Een adventistische advocaat in Californië nam twee jaar vakantie om een boek te schrijven. Als amateur-geoloog/paleontoloog was hij hevig geïnteresseerd geraakt in dinosaurussen. Hoe verklaar je, als je in een tamelijk recente schepping en zondvloed gelooft, het ontstaan en verdwijnen van deze vreemdsoortige wezens. Hij vond dat die vraag maar eens gedegen moest worden beantwoord.[Dat ze hebben bestaan lijdt geen twijfel, ook al zijn er altijd nog hier en daar mensen die beweren dat de botten van deze dieren door kwaadwillige lieden in de grond zijn gestopt om de mensen in de war te brengen. Maar ja, er zijn ten slotte ook nog steeds mensen die er vast van overtuigd zijn dat er nooit iemand op de maan is geweest en dat de aarde plat is.]

David C. Read schreef dus het boek Dinosaurs, met als ondertitel: An Adventist View. Er werd een stichting opgericht om het boek in de handel te brengen. Read heeft zo’n 650 bladzijden nodig om zijn visie te ontvouwen, die erop neer komt dat in de dagen van voor de zondvloed de mens zich schuldig maakte aan een vreemd soort genetische manipulatie waaruit allerlei typen dinosaurussen ontstonden. Vervolgens zou God de zondvloed hebben gebruikt om deze gedrochten weer te laten verdwijnen.

Aan de ene kant heb ik de drang het boek te bestellen, want ik blijf graag op de hoogte van wat er zo links en rechts binnen de Adventkerk wordt verkondigd. Meneer Read heeft natuurlijk recht op zijn mening, en hij zal ongetwijfeld wel een slimme mix van bijbelteksten, citaten van mevr. E.G. White en wetenschappelijke en vooral ook psueudo-wetenschappelijke argumenten hebben ontwikkeld om zijn theorie te onderbouwen. Maar ik heb eerst nog wel een paar andere boeken die hoger op mijn verlanglijstje staan. En het ontbreekt me ook aan voldoende motivatie om de meer dan 600 bladzijden over dit onderwerp door te worstelen. Trouwens, vooral de ondertitel An Adventist View stoort me. Het suggereert dat er zoiets als een adventistische consensus is (of zou moeten bestaan) ten aanzien van dit thema en dat is, voor zover ik weet, bepaald niet het geval. Het gaat hier om de visie van één adventistische meneer.

Ik heb een fikse argwaan jegens al degenen die zeggen precies te kunnen uitleggen hoe de wereld en het leven daarop is ontstaan en hoe alles in de natuur sindsdien is verlopen. Nee, dan heb ik meer waardering voor de wetenschapper die ons tijdens onze recente groepsreis naar de Grand Canyon en de Bryce Canyon vergezelde. Hij maakte er geen geheim van dat hij als adventistisch wetenschapper in de schepping en in een wereldwijde zondvloed gelooft. Hij wees ons op allerlei dingen, die we met eigen ogen konden aanschouwen, die in die richting wijzen. Maar hij benadrukte ook steeds dat er allerlei verschijnselen zijn die niet zo goed volgens dat model kunnen worden verklaard en, eerlijk gezegd, beter in een evolutiemodel zouden passen. Van veel dingen weten we gewoon niet hoe ze moeten worden verklaard. Volgens hem is er geen adventist view voor alles wat we tegenkomen. En dat hoeft wat mij betreft ook niet. Uiteindelijk heeft meneer Read me dan ook niet voldoende nieuwsgierig gemaakt om naar amazon.com te snellen, met mijn credicard paraat, om zijn pennevrucht aan te schaffen.

 [Donderdagmorgen] Gisteren waren we voor het eerst twee mensen kwijt. Na wat vrije tijd om te winkelen rond de beroemde Fishersman’s Wharf in San Francisco waren ze niet op het afgesproken tijdstip bij de bus. Er was kennelijk een misverstand. Ze kwamen wat later op eigen stoom naar het hotel. Het was eigenlijk het enige moment tijdens onze seniorenreis naar de VS dat ik mij als reisleider een beetje zorgen maakte.

