Toevallig keek ik vorige zondagmorgen naar de uitzending van de Hour of Power—de wekelijkse dienst uit de Chrystal Cathedral—het geestelijke imperium van ds. Robert Schuller dat zozeer in financiële moeilijkheden verkeert dat de televisiedominee (die onverdroten het succesevangelie preekt) uitstel van betaling heeft moeten aanvragen. Maar van die perikelen was in de uitzending niets te merken. Tot mijn verbazing was Henri Nouwen de spreker van deze zondag, dwz.: er werd een video vertoond van een van zijn preken.
Henri Nouwen was een van oorspong Nederlandse priester die in de Verenigde Staten een vooraanstaand theoloog werd en uiteindelijk zelf doceerde aan de befaamde Harvard University. Maar hij vond uiteindelijk zijn bestemming toen hij zich ging inzetten, in ‘de Ark’ in Canada, voor zwaar geestelijk gehandicapten. Ik heb een aantal van zijn boeken gelezen en me daardoor steeds geïnspireerd gevoeld, en dat was ook het geval bij de video-preek van afgelopen zondag—een overdenking die ontroerde in zijn eenvoud en diepte. Hier was een man aan het woord die iets te zeggen had vanuit een diepe persoonlijke ervaring. Een geweldig mens!
Wat en contrast met een onverkwikkelijke discussie die later in de week via allerlei websites en artikelen losbarstte. Na de opzienbarende redding van de 33 Chileense mijnwerkers ontstond er een onverkwikkelijke competitie tussen een aantal verschillende kerken die allemaal een hoofdrol claimden bij dit drama. Zij zouden allemaal een beslissende rol hebben gespeeld bij de geestelijke begeleiding van de mannen die ruim twee maanden honderden meters onder de grond moesten verblijven en bij het bidden voor hun bevrijding. Katholieke priesters en baptistische en adventistische dominees betwistten elkaar de eer. Het leidde, zoals kon worden verwacht, tot diverse negatieve commentaren in de media.
Er waren geen adventisten onder de 33 mannen. Het feit dat niettemin een adventistische predikant zich geroepen voelde zijn diensten aan te bieden is positief. De predikant zei desgevraagd dat hij graag de gehele gemeenschap wilde dienen en niet alleen zijn eigen kudde en dat is op zich een geluid dat we vaker zouden moeten horen.
Maar de strijd om de eer bij de mijn bij het Noord-Chileense stadje Copiago deed mij denken aan een ervaring die ik jaren geleden had bij een bezoek aan de omgeving van Peshawar in het Noorden van Pakistan. Ik bezocht in het grensgebied met Afghanistan een vluchtelingenkamp waar ADRA werkzaam was en tandheelkundige hulp verleende. Bij het binnenrijden van het kamp werd ik onaangenaam getroffen door een woud van borden van tientallen hulporganisaties die op de een of andere manier actief waren in het kamp. Allemaal moesten zij zichtbaar zijn en hun goede werken aankondigen. Ik besef dat het hier om een ingewikkeld vraagstuk gaat, want zonder zichtbaarheid komt de fondsenwerving al snel in gevaar! Maar het had tegelijkertijd iets onsmakelijks, dit collectief adverteren van onze (overwegend) westerse goedheid.
In de loop van de week speelden deze dingen af en toe door mijn hoofd. De woorden van Nouwen bleven terugkomen. Je waarde als mens wordt niet bepaald door (a) wat je doet; (b) door de reputatie die je je verwerft; of (c) wat je allemaal bezit. Je waarde hangt ten diepste maar van een ding af: Je relatie met God—de wetenschap dat je bij Hem hoort.