Paracetamol

 

Het gebeurt niet vaak dat ik een achterstand heb bij het schrijven van mijn blogs. Ik heb echter een tiental dagen achter de rug met een heel pittig programma. Na een aantal dagen in Schotland (27 okt.- 1 november) spoedde ik mij naar België (2-3 nov.).  Om daarna op zaterdag 5 november de overdenking te houden tijdens een doopdienst in Rotterdam-Noord.  Op 6 november reed ik in gezelschap van een Belgische collega naar het Bergheim in Muhlenrahmede (een adventistisch conferentieoord in de omgeving van Duisburg), want daar begon op zondagavond 6 november een bijeenkomst van Nederlandse adventistenpredikanten waarbij ook Belgische collega’s welkom waren. Daar wachtte ons een aantak overladen dagen. Ik reed terug via België, waar ik gisteren een reeks besprekingen had.  De terugreis was een lijdensweg van files. Vanmiddag even naar het kerkelijk kantoor in Huis ter Heide om de leiding van de seniorenreis 2012 (naar Israel) over te dragen aan ds. Hans Ponte. Morgen een dag om adem te halen, zaterdagavond weer naar Brussel, omdat we op zondag voor de eerste keer met het nieuwe landelijke kerkbestuur samenkomen. En dan zondagavond naar Parijs voor een driedaagse vergadering van de unie waartoe ook de kerk in België en Luxemburg behoort.

 

Dat zou allemaal geen echt probleem opleveren als ik me sinds gisteravond niet zo lamlendig voelde en me met paracetamol op de been moest houden. Gelukkig is het vandaag al weer wat beter dan gisteravond en vannacht. Toen leek het wel even of het een herhaling betrof van een malaria-aanval. Ik heb dat ooit ervaren toen ik in Afrika woonde en ik kan de lezer verzekeren dat je op het hoogtepunt van zo’n aanval nog maar weinig enthousiasme hebt om het leven voort te zetten. Een antieke Nederlandse benaming voor malaria is brekie-been. En, inderdaad, het lijk wel of er geen bot in je lijf meer functioneert omdat je, zo lijkt het, onder een truck verbrijzeld bent.  Maar, laat ik niet teveel medelijden met mezelf hebben: het gaat al weer een stukje beter. En ik hoop natuurlijk dat ik al mijn  afspraken de komende dagen kan nakomen en dan snel weer in orde ben. De weken die vervolgens komen zijn in elk geval een stuk relaxter!

 

Als ik met de auto naar België rijd, stop ik steevast bij een restaurant langs de weg naar Antwerpen, een kilometer of 8 over de grens. En dan koop ik een exemplaar van de Standaard, want ja, ik moet toch wel weten of de kabinetsformatie een beetje vlot. En het is een verbazingwekkend goede krant. Op de terugweg stop ik aan de grens, aan de Nederlandse kant. Toen ik daar gisteren even aanlegde, was ik niet in staat er echt van te genieten. En ik moet zeggen dat de kwaliteit van wat er tegenwoordig in LaPLace geboden wordt nogal tegenvalt. Toen we in Engeland woonden kwamen we regelmatig via de Tunnel (Dover-Calais) naar het vaderland en dan was een stop bij Smits (de toenmalige naam) vaste prik. Uit nostalgische overwegingen bestelde ik dan  altijd een chocomel en een gevulde koek. Voor mij was dat een gevoel van thuiskomen!

 

Ik heb niet het gevoel dat ik met deze blog een betekenisvolle  bijdrage heb geleverd aan de Nederlandse literatuur of aan de kerkelijk geschiedschrijving. Paracetamol is heel effectief, maar inspiratie bij het schrijven levert het niet op. Volgende keer beter.