Aanstonds komt de bus weer voorrijden om ons naar de airport te brengen. Morgenochtend (vrijdag 22) staan we dan weer, als alles goed gaat, op Schiphol en gaat ieder zijns of haars weegs—na een bijzonder afwisselende, fascinerende en gezellige reis.

In de afgelopen week hebben we enkele natuurparken bezocht. Op maandag brachten we het grootste deel van de dag door in het Yosemite park. Op dinsdag reden we richting San Francisco—een kosmopolitische stad met een geheel eigen allure, zoals ‘s middags bleek uit de rondrit onder leiding van een plaatselijke gids.

Het eerste stuk van de dag was gisteren gewijd aan een bezoekje aan Pacific Union College (PUC), een goed uur rijden vanuit San Francisco in noordelijke richting door de Napa valley met zijn uitgestrekte wijngaarden. PUC is een adventistisch college met ruim 1400 studenten, prachtig gelegen tegen de heuvels van St. Helena. We werden er hartelijk ontvangen. Een onbekende die gelijktijdig met ons in het cafetaria de lunch kwam gebruiken rekende spontaan voor de groep af en verdween even snel als hij was opgedoken. Ik probeer zijn e-mail adres te achterhalen om hem te bedanken!

Op een paar kilometer afstand van PUC is het St. Helenna ziekenhuis—een van de vele medische instellingen van de Adventkerk. Vlak bij het ziekenhuis is Elmshaven—de villa waarin Ellen White haar laatste levensjaren doorbracht. Deze is nu voor het publiek toegankelijk. Ook dit bezoek droeg bij aan de bijzondere mix van onze toer: natuurschoon, toeristische sights en een nadere kennismaking met de imposante kerkelijke organisatie waartoe de meeste leden van de reisgroep behoren.

Gisteren was er ook wat tijd in het programma ingeruimd om te shoppen. Ik vond zelf een uurtje de tijd om een “Borders” binnen te lopen. Voor wie Amerika een beetje kent en van boeken houdt, is de Borders-keten van boekwinkels een begrip!

De 16 dagen zitten er bijna op. Ik ben een ervaring rijker. Ik weet nu wat het is reisleider te zijn. Het was redelijk intensief, dat wel! Maar ik sluit niet uit dat men me nogmaals tot een dergelijk avontuur kan verleiden!

[Zaterdagavond] Rond zes uur ging ik vanmorgen naar het Marilyn Cafe van ons hotel om te ontbijten. Ik was een heel stuk voor onze groep uit. De groep zou pas om kwart over negen met de bus naar de kerk gaan, terwijl ik er al een dik uur eerder moest zijn, omdat ik ook in de eerste kerkdienst, die al om kwart voor negen begint, zou preken. Het is een hele wandeling van gebouw M van het hotelcomplex, waarin onze kamers zijn, naar het hoofdgebouw waar zich de restaurants en het casino bevinden. Om het casinobezoek te stimuleren moet je je eerst een weg banen door een enorme zaal met gokmachines en speeltafels om bij het restaurant, waar wij als groep onze reserveringen hebben, uit te komen.

 Het is een ontluisterend tafereel als je zo vroeg in de morgen tientallen, of misschien zelfs wel al enkele honderden mensen, rond de speeltafels of op hun kruk achter allerlei soorten “een-armige bandieten” ziet. De meeste spelers zijn duidelijk moe en “doorgezakt” na een lange nacht. Niemand ziet er ook maar een beetje gelukkig uit. Het is een onwerkelijke, maar vooral miserabele sfeer. En dan te bedenken dat er in Las Vegas tientallen andere gigantische hotels zijn met bijbehorende casino’s en er op dat vroege moment van de dag al duizenden mensen tegen beter weten in hopen dat ze plotseling een stapel geld zullen winnen.

