Onlangs kreeg ik in e-mail van iemand die ik al bijna vijftig jaar ken. Hij is al geruime tijd met pensioen, nadat hij zijn hele leven vol toewijding voor de Adventkerk gewerkt. Hij schreef mij dat hij na rijp beraad besloten had zijn lidmaatschap van de kerk op te zeggen. Hij blijft naar de kerk gaan en zal de kerk zelfs financieel blihven ondersteunen, maar hij kan niet langer naar eer en geweten lid zijn van een kerk waarin allerlei ethische normen worden genegeerd, zoals de gelijkheid van mannen en vrouwen.

Een ander bericht dat ik heel onlangs ontving was ook heel schokkend. Het ging over een jonge vrouw die het niet langer kon uithouden in de Adventgemeente waarvan zij lid was. Na heel conservatief te zijn opgevoed en het geloof vooral te hebben ervaren als een stelsel van verboden en geboden, heeft zij zich daarna intens gestoten aan de manier waarop adventisten in haar omgeving andere christenen beschouwen en zelfs als de grootste geestelijke boosdoeners zien in de toekomst. Zij wil er simpelweg niet langer bij horen.

Ongeveer een week geleden zag ik een post op Facebook die mij bijzonder trof. Hier volgt een deel van de tekst: ‘Dit was mijn laatste sabbat als zevende-dags adventist. Als deze dag voorbij is, ben ik niet langer zevende-dags adventist. Ik houd van mijn adventistische familie en vrienden (dat verandert niet). Ik ben ervan overtuigd dat mensen die om mij geven dat zullen blijven doen.  Ik hoop dat ik plezierige relaties zal houden met degenen van wie ik tijdens mijn leven als adventist ben gaan houden. Het zou een understatement zijn als ik zeg dat dit een moeilijke beslissing was. Ik ben een vierde generatie adventist. Afscheid nemen lijkt op een chirurgische ingreep. Maar ik kan gewoonweg niet langer deel uitmaken van deze kerk . . .’

Het zijn drie berichten binnen een paar dagen. Zij hebben mij er des te meer van overtuigd dat ik met een waardevol project bezig ben. Na veel soortgelijke reacties in de afgelopen jaren, maar vooral in de laatste maanden van vorig jaar, besloot ik in januari van dit jaar een boek te gaan schrijven waarin ik mij in het bijzonder richt tot mensen—in de eerste tot adventistische geloofsgenoten—die worstelen met twijfels ten aanzien van hun geloof en hun kerk.

Sommigen twijfelen aan God en aan zijn zorg voor ons. Anderen vragen zich vooral af of allerlei dingen die de Adventkerk van haar leden verwacht wel echt bijbels gefundeerd zijn en of je in alle 28 Fundamentele Geloofspunten moet geloven om een ‘echte’ adventist te zijn. Er is ook veel verzet tegen allerlei tendensen binnen de kerk en de manier waarop de wereldkerk in een bepaalde richting wordt gestuurd (of gedwongen). Vooral in de westerse wereld haken daarom veel kerkleden af. Voor sommige is dat proces al voltooid, anderen hebben nog niet definitief afstand genomen, maar vragen zich voortdurend af: Zal ik blijven of vertrekken?

Ik herken in mijzelf veel van die twijfel en een diepe teleurstelling over veel wat er wereldwijd in mijn kerk gebeurt. Daarom wilde ik een eerlijk boek schrijven in een poging veel mensen een hart onder de riem te steken en hopelijk een paar handreikingen te bieden om constructief en creatief met hun twijfels om te gaan.  Het boek is nu vrijwel klaar. De (voorlopige) titel is Twijfel, met als ondertitel: En boek voor adventisten ‘in de marge’. Het verschijnt in eerste instantie in het Engels, maar waarschijnlijk voor het einde van het jaar ook in het Nederlands.

Ik hoop dat de Engelstalige uitgave na de zomer op de plank zal liggen. Dan begint natuurlijk de enorme uitdaging om het boek te promoten, zodat de doelgroep ervan hoort en weet waar het besteld kan worden. Ik hoop dat veel bloglezers me daar straks mee zullen helpen. Ik zal diverse kanalen benutten, waaronder Amazon.com en andere sites, en vooral ook gebruik maken van de sociale media.

Je hoort nog van me!