Daily Archives: Februari 12, 2009

Mr. Bruinsma, I presume

 

Ik ga me niet met de beroemde David Livingstone vergelijken, maar twee weken geleden had ik een ervaring die een beetje leek op wat hij ooit meemaakte. In 1871 was grote ongerustheid ontstaan over het lot van de avontuurlijk zendeling/ontdekkingsreiziger, toen hij in hartje Afrika spoorloos leek te zijn verdwenen. Eén van de personen die erop uitgestuurd werd om hem te zoeken was een journalist van the New York Herald, Henry Morton Stanley. Het was niet minder dan een wonder dat zij elkaar op 10 november van dat jaar troffen. Bij die gelegenheid sprak Stanley de sindsdien legendarische woorden: “Dr. Livingstone, I presume?” (“Dr. Livingstone, naar ik aanneem?”)

Tijdens mijn recente verblijf in Oeganda (vanwaar ik enkele dagen geleden weer heelhuids ben teruggekeerd) nam ik op een vrije zondag een taxi naar de hoofdstad Kampala. Onder ‘taxi’ moet in dit geval een gammel minibusje worden verstaan waarin 14 personen opeengepropt worden vervoerd. Nadat we een kwartiertje onderweg waren, stapte iemand in, die precies achter mij een plek wist te vinden. Nauwelijks waren we weer in beweging gekomen of hij klopte mij op mijn schouder. Verbaasd (of was het lichtelijk geïrriteerd?) keek ik achter mij. “Are you mr. Bruinsma,” vroeg hij.

Dat was de laatste vraag die ik had verwacht. Dat men mij hier en daar in de Nederlandse Adventkerk herkent is een ervaringsfeit waarmee ik vertrouwd ben. Maar dat iemand ergens in een Afrikaans land in een busje stapt en mij herkent, was toch wel heel apart. Hij loste het raadsel voor me op. Hij stelde zich voor als mr. Mwakipunda. Toen ik eind jaren tachtig in Afrika werkte en kerkelijke uitgevers-activiteiten coördineerde had ik ooit een een twintigtal Afrikaanse schrijvers gevraagd samen een bijbels dagboek te schrijven, dat ik vervolgens had geredigeerd. Het verscheen in 1989 in Kenia onder de titel: Living Water: A daily appointment with our Creator. Mr. Mwakipunda was een van de twintig schrijvers. Hij is nu docent aan de Bugema Universiteit. Hij woont op een paar kilometer afstand van de universiteit en was daarom op een andere plek ingestapt dan ik.

Het was even verrassend als plezierig na zoveel jaren iemand tegen te komen voor wie ik ooit iets had betekend. Het was voor hem een van de hoogtepunten van zijn bestaan geworden, zei hij, dat hij aan dat project had mogen meewerken. Zichzelf ‘in print’ te zien gaf hem nog steeds enorme voldoening. En ik vond het toch ook wel heel bijzonder na zoveel jaren weer aan een project herinnerd te worden waarin ik destijds heel wat energie had gestoken!