Het wordt tijd om mijn koffer in te pakken. Ik ga beginnen aan twee weken op Newbold College in Engeland, onderbroken door enkele dagen in België. Op Newbold is een sessie van de Master-opleiding Leiderschap waarbij ik betrokken ben. In België vindt het vierjaarlijkse congres plaats van de Belgisch-Luxemburgse Federatie van Adventkerken. Mijn taak tijdens de twee dagen van dat congres is het Plannen-comité in goede banen te leiden.

Het is spannend om te zien wie als nieuwe leiders ‘in Brussel’ worden gekozen. Ik volg intensief wat er bij de Europese Unie gebeurt. De uitkomst van de Europese verkiezingen in de afgelopen week was wat Nederland betreft redelijk bemoedigend. Extreem rechts moest een stapje terug. De partij van Wilders heeft geen enkele zetel meer in het Europese parlement en dat vind ik heel goed nieuws. En nu hoop ik toch maar dat Frans Timmermans de voorzitter wordt van de Europese Commissie. Die gedachte wordt, dat moet ik eerlijk bekennen, deels ingegeven door nationalistische gevoelens, maar ik vind toch ook wel dat hij een inspirerende leider is met overwicht en visie, en dat hij de beste is voor deze top-job

Hoe de verkiezingen binnen de Adventkerk in België zullen uitpakken is niet te voorspellen. Ik blijf erg geïnteresseerd in wat er daar gebeurt, nadat ik enkele jaren geleden gedurende achttien maanden interim-voorzitter van de kerk i België en Luxemburg ben geweest. Het systeem dat we in onze kerk hanteren leidt er lang niet altijd toe dat de beste mensen op de goede plaatsen terechtkomen. Ik hoop dat men zal kiezen voor continuïteit en stabiliteit en dat de huidige voorzitter zal worden herkozen. Over ruim een week zullen we het weten!

De komende twee weken ben ik verder vooral bezig met het coachen van een aantal personen die bezig zijn met hun MA-Leiderschap cursus. De leden van mijn studiegroep zijn afkomstig uit Nederland, België, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland,. Ik ben een van de vijf ‘advisors’ die elk een aantal van de bijna vijftig studenten begeleiden. De cursus duurt in principe drie jaar, met ieder jaar twee gezamenlijke sessies (waarvan er dus één de komende twee weken plaatsvindt) en regelmatige (meest maandelijkse) groepsbijeenkomsten. Ik kom met mijn groepje samen in Nederland, Duitsland, België of Engeland. Er is verder sprake van veel leesopdrachten en het schrijven van een scriptie en een tiental kortere documenten. Dat betekent dus ook veel leeswerk voor mij.

Het kost mij al met al aardig wat tijd, maar het is ook leuk om bij een dergelijk project betrokken te zijn. Ik constateer wel dat de lat voor de meeste deelnemers erg hoog ligt en dat de studie in veel gevallen wat langer gaat duren dan drie jaar. (Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om een academische studie te voltooien als je binnen de kerk een drukke baan hebt.) Het geeft voldoening om een steentje te kunnen bijdragen aan de vorming van nieuwe leiders. Die heeft de kerk hard nodig, op alle niveaus. Zelf steek ik er passant er ook heel wat van op. Als ik luister naar de colleges over typen van leiderschap vraag ik me heimelijk af wat voor soort leider ik ben geweest, in welk opzicht ik redelijk goed scoorde en waar ik wellicht destijds wel wat extra sturing had kunnen gebruiken.

Nu ik al bijna twee jaar bij dit project betrokken ben heb ik natuurlijk wel een oordeel over de structuur en de kwaliteit van de cursus. Ik besef dat er keuzes moeten worden gemaakt en dat niet alle aspecten van leiderschap aan de orde kunnen komen. Ik mis met name aandacht voor de ethische aspecten van leiderschap en sommige technische kanten van leiderschap: voor zaken als vergadertechniek, strategisch plannen, conflictresolutie, en time management.

Tegen de ideeën van sommige leiderschaps-goeroes in, blijf ik bij mijn overtuging dat leiderschap maar voor een deel kan worden geleerd. Sommigen ‘hebben het’ wat nodig is om zich tot een goede leider te ontwikkelen, terwijl anderen altijd op een middelmatig leiderschapsniveau zullen blijven hangen. Dat zie je overduidelijk in de praktijk. Ik zou het niet direct ‘charisma’ willen noemen, want een zogenaamd ‘charisma’ verdoezelt vaak heel wat zwakheden. Misschien is visie een beter woord. Bij veel van de huidige leiders in onze kerk—lokaal, nationaal en. Internationaal—zie ik daarvan vaak veel te weinig. Een cursus kan er wel toe bijdragen om visie verder te ontwikkelen en te versterken, maar een leider moet dat ook wel op de een of andere manier al in zich hebben. Al met al hoop ik dat ik een klein beetje kan helpen om het element van visie bij ‘ mijn mensen’ te stimuleren en in bescheiden mate als hun rolmodel kan dienen.