Woendagavond kwam ik weer thuis na een weekje Rome. Het feit dat ik in mijn blog nog wel eens wat (overwegend vriendelijke) dingen zeg over het katholicisme en ‘de’ katholieken, wordt mij niet altijd door al mijn adventistische lezers in dank afgenomen. Dat ik dan nu vervolgens Rome als reisdoel kies, past ongetwijfeld volgens sommigen in mijn te pro-katholieke opstelling. Wel, laat ik deze lezers eerst meteen geruststellen. Ik was in Rome als leider van een groep senioren. Ik had echter het reisdoel zelf niet uitgezocht en pas in een laat stadium werd ik als reisleider ‘ingehuurd’.
Maar, Rome is fantastisch en om—onder begeleiding van goede gidsen—de vele klassieke en kerkelijke sites te bezoeken is een belevenis. En als Pompeji en Assisi als een bonus worden bijgeleverd, is dat zonder meer super.
Als reisleider is het echter niet alleen maar een kwestie van genieten. Het is een uitdaging het een ieder zo goed mogelijk naar de zin te maken. Te midden van grote (en vrijwel) constante mensenmassa’s valt het vaak niet mee de groep bijeen te houden. Bij adventistische groepsreizen is verder vooral het regelen van de maaltijden vaak een hele toer. De restaurants die door de touroperators worden gekozen zijn over het algemeen niet erg creatief in het verzorgen van vegetarische maaltijden (waarnaar onder adventisten tamelijk veel vraag is) en zij vinden het maar lastig de regels van Leviticus 11 te volgen. Maar, al met al, hebben de deelnemers aan de reis het me niet erg moeilijk gemaakt en houd ik aan de afgelopen week een heel goed gevoel over. Wel was ik woensdagavond behoorlijk moe. Een van de gidsen vertelde ons dat Italië voor tachtig procent bestaat uit bergen en voor twintig procent uit trappen. Wat dat laatste betreft zijn we ruimschoots aan onze trekken gekomen!
Tot van de aspecten van de reis die voor mijzelf veel betekenden behoorde vooral de pauselijke audiëntie op woensdagmorgen. We kwamen aan op het St. Pietersplein om ongeveer kwart over acht. Er was nog heel veel ruimte en we konden tamelijk vooraan gaan zitten, maar de meest strategische plaatsen—direct naast de paden waarlangs de paus in zijn voertuig zijn rondjes rijdt—waren allemaal al bezet. Hoeveel mensen er uiteindelijk aanwezig waren? Ik kon het niet schatten, maar tienduizend bezoekers waren er toch zeker.
Op het plein heerste een blijde, verwachtingsvolle sfeer: voor de talloze groepen pelgrims van over de gehele wereld zou het zien en horen van de paus het moment suprême van hun Rome-reis zijn. Het leek veel op een openlucht-versie van een sabbatmorgen tijdens een Generale Conferentie, als vele duizenden uit alle windstreken zich in een zelfde soort stemming verzamelen!
Rond half tien was er plotseling de witte verschijning van Paus Franciscus. Noodgedwongen moest ik ook op mijn stoel klimmen om iets te kunnen zien van de heilige vader. Hij reed gedurende een half uur rond, stopte herhaaldelijk en stapte soms op mensen af. Vervolgens nam hij plaats op het enorme podium voor de ingang van de St. Pieterskerk. Nu volgde een schriftlezing uit de Efeze-brief in een achttal talen. De paus hield een homilie over deze passage over het huwelijk. Een samenvatting in een aantal talen volgde, steeds met persoonlijke groeten en de zegen van de paus voor specifieke groepen uit het betreffende taalgebied. Tot slot was er de apostolische zegen en werd aan alle aanwezigen gevraagd het Onze Vader te bidden in het Latijn. De tekst was afgedrukt op het toegangsbewijs. Rond half twaalf was alles voorbij en stroomde het plein langzaam weer leeg.
Nee, ik sta niet op het punt me tot het katholicisme te bekeren. Als ik mijn eigen kerk vaarwel zou zeggen (en dat lijkt me heel onwaarschijnlijk), zou ik eerst nog wel een aantal andere opties overwegen! Maar, eerlijk is eerlijk, het deed me wel wat, omringd te zijn door zoveel enthousiasme en geloofsblijheid.
Maar nu ben ik dus weer terug in Zeewolde. Ik had gisteren heel wat uurtjes nodig om mijn e-mail weer up-to-date te brengen. Ik zag ook de deadline voor mijn bijdragen aan het landelijk kerkblad angstig snel naderbij komen en daar heb ik mij vandaag (vrijdag) allereerst op gericht. Een rustig weekend staat nu op het punt te beginnen. Ik hoop ervan te genieten.