Een paar uurtjes later zijn we in de Mountain View Church—een van de dertien Adventgemeenten in Las Vegas. Ds. Denny Krause, het hoofd van het predikantenteam van deze gemeente met ruim duizend leden, heet onze groep hartelijk welkom. Ik heb het voorrecht zowel in de eerste dienst als in de tweede dienst van half twaalf voor te gaan. Daartussenin is de sabbatschool. Ter gelegenheid van ons bezoek zijn de meeste gespreksgroepen samengevoegd en mag ik ook dat uur voor mijn rekening nemen. Ten slotte gebeurt het niet vaak dat de schrijver van het “lesboekje” van het kwartaal in eigen persoon aanwezig is om de bijbelstudie te kunnen leiden. Bijna een uur krijg ik de tijd om met gebruikmaking van een power point presentatie duidelijk te maken wat de kern is van het begrip van “genade.” Na de dienst is er een warme maaltijd voor ons. De deelnemers van onze reis zijn duidelijk onder de indruk van de warmte waarmee we worden ontvangen. [Buiten is het trouwens inmiddels ook behoorlijk op temperatuur gekomen: 38 graden.]

De lichttoer door de “Strip” van Las Vegas in de vroege avonduren was een geweldig avontuur. Wie verwacht, bijvoorbeeld, kanalen met gondels en gondeliers binnen een hotel—zelfs als dat hotel de “Venetian” heet?

Het verschil tussen de wereld van het Tuscany Suites and Casino Hotel waar we logeren en van de “Strip” en die van de kerk waar we God hebben aanbeden is onvoorstelbaar groot. Het is niet moeilijk te kiezen in welke wereld ik me het meeste thuisvoel. De tegenstelling tussen de gebakken lucht en oppervlakkigheid van de vermaaks- en gokindustrie om ons heen en het samen zijn met broeders en zusters die eenzelfde ideaal koesteren en een echte betekenis aan hun leven willen geven zou niet groter kunnen zijn. Alleen daarom al is een Las Vegas-belevenis onvergetelijk.

Er zijn plaatsen die een onuitwisbare indruk achterlaten. Ik denk bijvoorbeeld aan de piramiden, aan de rand van Caïro in Egypte. Of aan de Niagara watervallen op de grens van Canada en de VS. Maar de Grand Canyon behoort beslist ook tot die categorie. Gistermiddag, en vanmorgen opnieuw, stonden we met elkaar (de groep van ca. 30 personen waarmee ik op reis ben) aan de zuidelijke rand van de enorme kloof die de Coloradorivier heeft uitgesleten. Kleine mensjes tegen een ongelooflijk imposant decor.

Dr. Raul Esperante, een medewerker van het Geoscience Research Institute, is een paar dagen bij ons om ons zo af en toe het een en ander te vertellen over wat we in dit fascinerende gebied zien. Hij blijft bij onze groep totdat we vrijdagavond Las Vegas bereiken. Het instituut waaraan hij werkt is opgericht door de Adventkerk om de problemen rond schepping en evolutie en de zondvloed te bestuderen. Het is heel plezierig iemand bij ons te hebben die met kennis van zaken uitleg geeft van wat we zien en hoe het een en ander door respectievelijk evolutionisten en creationisten verklaard kan worden.

Ik vind het buitengewoon dat het GRI (zoals de naam van het instituut gewoonlijk wordt afgekort) ons deze service wil verlenen. Natuurlijk helpt het ook wel een beetje, als je sommige dingen wilt regelen, dat ik hier en daar wat mensen in ons kerkelijk wereldje ken. Ik heb vandaag heel wat opgestoken van de uitleg van Raul, maar wat hij vertelt neemt bij mij niet alle vragen weg die ik heb over de wordingsgeschiedenis van de aarde. Dat had ik trouwens ook niet verwacht en ik kan prima geloven in God als schepper, ook als ik niet begrijp hoe alles precies in het letterlijke verhaal van Genesis past.

Sinds we zondag uit de omgeving van Loma Linda wegreden hebben we een kleine duizend kilometers door het ruige landschap van Arizona afgelegd. Het bezoek aan de Grand Canyon was zeker een hoogtepunt van de reis. Maar ook morgen belooft een prachtige dag te worden in het Bryce National Park. Volgens velen overtreft dit nog de Grand Canyon. Om zes uur rijden we morgenochtend, nog voor we gaan ontbijten, naar de Bryce Canyon om daar de zonsopgang te zien.

