De spannende race om de senaatszetel van de Amerikaanse staat Alabama werd op 12 december beslist in het voordeel van de Democraat Doug Jones. Hij versloeg met een krappe meerderheid de Republikein Roy Moore. Alabama was altijd een Republikeins bolwerk, maar Roy Moore was zo in opspraak geraakt vanwege beschuldigingen van seksueel wangedrag, dat hij uiteindelijk van Jones verloor.  Deze laatste kreeg massaal steun van het zwarte deel van de bevolking en vooral van zwarte vrouwen!  Maar opmerkelijk genoeg kreeg Moore, ondanks zijn immoreel gedrag, de steun van maar liefst 80 (tachtig!) procent van de evangelikalen.

Hoe valt het in vredesnaam te verklaren dat vier op de vijf mensen die zichzelf als ‘wedergeboren christenen’  beschouwen Moore bleven steunen? (En in het verlengde daarvan blijft de vraag hangen waarom Donald Trump zoveel sympathie blijft houden van de kant van de ‘evangelicals’.)  Enkele dagen geleden las ik een artikel op de website van de theologische faculteit van de befaamde Amerikaanse Harvard Universiteit, waarin die vraag ook werd gesteld.[1] Het artikel was van de hand van een mij verder onbekende Dudley Rose, een academicus en predikant in de United Church of Christ.

Rose wijst op recente trends onder de Southern Baptists, het grootst baptisten-kerkgenootschap in de VS. In veel landen, waaronder Nederland, vormen baptisten maar een kleine minderheid, maar in Amerika ligt dat heel anders.  Dit kerkgenootschap heeft in de zuidelijke staten van de VS zo’n 15 miljoen leden en heeft veel aanhang in Alabama.  Volgens Rose begonnen veel leiders van deze kerk zich tegen het einde van de vorige eeuw grote zorgen te maken over het toenemend liberalisme dat zij in hun kerk waarnamen. Het was zaak, zo dacht men, de teugels aan te halen en hoe dat uitpakte bleek in een nieuwe samenvatting van hun geloofspunten die in 2000 verscheen. Waar eerder de geloofsvisie en leefwijze van de Southern Baptists vooral verankerd was in de uitspraken en het voorbeeld van Christus, kwam nu de nadruk veel meer te liggen op het leergezag van de Bijbel, met daarbij een duidelijke  veroordeling van een aantal specifieke zonden.

Het gevolg van deze trend is dat het er voor veel van deze ‘evangelicals’ nu vooral om gaat dat bepaalde zonden worden veroordeeld (met name abortus!) en dat men streng in de leer, waarbij de vraag of iemand in de praktijk van het dagelijks bestaan leeft als een volgeling van Christus naar het tweede plan is verschoven. En zo kan het gebeuren dat ‘evangelicals’ in Alabama een man als Moore met zijn duidelijke anti-abortus standpunt omarmen en zijn seksuele escapades dan maar voor lief nemen. Er zijn ongetwijfeld meer aspecten die een rol spelen, maar ik vond dit artikel toch heel verhelderend.

Zou het kunnen dat ook in het adventisme iets dergelijks gaande is?  Dat er een trend is om in de strijd tegen het (al dan niet vermeende) liberalisme in de kerk, de leerstellige teugels flink aan te halen en dat daarbij Christus, en het voorbeeld dat hij gaf, in de schaduw komen te staan van een rigide bijbelopvatting, die vooral kijkt naar wat (naar die opvatting) correct is, en niet naar wat goed en liefdevol is?