Ondanks de griepprik werd ik de afgelopen dagen, net als honderdduizenden landgenoten, toch bijna door het virus van de huidige griep-variant geveld. Het kostte enig doorzettingsvermogen om op de been te blijven. Het was ook een beetje ongewis of ik op zaterdagmorgen aan het einde van de preek nog verstaanbaar zou zijn. Gelukkig bleven in dat half uur op de kansel al te heftige hoestaanvallen en niesbuien uit.
Ik neem aan dat ik vooral op zondag niet bepaald veel energie uitstraalde. Het was eerder een dag van op de bank hangen en af en toe eens even een uurtje televisie kijken. Nu moet ik bekennen dat ik op zondagmorgen wel graag naar enkele religieuze programma’s kijk. Dat is iets wat ik me heb aangewend in de periodes dat wij in Amerika woonden. Op zondagmorgen volgt op de tv urenlang het ene religieuze programma op het andere—soms het bekijken en luisteren waard vanwege de inhoud, maar vaker het beluisteren en bekijken vooral waard vanwege het bijzondere inkijkje dat deze schreeuwende televisiedominees verschaffen in de Amerikaanse cultuur en allerlei, soms bizarre, religieuze randverschijnselen.
Mijn nog steeds bestaande interesse voor godsdienstige radio- en televisieprogramma’s komt vermoedelijk voor een deel voort uit beroepsdeformatie, maar vaak hebben die programma’s toch ook wel wat zinnigs te melden. Dat geldt bijvoorbeeld voor de interviews van Jacobine Geel, maar ook wel voor de gesprekken tijdens de Wandeling. Met één oog kijk ik ook dikwijls nog wel even naar Nederland Zingt op Zondag. Het kwaliteitsgehalte daarvan kan niet in de schaduw staan van het BBC programma Songs of Praise, maar zelfs het traditionele psalmengezang heeft toch wel wat. Wat je er ook van wilt zeggen, het een stukje Nederlandse Calvinistische cultuur dat misschien wel het predicaat Werelderfgoed zou moeten hebben.
Maar ik kan vooral het programma van Annemiek Schrijvers De Verwondering heel erg appreciëren. Met een soort ingetogen devotie voert Annemiek in haar boshuisje in het Gooi wekelijks een gesprek met een bekende Nederlander. Daarbij weet ze haar gesprekspartner meestal wel zo te raken dat deze zijn/haar ziel bloot legt en over zijn/haar geloof –of de afwezigheid daarvan—wil praten.
Deze week sprak Annemiek met Jan Brokken. Ik kende de naam maar vaag. Brokken is een journalist, maar ook een schrijver van reisverhalen en romans. Vorige week zag ik toevallig ook het programma waarin Bert Keizer, een schrijver en bekend verpleeghuisarts haar gast was, en een paar weken geleden zette ik het programma net aan toen zij met haar gesprek met Jan Terlouw—schrijver van boeken voor kinderen en thrillers voor volwassenen en bekend D66 politicus—was begonnen. Merkwaardig genoeg hebben alle drie gemeenschappelijk dat zij uit een domineesgezin stammen, maar toch uiteindelijk in de kerk niet vonden wat hun ouders daar kennelijk wel hadden ontdekt. Heel wat van mijn collega-predikanten zullen met mij kunnen beamen dat zij ook ervoeren wat de ervaring was van de ouders van Brokken, Keizer en Terlouw—het is verre van vanzelfsprekend dat opgroeien in een domineesgezin een latere band met de kerk garandeert.
Maar misschien was het bijzondere van deze drie recente afleveringen toch wel dat het ging over mensen zoals ik. Zeker, ze zijn bekender en ongetwijfeld getalenteerder, maar het zijn alle drie ook mannen die, net als ik, de zeventig zijn gepasseerd, maar nog volop in maatschappij bezig zijn. Het zijn erudiete mannen, maar vooral ook mannen die voor anderen wat hebben betekend en rijp geworden zijn door hun ervaringen. En het zijn zeker ook zeer spirituele mensen. Kortom, het is een drietal waar ik me—al dan niet terecht—graag mee identificeer en die in deze fase van mijn leven een rolmodel voor mij kunnen zijn. Stilletjes hoop ik dat er ook hier en daar mannen en vrouwen zijn die in mij iets kunnen zien dat hen inspireert en als rolmodel dient—ook al zit voor mij een gesprek in het Gooise boshuisje op zondagmorgen er niet direct in.
[PS: Terwijl ik dit stukje schreef heb ik geen langdurige hoestbui gehad. Dat geeft goede hoop dat de griep echt op zijn retour is.]