Op 16 mei,  om zeven minuten over half acht in de avond, werd Donnie Edward Johnsson ter door gebracht door middel van een injectie in de Riverbend-gevangenis voor zware misdadigers in de Amerikaanse staat Tennessee. Hij had in 1984 zijn vrouw op brute wijze vermoord. Johnson was christen geworden en had zich,  terwijl hij gevangen zat, aangesloten bij de zevendedags adventisten. Hij was actief in het delen van zijn geloof, gaf geestelijke steun aan een groot aantal van zijn medegevangenen en was door de Adventkerk in Nashville ingezegend tot ouderling. In zijn laatste ogenblikken bad hij een lang gebed waarin hij God om vergeving vroeg en daarna zong hij een tweetal liederen. Hij vroeg of zijn laatste maaltijd aan een dakloze kon worden gegeven!

Een groot aantal adventisten in de VS en elders hebben gebeden dat de gouverneur, Bill Lee, de executie zou afblazen. Ds. Ted N.C. Wilson, de voorzitter van de adventistische wereldkerk, en ds. Daniel R. Jackson, de voorzitter van de Adventkerk in Noord-Amerika, zonden een dringend verzoek tot clementie aan de gouverneur. Lee verklaarde dat hij in gebed deze verzoeken had overwogen, maar had besloten dat het recht zijn loop moest hebben.

Ik ben altijd een fervent tegenstander geweest van de doodstraf en het blijft me verbazen dat er nog zoveel christenen zijn (waaronder veel adventisten) die deze brute strafmethode steunen. Ik weet natuurlijk wel dat in bijbelse tijden de doodstraf veel werd gebruikt en dat God zelf ook vaak opdracht gaf om mensen op die manier te straffen. Maar we leven niet langer in deze oude tijden, toen er nog geen rechtssysteem was, met gevangenissen waarin mensen langdurig konden worden ondergebracht. Als een nieuwtestamentisch christen ben ik een tegenstander van deze inhumane vorm van straffen, die volgens mij ook tegen de geest van het evangelie indruist. Natuurlijk moeten misdadigers worden gestraft, maar het gaat niet om wraakneming—zoals helaas veel mensen toch nog denken. Het uiteindelijke doel moet zijn om iemand na verloop van tijd weer terug te kunnen brengen in de maatschappij als een beter mens.

Inmiddels is het bijna twintig jaar geleden dat ik een boekje schreef over een aantal ethische zaken. Het heette: Matters of Life and Death en werd in het jaar  2000 uitgegeven door de adventistische uitgeverij Pacific Press . Het bevatte o.a. een hoofdstuk over de doodstraf en daarin noemde ik een aantal redenen waarom ik tegen de doodstraf was (en ben), vooral zoals die in een aantal staten in de VS wordt toegepast. Er is absoluut geen bewijs dat er een afschrikwekkende werking van uitgaat en dat het aantal misdaden daardoor afneemt. En er zijn in het verleden ook veel fouten gemaakt bij de rechtspraak waardoor onschuldige mensen ter dood werden gebracht. Een groot probleem met de doodstraf in de VS is ook dat zwarte misdadigers een veel grote kans hebben om op de elektrische stoel te belanden of een dodelijke injectie te krijgen dan blanken die zich aan hetzelfde misdrijf hebben schuldig gemaakt. Daarbij komt dat het Amerikaanse rechtssysteem heel wreed kan zijn. Hoe is het mogelijk dat een man als Johnson meer dan dertig jaar op zijn vonnis wacht? Waarom zou je zo iemand, die inmiddels heel duidelijk heeft laten zien dat hij niet langer een gevaarlijke moordenaar is, nog ter dood brengen? Welk doel is daarmee gediend?

Mijn boek ging destijds ook over abortus, euthanasie, genetische modificaties, en andere thema’s die met leven en dood te maken hebben. In het algemeen kreeg het boek goede recensies. Ik wist natuurlijk wel dat mijn visie op deze onderwerpen niet door alle lezers zou worden gedeeld. Maar het verbaasde mij dat ik de meeste kritische reacties kreeg van medegelovigen (vooral uit de VS) die vurige voorstanders waren van de doodstraf. Ik heb er nog steeds veel moeite mee om dat te begrijpen.

Ik was blij dat enkele van onze kerkelijke leiders probeerden om de executie van Donnie Johnson tegen te houden. Maar ik zou het nog fijner hebben gevonden als onze kerkelijke leiding zich resoluut tegen de instelling van de doodstraf als zodanig zou keren—en niet één keer maar steeds weer. Waarom zouden we alleen protesteren als het gaat om het leven van een adventist? Ook andere levens zijn belangrijk!