Toen mijn vrouw en ik uit Kameroen vertrokken organiseerde iemand van de Nederlandse expat-kolonie een etentje voor ons. We mochten daarvoor zelf een aantal mensen uitnodigen met wie we inmiddels een band hadden opgebouwd. Natuurlijk herinnerden wij de mevrouw die het allemaal regelde er eventjes aan dat wij er wat afwijkende eetgewoonten op nahouden. Nou, dat hadden ze inmiddels wel door: Geen varkensvlees, geen garnalen en andere enge waterdieren, en geen wijn! Het was dus safe, dachten we. Toen de hoofdschotel op tafel kwam zei de gastvrouw op triomfantelijke toon: ‘We hebben er keurig aan gedacht: Geen varkensvlees!’ Dat klopte. Het was konijn. De Bijbelgetrouwe lezer van deze blog weet dat ook deze diersoort in Leviticus 11 wordt afgekeurd voor consumptie. [Om eerlijk te zijn: De smaak viel me wat tegen!]

Wie wel eens een evenement of reis organiseert waarbij een groep adventisten betrokken is, weet dat er vrijwel altijd iets mis gaat met de maaltijdafspraken. En het wordt vooral ingewikkeld als er ook vegetariërs of veganisten bij de groep zijn. Dat merkte ik enkele dagen geleden weer eens tijdens een maaltijd in Lyon. Daar was een bijeenkomst voor kerkelijke bestuurders uit Frankrijk, België en Luxemburg en dus was ik ook van de partij. We waren met zo’n dertig personen in het restaurant van een conferentieoord dat vakkundig gerund wordt door de broeders assumptionisten. De voorzitter van het hoogste orgaan van de adventistische wereldkerk, Ted N.C. Wilson en zijn vrouw Nancy, waren de speciale gasten. Ik had het genoegen om bij hem en zijn vrouw en enkele andere prominenten aan dezelfde tafel aan te schuiven.

Toen een salade als voorgerecht werd geserveerd, kwam iemand uitleggen wat er allemaal in verwerkt was. Daarbij viel het woord crevettes (garnalen). Schrik op het gezicht van de gastheer, de voorzitter van de kerk in Frankrijk. Aangezien ds. Ted Wilson het Frans goed beheerst, was het moeilijk om deze verontrustende informatie te negeren. Het resultaat was dat de schaal met o.a. de crevettes weer richting keuken verdween. Opnieuw ontstond enige commotie bij het hoofdgerecht: een schaal met heerlijke moten zalm werd binnengebracht. Het speet mij zeer die ook weer te zien verdwijnen. Maar de eis was onherroepelijk: Er was immers gemeld dat er een gezelschap van vegetariërs zou komen! Ik denk dat het personeel uiteindelijk wat ontmoedigd raakte toen ze ten slotte kwamen vragen waar en wanneer de koffie geserveerd moest worden. Gelukkig werd dat discreet opgelost. Voor degenen die dat wensten zou er koffie in de lounge zijn en dus liep ik wel de zalm, maar niet de koffie mis!

Afgezien van deze ongelukkige start van ons samenzijn met Wilson, moet ik melden dat zijn bezoek voor mij uiteindelijk resulteerde in een positieve verrassing. Ik heb mij sinds zijn aantreden als de leider van de kerk in de zomer van 2010 dikwijls ongemakkelijk gevoeld bij een aantal van zijn (naar mijn mening) ongenuanceerde uitspraken en vanwege het feit dat er sinds het begin van zijn ambtstermijn minder ruimte is dan tevoren voor een zekere diversiteit van meningen. Tijdens de bijeenkomst in Lyon was heel wat tijd gereserveerd voor vragen aan Wilson (die van te voren schriftelijk moesten worden ingediend. Dat wel!). En ook al kwamen de vaste aandachtspunten van Wilson regelmatig even aan de orde, toch moet worden gezegd dat hij opmerkelijk gematigd was in zijn antwoorden en duidelijk rekening hield met de Europese context waarbinnen hij zich bevond. Tot mijn even zeer positieve verrassing was zijn preek van zaterdagmorgen een bijbels gefundeerd verhaal, waarbij reeksen citaten van Ellen White achterwege bleven. Al met al was zijn bezoek voor velen een reden om hun opinie t.a.v. onze wereldvoorzitter in positieve zin bij te stellen.

Inmiddels ligt het bezoek aan Lyon weer achter me. Jammer dat ik ook deze keer weer vrijwel niets van deze mooie stad aan de Rhône en de Saône heb kunnen zien. Maar aangezien Lyon een plaats is waar vaak vergaderingen worden gehouden van de kerkelijke regio waar ik nu werkzaam ben, hoop ik dat toch nog eens te kunnen goedmaken.