grens, in de buurt van Vimy. Voor mensen uit Canada spreekt dat nog meer aan dan voor Nederlanders. Nederland bleef in de verschrikkelijke oorlog van 1914-18 neutraal, terwijl niet minder dan 630.000 Canadese soldaten in deze oorlog meevochten. Velen van hen keerden nooit weer naar hun land terug. Ik heb de laatste jaren aardig wat gelezen over wat in veel landen ‘de grote oorlog’ wordt genoemd en ben in het thema geïnteresseerd geraakt. Morgen staat Gent op het programma, met natuurlijk het beroemde drieluik van van Eijck (‘Het Lam Gods’) in de Gentse kathedraal. En dan keren we vrijdag via Antwerpen weer terug naar Zeewolde! Al met al een voorproefje van heel wat verkenningen die ik in de nabije toekomst in mijn nieuwe werkterrein hoop te maken!