Ik besef dat CNN mogelijk wat vooringenomen was in de manier waarop men de verkiezingscampagne van Donald Trump versloeg en dat de berichtgeving ook na de inauguratie van een duidelijke antipathie tegen hem blijk geeft. Ik probeer echter wat evenwicht te zoeken in mijn nieuwsgaring, door ook te kijken naar wat ik op andere tv-kanalen vind, zoals op de BBC en Euronews en ook via andere Europese en niet-Europese kanalen te weten kom. Uiteraard volg ik ook de Nederlandse media. (Ik heb altijd een grote interesse gehad in wat in mijn eigen land en in de wereld gebeurt.)
Ik moet bekennen dat ik de laatste paar weken meer emotioneel geraakt word dat wat ik zie, hoor en lees dan gewoonlijk. Bij het aanhoren van Trumps retoriek tijdens zijn inaugurele rede, en (gisteravond) bij het luisteren naar zijn toespraak tot de Republikeinse leiders in het Congres en de Senaat, raakte ik behoorlijk gedeprimeerd. Gaat deze megalomane, egotrippende business tycoon, die geen twee zinnen kan uitspreken zonder daarbij woorden als ‘grootst,’ ‘verbazingwekkend’, ‘fantastisch’ en ‘geweldig’ op zichzelf toe te passen—in meestal volstrekt onsamenhangende zinnen—alles echt doen wat hij heeft aangekondigd? Het maakte me bijna fysiek onpasselijk.
Helaas hebben ook heel wat van mijn geloofsgenoten op deze immorele man gestemd, die zichzelf trouwens schaamteloos als christen afficheert. En ik weet dat een van de adventistische prominenten een post in zijn kabinet heeft geaccepteerd. Ik kan er met mijn verstand niet bij.
De officiële adventistische media zijn buitengewoon voorzichtig wat commentaar op politieke aangelegenheden betreft. Dat is te verwachten en misschien zelfs prijzenswaardig. Maar dat wordt anders als het om morele en principiële zaken gaat. Als dat het geval is, moeten zij een duidelijk geluid laten horen.
De Adventist Review heeft tot dusverre twee uitzonderingen gemaakt bij het berichten over zaken die met deze politieke aardverschuiving in de VS op zijn minst zijdelings te maken hebben. Er nogal positief geschreven over het feit dat een adventist nu zo’n hoge positie heeft gekregen in de Trump regering, en over het sabbat vieren van Trumps dochter en schoonzoon. Trumps schoonzoon Jared Kushner, die nu een ‘senior advisor’ is in het Witte Huis, is een jood, en zijn dochter Ivanka heeft zich tot het joodse geloof bekeerd. De Adventist Review bejubelde het feit dat hun sabbatviering de waarde van de sabbat op een bijzondere wijze voor het voerlicht brengt.
Ik had gehoopt dat onze kerkelijke media wat terughoudender zouden zijn geweest in hun aandacht voor Ben Carson. De kardinale vraag is niet of het goed (of misschien zelfs nuttig?) is dat een adventist zo dicht bij de president staat, maar of hij in zijn optreden en in de maatregelen die hij gaat voorstellen en zal implementeren, er blijk van geeft dat hij geleid wordt door christelijke waarden. Daarover valt nog niets te zeggen.
En wat valt er te zeggen over de sabbatviering van twee leden van de familie Trump? Onwillekeurig komen de profetische woorden, zoals we die bijvoorbeeld vinden in Jesaja 1 en Amos 5, bij ons opborrelen. Daar wordt duidelijk aan gegeven dat God aan sabbatviering op zich geen waarde hecht. Het gaat er vooral ook om dat men ‘recht doet’, oog heeft voor ‘de verdrukten’ en de rechten van de mensen die in de marge zijn terechtgekomen verdedigt. Het staat nog te bezien in hoeverre Mr. Jared deze profetische normen in de praktijk zal brengen. De voortekenen zijn bepaald niet gunstig en hem zo positief in de adventistische media af te schilderen lijkt mij op zijn minst voorbarig.