Nadat er al geruime tijd geruchten circuleerden dat enkele Afrikaanse leiders van de Adventkerk hadden gesjoemeld met het verkrijgen van hun doctorsgraad, is uiteindelijk de waarheid boven tafel gekomen.  Op 14 april publiceerde de Zuid-Afrikaanse krant The New Age een artikel, waarin werd beweerd dat twee adventistische kerkleiders op frauduleuze manier aan hun academische graad waren gekomen, met het doel daarmee hun kerkelijke carrière te bevorderen. Het betrof Paul Charles, de functionaris voor communicatie in het regionale kantoor voor de Adventkerk in het zuiden van het Afrikaanse continent, en Paul Ratsara, de voorzitter van de kerk in deze regio (Southern Africa- Indian Ocean Division)

Ik heb het nieuws—dat voornamelijk als gevolg van een fijn staaltje onderzoeksjournalistiek van Spectrum  boven water kwam—met meer dan gewone belangstelling gevolgd. Ik leerde Paul Ratsara ruim 25 jaar geleden kennen en als je iemand eenmaal kent is automatisch je belangstelling gewekt als die persoon in het nieuws opduikt.  Ik werkte destijds in het kantoor van de kerk voor Franssprekend Afrika, in Abidjan (Ivoorkust) en werd uitgenodigd om een evangelisatiecampagne te houden in Madagaskar. Het was een bijzondere ervaring. Een maand lang sprak ik elke avond in de grootste collegezaal van de universiteit in de hoofdstad Antananarivo. Paul Ratsara, een predikant in de kerk in Madagaskar, had de taak mij elke avond te  vertalen. Door de jaren heen heb ik zijn kerkelijke ster zien stijgen. Hij werd divisiesecretaris en vervolgens voorzitter van de kerk in de regio van zuidelijk Afrika en de eilanden in de Indische Oceaan (o.a. Ratsara’s vaderland Madagaskar).

Aanvankelijk leek het dat vooral Paul Charles de boosdoener was. Zijn graad bleek geen echte graad. Het was een stuk papier dat door een onbekend en niet erkend instituut in India zou zijn uitgereikt. De feitelijke situatie was dat mr. Charles zelfs nog geen bachelors graad bezat. Maar Paul Charles was zeer ambitieus en dacht dat de dr.-titel hem wat sneller in de vaart der volkeren zou kunnen opstuwen. Hij stond op het punt naar Amerika te verhuizen en een functie te krijgen in de communicatie-afdeling van de Generale Conferentie. Dat is nu uiteraard een gepasseerd station.

Paul Ratsara’s doctorsgraad was afkomstig van UNISA, een gerespecteerde Zuid-Afrikaanse Universiteit. Maar na enig speurwerk van Spectrum medewerkers bleek er toch een verdacht luchtje aan te kleven. Het gerucht dat Ratsara het meeste werk niet zelf gedaan zou hebben bleek waar.  Hopeson Bonya bekende dat hij vijf van de zes hoofdstukken van de dissertatie had geschreven. Toen het balletje verder ging rollen en de geloofwaardigheid van Ratsara onherstelbare schade had opgelopen, bood Ratsara zijn ontslag aan. Aangezien een divisievoorzitter ook een vicevoorzitter is van de Generale Conferentie had Ted Wilson, de hoogste kerkelijke functionaris, rechtstreeks met deze problematiek te maken. Aanvankelijk leek Wilson de fout van Ratsara niet zo ernstig te vinden dat deze zou moeten aftreden. Wilsons rol in deze geschiedenis roept ernstige vragen op, o.a. of Wilson niet zo zwaar tilt aan de integriteit van zijn collega’s. Maar het aftreden van Ratsara was onvermijdelijk en dus heeft hij zijn post verlaten—overigens zonder ook maar op enige manier aan te geven dat hij een misstap heeft begaan.

Je vraagt je af waarom mensen—zeker als het om mensen gaat op belangrijke kerkelijke posten—perse een doctorsgraad willen hebben en aan dat verlangen zelfs hun integriteit als christelijk leider willen opofferen.

Een voltooide academische opleiding is een ‘must’ als iemand in het hoger onderwijs les wil geven. En er kunnen ook allerlei andere legitieme redenen zijn waarom iemand graag zou willen promoveren. Maar ik weet uit ervaring dat werken aan een dissertatie niet gemakkelijk met een fulltime baan in de kerk kan worden gecombineerd. Ik was er misschien nu nog mee bezig geweest als ik destijds niet een vol jaar studieverlof had kunnen krijgen. Het werken aan een promotie kost offers, meestal ook van de partner. Wie eraan begint moet zich terdege afvragen of het alle offers waard is en of het realistisch is eraan te beginnen.

Maar het is vooral belangrijk dat je beseft dat je waarde, en je competentie in je werk, van veel factoren afhangt, en niet alleen (of zelfs helemaal niet) van de vraag of je bent gepromoveerd. En als je denkt dat je de doctorstitel nodig hebt om een internationale carrière te kunnen maken ben je al helemaal op de verkeerde weg.

Na de recente incidenten behoort de discussie nu echter even niet te gaan over het belang van een doctorsgraad, maar over persoonlijke integriteit. Ik denk dat velen dat nu wel hebben begrepen. Hopelijk geldt dat ook voor de hoogste leiding van de kerk, want die leek daar toch wel even verdacht veel moeite mee te hebben.