Voor velen—hetzij meer of minder theologisch geschoold—is de opstanding een mooi verhaal, maar niet meer dan dat. Het inspireert en geeft je moed. De boodschap is: Ook al zit het een tijdje tegen, je kunt altijd weer een nieuw begin maken. Mooi toch?

De apostel Paulus was het hiermee helemaal oneens. Dat maakt hij overduidelijk in 1 Korintiërs 15. Hij was is niet tevreden met een symbolische interpretatie. Volgens hem maakt het ontkennen van de opstanding het evangelie tot een treurige leugen. Het evangelie houdt daarmee op Goed Nieuws te zijn. En, zo benadrukt hij, als Christus niet is opgestaan dan vervluchtigt ook al onze hoop dat er na onze dood nog iets komt. Daarmee zou ons geloof elke betekenis verliezen.

De opstanding is een kernwaarheid van het christelijk geloof. Er blijft geen levend geloof over, als we niets anders hebben dan een dode Jezus. De realiteit van de dood en de realiteit van de opstanding horen onlosmakelijk bij elkaar.

Nee, we hebben geen onweerlegbaar bewijs van Jezus’ opstanding. We hebben het verhaal van het lege graf, maar we hebben geen getuigen die zagen wat er gebeurde en die vervolgens bij hun getuigenis een leugendetector-test hebben ondergaan. We hebben verhalen die ons vertellen dat Jezus aan een aantal mensen en groepen is verschenen. Opmerkelijk genoeg houden die verhalen al vrij snel weer op. En dat gebeurt meestal niet als er verhalen gaan rondzingen die niet op waarheid zijn gebaseerd. Meestal worden dat soort verhalen steeds mooier en raken er steeds meer mensen bij betrokken. De verhalen over Jezus’ verschijningen houden echter na een paar weken plotseling op. Waarom? Omdat Jezus er niet meer was. Hij was niet alleen  opgestaan, maar ook naar de hemel  opgestegen.

De journalist Frank Morison was een scepticus die er vast van overtuigd was dat het verhaal over de opstanding grote onzin was. Hij besloot een boek te schrijven om dat aan te tonen. Maar nadat hij alles grondig had  onderzocht concludeerde hij dat de opstanding toch een feit moest zijn geweest. Zijn boek Who Moved the Stone? werd een klaasieker ter verdediging van de opstanding. Van een scepticus werd Morison een trouwe volgeling van de opgestane Heer.

Voor mij persoonlijk is het ontstaan van de christelijke kerk het krachtigste argument voor de echtheid van de opstanding. Het leek erop dat Jezus’ missie in een ramp was geëindigd. De joodse leiders waren er, met de goedkeuring en de technische steun van de Romeinse machthebbers, in geslaagd om Jezus aan een kruis te doden. De Man van Nazaret, die enige tijd een aanzienlijk aantal volgelingen had gehad, stierf tussen twee boeven—amper 33 jaar oud. Zijn discipelen waren ten prooi aan totale wanhoop. Alleen Johannes en Maria, en een paar andere vrouwen, bleven tot het einde toe bij Jezus. Zijn eigen broers en zussen (waarschijnlijk uit een vroeger huwelijk van Jozef; zie Matteüs 13:56, 57) waren er niet van overtuigd geraakt dat hij iets anders was dan de fysieke zoon van Jozef en Maria.

Maar slechts een paar weken na Jezus’ schandelijke dood geloven duizenden mannen en vrouwen dat er toch meer aan de hand was. Zij gaan geloven in een opgestane Christus. Op de Pinksterdag komen bezoekers uit alle windstrelen naar Jeruzalem. Ze luisteren naar de apostelen en ze gaan weer naar huis in de volle overtuiging dat Jezus uit de dood was opgestaan. De gedesillusioneerde discipelen veranderen in enthousiaste apostelen, die bereid zijn zelfs hun leven te geven voor de Waarheid van een opgestane Heer. Jakobus, een van de broers van de Heer, is niet langer een scepticus maar wordt een van de vooraanstaande leiders in de vroege kerk (Handelingen 15:13). Wat deed hen van gedachten veranderen? Wat maakte hen van wanhopige gedesillusioneerden tot gelovigen? Het moet een heel bijzondere gebeurtenis zijn geweest: de opstanding.

Nee, ook dit argument is geen absoluut bewijs. We moeten nog steeds een geloofssprong nemen. Ik ben bereid die sprong te wagen.