Ik heb tijdens het afgelopen weekend in elk geval tenminste één persoon geholpen. De plaats van handeling was Crieff, in Schotland, een stadje zo’n 100 kilometer boven Edinburg. Ik was er om de jaarlijkse ‘Bible Conference’ te verzorgen. Elk jaar nodigt deze Adventgemeente van ca. 80 leden een ‘expert’ uit om op vrijdagavond, zaterdag en zondag, een serie ‘studies’ te houden over een theologisch onderwerp. Ik was aan het einde van de jaren 1990 al eens uitgenodigd, en nu was dat weer het geval. Mijn onderwerp was dit keer: Hoe relevant is de inhoud van de bijbelboeken Daniel en Openbaring nog? Ik probeerde te laten zien dat deze bijbelgedeelten misschien op een zodanige manier kunnen worden benaderd dat ze nog steeds iets te zeggen hebben, ook voor postmoderne mensen van de 21e eeuw.
Een van de dingen die ik benadrukte is dat je deze bijbelboeken in hun geheel tot je moet laten spreken. Ook al snap je niet meteen alle vreemde symbolen en getallen , er is een totaal-boodschap die heel veel raakvlakken heeft met de belangrijkste vragen die mensen van nu zich nog steeds stellen. Het is daarom belangrijk, zo hield ik mijn gehoord voor, dat je deze bijbelboeken niet in de eerste plaats diepgaand bestudeert, maar gewoon leest. En bij voorkeur in één stuk.(Studeren komt wellicht in een latere fase.) En wat je leest moet je op je laten inwerken. Ik vergelijk het lezen van deze teksten, met hun specifieke literaire stijl, met het bekijken van een impressionistisch schilderij. Als je de aardappeleters van Vincent van Gogh bekijkt, is het tellen van de aardappels in de schaal niet het eerste wat je doet. Je kijkt en je wordt gegrepen door de soberheid, de armoede, die je, als het ware, bij de keel grijpt. Het gaat, ook bij het lezen van Daniel en de Openbaring in de eerste plaats om de totaalervaring die dat bij je teweegbrengt.
In één van de pauzes kwam een man naar me toe. Hij bedankte me meer dan uitbundig. ‘Ik heb me altijd schuldig gevoeld,’ zei hij. ‘Ik kan er maar niet toe komen om in de Bijbel te studeren. Maar ik ga nu doen, wat u voorstelde. Ik ga van nu aan in de Bijbel lezen. Dat heb ik nog nooit gedaan. Ik spring altijd van tekst naar tekst, maar nu ga ik de Bijbel gewoon lezen—net als ik doe met andere boeken. Dank u wel, dat u me dat duidelijk hebt gemaakt!’
Ik had het gevoel dat men over het algemeen waardeerde wat ik tijdens dit weekend probeerde over te brengen. Ik zie er in elk geval met voldoening op terug. En natuurlijk was het een mooie tocht. Mijn vrouw vergezelde me. We gingen per auto, en met de ferry van IJmuiden naar Newcastle. Het diner-buffet op de boot is zeker een aanrader! En ook het ontbijt mag er zijn. Vooral de omweg door de Schotse hooglanden tijdens de terugreis was fantastisch. Misschien was de herfsttooi van de bladeren al iets over zijn hoogtepunt, maar de langgerekte meren, met aan weerszijden de met veel bomen bedekte rotsachtige heuvels, leverden schitterende vergezichten op.
Het was plezierig dat we ook de kans hadden om Nederlandse vrienden in Edinburg te bezoeken die we destijds in St. Albans (Zuid-Engeland) leerden kennen, toen wij daar woonden, en ook een inmiddels gepensioneerde collega en zijn vrouw (ook uit onze Engelse periode) konden spreken. We zijn bevoorrecht dat we de kans krijgen met enige regelmaat naar interessante plekken te gaan en oude vrienden en bekenden weer eens te ontmoeten. Maar wie denkt dat ons leven één lange vakantie is, heeft het goeddeels mis. Het gaat bepaald niet zonder moeite, want zeven lezingen en de voorbereidingen die daaraan verbonden zijn vergen toch wel enige inspanning!
We zijn inmiddels weer in Zeewolde. Tot morgen in de namiddag ben ik thuis en dan pak ik de trein naar Brussel, om vervolgens de dag daarna een flink dagje te vergaderen. Maar vanavond zit ik op de bank, met mijn benen omhoog en kan ik me concentreren op het nieuwste spannende boek van Ken Follet. Er zullen ongetwijfeld de nodige boeven in worden ontmaskerd. Eén ding is echter wel zeker: Hij stelt nooit teleur!