De internetverbinding blijkt in alle hotels die we tot nu toe hebben aangedaan, te werken. Ik kan dus up to date blijven met mijn e-mail. En mijn laptop blijkt een handig instrument te zijn voor verschillende reisgenoten om even een berichtje naar de thuisbasis te sturen. En om ook dit berichtje weer even op het web te plaatsen en om aanstonds naar het laatste NOS-journaal te kijken!

Zaterdagmorgen—Campus Hill Seventh-day Adventist Church—voor velen in de groep een eerste kennismaking met een adventistische kerkdienst in Amerika. Het is duidelijk dat we zeer welkom zijn. Na afloop van de dienst is er een potluck waarbij uitdrukkelijk met onze aanwezigheid rekening is gehouden. De dienst is wel wat aan de lange kant (om het voorzichtig te zeggen). De preek van Hyveth Williams, de zwarte vrouwelijke senior-pastor, is gewijd aan moederdag. Ik probeer er mijn aandacht bij te houden, maar dat lukt slechts matig en met grote moeite. Ik zie aan enkele knikkebollende medereizigers dat zij met hetzelfde probleem worstelen. Op de derde reisdag mag je dat nog aan de jet-lag toeschrijven. Het is voor de meesten van de groep wel een merkwaardige gewaardwording, als er plotseling, zo’n tien meter boven het podium in een opening van de muur, de bovenlijven van een tweetal in het wit geklede figuren verschijnen. Het blijken geen engelen te zijn, maar er wordt iemand gedoopt. De gehele ceremonie duurt zo’n drie minuten.

Zaterdagmiddag – een rondleiding door de gebouwen en over de terreinen van de Crystal Cathedral, op zo’n 80 kilometer afstand van Loma Linda. Het is imposant, vooral het interieur van de Cathedral en de 80 meter hoge glazen toren naast de kerk. De gids is verrassend open over de problemen tussen vader Schuler, de charismatische goeroe van het optimistisch denken, die er de scepter zwaait, en zijn zoon—die binnenkort ‘voor zichzelf’ gaat beginnen. De naam Schuler valt wel erg vaak en de meesten van ons vertrekken dan ook met het gemengde gevoel dat het een buitengewoon interessante excursie was, maar dat ds. Schuler zich toch wel aan een bedenkelijk soort zelf-verheerlijking schuldig maakt. Het fantastisch spel op het gigantische orgel met zijn 17.000 pijpen was een ervaring op zich. We waren net op tijd om de organist te horen oefenen voor de dienst van de volgende dag.

Zondagmorgen—opnieuw een rondleiding, maar nu over de campus van de Loma Linda Universiteit en de daarbij behorende medische instellingen. Al snel maakte zich een soort collectieve trots van de groep meester. Dit gaf toch een heel ander gevoel dan we hadden bij ons bezoek aan het Schuler-imperium van de vorige dag—ook al zijn er punten van overeenkomst. De bronzen beelden die je hier en daar op de Loma Linda campus ziet lijken erg veel op de sculpturen die de Crystal Cathedral campus sieren. Voor mij is het kitsch in optima forma, maar dat zeg ik maar niet te luid, want de meeste reisgenoten delen overduidelijk op dit punt niet de smaak van hun reisleider.

Zondagmiddag—een fikse bustocht door de woestijn naar Phoenix in Arizona. Op zich een belevenis.

Ik schrijf deze regels op maandagmorgen. Het is nog vroeg. Aanstonds gaan we bijtijds ontbijten en dan snel op weg naar het Arizona Sonora Desert Museum. Mijn reisboek over dit gebied belooft dat het een adembenemend avontuur wordt. Dat wordt het ongetwijfeld, maar met ongeveer 40 graden C wordt het ook een warm avontuur. Het wordt weer een goede dag voor de Amerikaanse firma’s die flesjes water tegen woekerprijzen verkopen. Maar ja, dat zullen we maar voor lief nemen.