Terwijl er in veel landen van regeringswege allerlei initiatieven worden ondernomen om een halt toe te roepen aan de wildgroei van voorschriften en regels in het bedrijfsleven, hebben wij in deze Corona-tijd te maken met een veelheid aan (steeds weer veranderende) regels die het gevolg zijn van de huidige pandemie.

Maandag j.l. reed ik vanuit Denemarken door Duitsland weer terug naar Nederland en moest ik in de Duitse wegrestaurants meteen een mondkapje voordoen en een formulier met mijn persoonlijke gegevens invullen. Bij ons kerkbezoek in Denemarken golden strikte Coronaregels. Handen schudden—laat staan intiemere begroetingen—van vrienden was niet toegestaan. Dat zal ook zo zijn als ik morgen in de Adventgemeente Amersfoort voorga. Maar daar zal niet worden gezongen door de gemeente, terwijl men dat in Denemarken wel mocht (zelfs een lied met niet minder dan tien coupletten!).

Ik heb tot dusverre nog geen Corona-boete gekregen. Maar vanmorgen viel wel een envelop in onze brievenbus van de Landkreis Ammerland (in de omgeving van Bremen). Een brief van vier kantjes met ingewikkelde ambtelijke taal maakte me duidelijk dat ik dertig euro moet betalen omdat ik ergens 97 km reed op een stuk weg waar de maximumsnelheid overging van 100 naar 80 km. Ik zal het netjes betalen, hoewel ik niet het gevoel heb dat ik door mijn onopmerkzaamheid iemand in gevaar heb gebracht. Het voelt vreemd aan om in een land, waar je op veel autowegen net zo hard mag rijden als je zelf wilt, wordt beboet als ergens je snelheid niet onmiddellijk tot 80 km hebt aangepast.

Regels en boetes kregen in Nederland de afgelopen weken ruim aandacht, waarbij twee gevallen er vooral uitsprongen. Geert Wilders, de leider van een van de twee Nederlandse populistische partijen (die gelukkig nog steeds een beperkte minderheid vormen in ons politieke bestel), maakte zes jaar geleden tijdens een politieke bijeenkomst opruiende en discriminerende opmerkingen over Marokkaanse immigranten. Hij werd daarvoor aangeklaagd en werd nu uiteindelijk in hoger beroep schuldig bevonden aan groepsbelediging, maar kreeg geen straf opgelegd. Dat lijkt mij een goede uitkomst van deze lang-slepende zaak. Het moet duidelijk zijn dat discriminatie niet wordt getolereerd. Maar strafoplegging zou van Wilders een martelaar maken en dat speelt hem alleen maar in de kaart

Een andere bekende Nederlander, namelijk Ferdinand Grapperhaus (onze minister van justitie), werd er door een fotograaf op betrapt dat tijdens zijn recente huwelijksvoltrekking niet steeds de anderhalve-meter-afstand regel was gevolgd. Het leidde, zoals te voorzien was, tot een politieke rel. Uitgerekend de man die de eindverantwoordelijkheid heeft voor het controleren van het naleven van de Coronaregels en voor het beboeten van overtreders, stond toe dat er een groepsfoto van de bruiloftsgangers wordt gemaakt, zonder de vereiste “social distance.” Boevendien liet hij zich ertoe verleiden zijn kersverse schoonmoeder te kussen. Het deed me deugd dat er voldoende begrip was voor deze Corona-missers en dat dit voorval niet tot een voortijdig einde van Grapperhaus’ ministerschap leidde.

Het blijft—zoals deze illustraties bevestigen—lastig om steeds de goede keuze te maken bij het al dan niet opleggen van straf. Helaas is het soms nodig dat mensen worden gestraft. Maar vaak kan ook mildheid de boventoon voeren, en hoeft duidelijke afkeuring niet meteen te worden gevolgd door strafoplegging.

PS. Jammer dat de Landrat van het Strassenverkehrsambt in de Duitse regio Ammerland deze blog hoogstwaarschijnlijk niet zal lezen en dus niet zal overwegen mijn straf om te zetten in een waarschuwing.

PS 2 – kort nadat ik deze blog schreef en on-line zette werd bekend gemaakt dat Grapperhaus alsnog (onder druk van de publieke opinie!) een boete van 390 euro heeft gekregen.