Ik heb een redelijk goed overzicht van wat er op het gebied van predikantenopleidingen en –opleiders in de Adventkerk in Europa zoal bestaat. Een paar weken geleden bezocht ik een congres van adventistische theologiedocenten van de verschillende Europese instituten, waaraan zo’n tachtig personen—voor een groot deel met een voltooide academische opleiding en een doctorstitel—deelnamen. Het congres werd op Newbold (UK) gehouden, waar, naast de bachelor studenten zo’n 70 à 80 studenten werken aan hun masters graad in de theologie.  Deze afgelopen week was ik enkele dagen in Collonges, in Frankrijk, net over de Zwitserse grens en vlak bij Genève, waar een Franstalige predikantenopleiding van ongeveer dezelfde omvang is gevestigd. Een Duitstalig instituut, niet ver van Magdeburg, waar ik ook me enige regelmaat kom, heeft ongeveer eenzelfde aantal theologiestudenten. En dan is er verspreid over Europa nog ongeveer een dozijn kleinere opleidingen met gemiddeld 10 à 20 theologiestudenten.

De instituten die voor de theologie-opleidingen voor de Europese Adventkerk moeten zorgen hebben legio problemen. De financiën blijven daarbij voortdurend een enorme zorg. Maar het totaalbeeld is al met al best indrukwekkend, vooral als je bedenkt dat er in Europa minder dan een half miljoen adventisten zijn!

Terwijl ik deze week in Frankrijk was, zag mijn vrouw dat een van de regionale zenders (RTV Utrecht) een documentaire zou uitzenden over de priesteropleiding in het aartsbisdom Utrecht. Ze nam de uitzending, getiteld ‘En toch wil ik priester worden’, voor mij op, er (terecht) van uitgaande dat dit me zou interesseren. De documentaire was gewijd aan het Ariënsinstituut—de officiële priesteropleiding van het aartsbisdom Utrecht.

Het aartsbisdom Utrecht is het grootste van de zeven Nederlandse bisdommen. Het bestrijkt naast de provincie Utrecht ook de provincies Overijssel, Gelderland en Flevoland. In totaal bedraagt het aantal katholieken in dit aartsbisdom ongeveer 700.000. Dat is dus meer dan het totaal aantal adventisten in geheel Europa.

Deze Nederlandse kerkprovincie heeft gestaag nieuwe priesters nodig. De documentaire ‘En toch wil ik priester worden’ liet de kijker kennis maken met het Ariensconvikt waar de theologiestudenten van het aartsbisdom zijn gehuisvest en een deel van hun onderwijs volgen. De meeste colleges worden gevolgd op andere plaatsen, o.a. aan de Utrechtse vestiging van de Theologische Universiteit van Tilburg. Tot mijn verbazing (en eigenlijk ook wel, mijn ontzetting) bedraagt momenteel het totaal aantal theologiestudenten in het aartsbisdom zegge en schrijve dertien jonge mannen. Van hen zijn er vijf afkomstig uit Colombia. Zij zijn naar Nederland gekomen omdat zij daar, gezien het ernstige priestertekort, te zijner tijd hun kerk willen dienen.

Misschien zijn er bij sommige van mijn geloofsgenoten gevoelens van leedvermaak (of nog negatievere gevoelens) bij het zien van een dergelijke documentaire, die bepaald niet het idee geeft van een bruisende, vitale Katholieke Kerk. Ik had dat soort gevoelens niet. De toewijding van de jongens die werden geïnterviewd was indrukwekkend. Je zag jonge mannen, die niet buiten de wereld staan, maar die duidelijk geloven in wat ze doen—jonge mensen met roeping en met een ideaal. Bij mij heerste eerder een gevoel van ontzetting: hoe is het mogelijk dat deze christelijke kerk in Nederland zo snel aftakelt. Hoeveel toekomst is er voor een kerk als men er niet meer in slaagt mensen te rekruteren om in die kerk werkzaam te zijn?

In het traditionele adventistische toekomstscenario is aan het katholicisme een nogal sinistere rol toebedeeld.  Vanuit een Europees—en zeker vanuit een Nederlands—adventistisch perspectief is die visie niet meer erg overtuigend.

Maar laten we intussen vooral dankbaar zijn dat het adventisme—bij alle problemen en controverses die er zijn—er oneindig veel beter voor staat. In plaats van met voldoening achterover te leunen, spoort het ons echter hopelijk aan om ons nog meer op onze missie te concentreren en wegen te vinden om het evangelie te brengen aan mensen in een samenleving die zich steeds verder van kerk en geloof afkeert.