Ik probeer zo goed mogelijk op de hoogte te blijven van belangrijk wereldnieuws. Dat geldt vooral voor wat er zoal in de Verenigde Staten gebeurt. Dat heeft twee belangrijke redenen. Ik heb in de VS gestudeerd en er later ook nog eens een paar jaar gewoond. En door de jaren heen ben ik er vaak (en graag) geweest. Maar daarnaast is er ook een ander aspect: De kerk waartoe ik behoor is ontstaan in Amerika en of we dat nu leuk vinden of niet: het adventisme is in veel opzichten een Amerikaanse beweging gebleven.

Er zijn veel dingen in de VS die ik bewonder en er zijn heel wat Amerikanen onder mijn vrienden. Maar van tijd tot tijd zijn er ook dingen die ik totaal niet begrijp. De nog steeds voortdurende adoratie door miljoenen van ex-president Trump is voor mij absoluut onbegrijpelijk. Hoe meer we over hem te weten komen, hoe moeilijker ik het vind om te snappen dat er nog steeds mensen zijn die hem graag in 2024 weer opnieuw in het Witte Huis willen zien. Wat ik ook absoluut niet begrijp is dat het in de Verenigde Staten zo gemakkelijk is om aan wapens te komen. In vergelijking tot andere westerse landen zijn er in het land veel meer noodlottige schietincidenten en alles wijst erop dat de enorme hoeveelheid wapens die in omloop is daarmee een rechtstreeks verband heeft. Het beroep op een amendement in de grondwet dat het recht op zelfverdediging moet waarborgen stamt uit een heel andere tijd met totaal andere omstandigheden.

En zo zijn er nog wel een paar dingen die ik beslist niet begrijp. Maar daar is nu iets onbegrijpelijks bijgekomen: het brede verzet tegen een nieuwe wet die ervoor gaat zorgen dat Amerikanen met een studieschuld binnenkort 10.000 dollar minder behoeven terug te betalen. Voor bepaalde groepen zal de reductie zelfs nog iets meer zijn. Je zou denken dat dit besluit als goed nieuws zou worden ontvangen, want studieschulden kunnen in de VS een dusdanige omvang hebben dat ze soms tientallen jaren lang een grote financiële last vormen. Maar nu blijkt dit plan bij grote groepen van de bevolking op enorme tegenstand stuit. Het belangrijkste argument is daarbij dat het een oneerlijk plan zou zijn. Miljoenen Amerikanen vissen immers achter het net. Zij hebben kromgelegen om hun studieschuld te kunnen aflossen en nu komt er plotseling een grote groep die zomaar een fiks cadeau van de overheid krijgt. Waarom zou die dat voordeel moeten krijgen terwijl de mensen die eerder studeerden dat niet kregen? Ik zag een Facebook post van Ben Carson (een christen—-nota bene een zevendedags adventist) die onderstreept hoe hij het destijds zelf vanuit een achterstandsituatie moest zien te redden en hoe hij daardoor alleen maar sterker is geworden. En daarom is hij falikant tegen het plan. Ik snap er echt helemaal niets van. Zo gaat het toch (gelukkig) steeds dat er dingen zijn waarvan mensen nu en in de toekomst kunnen profiteren, terwijl vroegere generaties dat niet konden, en dat is toch iets om alleen maar dankbaar voor te zijn?

Ik kom net als Ben Carson uit een gezin waarin armoede troef was. Ik moest heel hard werken om mijn studie te kunnen betalen. Toen ik theologie studeerde op Newbold College en later aan Andrews University, was er geen cent subsidie van de kerk. Vandaag de dag is dat heel anders. Wie nu voor predikant bij de Adventkerk wil gaan studeren kan op zeer ruime financiële steun rekenen. In sommige landen is de theologische studie sinds kort zelfs helemaal gratis. Moet dat mij frustreren omdat ik dat destijds allemaal niet heb gehad? Integendeel. Ik ben blij dat de situatie nu heel anders is geworden.

Nee, ik kan echt niet begrijpen waarom het plan om mensen bij hun studieschuld te helpen op zoveel weerstand stuit. Of is het vooral het feit dat het een plan van de Democraten is en dat Republikeinen er dus per definitie op tegen moeten zijn? Maar kunnen christenen dan in elk geval niet positief reageren als er verlichting komt voor veel mensen die jarenlang een financiële last moeten torsen? Je naasten bijstaan blijft immers een christelijk uitgangspunt en dat zou volgens mij toch ook richtinggevend moeten zijn bij het oplossen van maatschappelijke kwesties–afgezien van je politieke gezindheid.