Mijn eerste ‘werkweek’ in mijn nieuwe baan is bijna voorbij. De eerste colleges zijn goed verlopen (denk ik). Het is even wennen, maar het begint allemaal uiterst plezierig, wellicht afgezien van de 5.1 aardbeving van vorige week vrijdagavond, even over acht uur plaatselijke tijd. Deze was krachtig genoeg om te zien hoe alles in ons appartement ongeveer tien seconden lang zichtbaar heen en weer bewoog. Op het internet ontdekte ik dat er jaarlijks in dit deel van het land honderden lichte bevingen en trillingen voelbaar zijn. De beving van vrijdag was de zwaarste sinds ongeveer zes jaar.  In Californië leeft de herinnering voort aan de ramp van 1906 die destijds een groot deel van San Francisco verwoestte. Algemeen is de vrees dat dit nog weer een keer zal gebeuren. Volgens de statistieken, zo las ik, is er een kans van ongeveer 98 procent dat er binnen 50 jaar een grote aardbeving in dit deel van Californië zal zijn.  Ik zal er nu echter niet van wakker liggen. De meeste gebouwen van Loma Linda zijn wel op een paar flinke schokken berekend.

Het valt mij op dat de gang van zaken in de ‘School of Religion’ (zoals de theologische afdeling van de Loma Linda Universiteit officieel heet) formeler is dan ik dacht. Niet alleen is de kleding voor de docenten minder informeel dan ik  vermoedde en zal ik de paar stropdassen die ik heb meegenomen intensief moeten gebruiken. Maar ook het veelvuldige gebruik van academische titels valt me op. De ondersteunende staf van de faculteit spreekt alle docenten aan met hun titel. Ik zal er dus even aan moeten wennen om voortdurend dr. Bruinsma te worden genoemd. Of iets dat daarop lijkt, want om de een of andere redenen heeft men in de meeste buitenlanden, waaronder ook de VS, moeite met de ui-klank.

Zaterdag j.l. reden mijn vrouw en ik met een collega mee naar Glendale, op ongeveer een dik uur rijden van Loma Linda. Daar werd een bijeenkomst gehouden van de plaatselijke afdeling van Adventist Forums (nauw verbonden met het Spectrum tijdschrift). De gastspreker was de befaamde Zweedse dirigent Herbert Blomstedt. Hij geeft deze week een aantal concerten in San Francisco. Blomstedt is een adventist die zijn leven lang trouw gebleven is aan zijn geloof en zijn kerk, ondanks zijn fenomenale carrière. Hij hield een lezing over de relatie tussen geloof en muziek. Na afloop toonde hij zich uiterst toegankelijk. Ik had hem een keer eerder ontmoet in Polen, maar dat was al weer heel wat jaartjes geleden. Het is dus bepaald geen wonder dat hij mij niet direct van gezicht herkende, maar het deed mij deugd te horen dat hij mij kende van wat ik hier en daar schrijf, en omschreven te worden als ‘one of my favorite theologians’. Geweldig zo’n man te treffen die zo veel heeft bereikt en totaal geen kapsones heeft.

Gistermiddag was er een bijeenkomst van de voltallig staf van de faculteit. Elke eerste dinsdag van de maand wordt er een maaltijd geregeld en is er iemand die een onderwerp behandelt, waarna een discussie volgt. Dit keer viel mij die eer te beurt. Gelukkig wist ik dit geruime tijd van tevoren en had ik al een en ander voorbereid voordat ik hierheen ging.  Een van aanwezigen was Dr. Wil Alexander, een gerenommeerd lid van de staf. Hij is nu professor-emeritus en is 92 jaar, maar hij is nog steeds actief en zijn colleges zijn populair als altijd. Hij is haarscherp en geeft blijk van een sprankelend gevoel voor humor. Het was een plezier om met hem persoonlijk kennis te maken. Ik kan alleen maar hopen dat ik over twintig jaar nog evenvitaal en creatief ben.  Wie weet of ik dan ook nog ergens les mag geven?!